«Τα πολλά λόγια… είναι φτώχεια» είναι και το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα από την ανακοίνωση του ΑΣ σχετικά με την Τούμπα. Πολλά λόγια, και ουσία «τίποτα».

Αυτοί και οι άλλοι. Άραγε ποιοι είναι αυτοί; Και ποιοι, αλήθεια, είναι οι άλλοι; Αν ρωτήσεις οποιονδήποτε –είτε από τους πρώτους είτε από τους δεύτερους– θα πάρεις την ίδια απάντηση. Ποιος είμαι εγώ; Μα, οπαδός του ΠΑΟΚ. Ή, επί το λαϊκότερον, ΠΑΟΚτσής. Και αυτομάτως γεννιέται η απορία: ποια η διαφορά τους, αφού είναι ίδιοι;

Ένα από τα θέματα που απασχόλησαν έντονα τον κόσμο του ΠΑΟΚ το τελευταίο διάστημα ήταν το νέο γήπεδο της ομάδας. Η πρόταση του κ. Μυστακίδη για την κατασκευή του, καθώς και η συζήτηση που είχε με τον ΑΣ, τάραξαν τα νερά.

Μπαίνω στον πειρασμό να σχολιάσω και εγώ όσα συνέβησαν το τελευταίο δεκαήμερο σχετικά με το νέο γήπεδο του ΠΑΟΚ. Μετά τον καταιγισμό δηλώσεων και δημοσιευμάτων, οφείλουμε να παραμείνουμε ψύχραιμοι και λιγότερο συναισθηματικά φορτισμένοι.

Αμφιβολίες πολλές, βασανίζουν το μυαλό μας. Αμφιβολίες τρελές...

Βασική προϋπόθεση στην αναζήτηση απαντήσεων για τα ερωτήματα που γεννιούνται γύρω από κάθε ζήτημα που μας απασχολεί, είναι να διατυπώσουμε πρώτα τις σωστές, συγκεκριμένες ερωτήσεις. Μόνο τότε μπορούν οι απαντήσεις να έχουν ουσιαστικό νόημα.

Όλοι μας έχουμε σίγουρα έναν καθρέφτη στο χώρο που ζούμε. Ένα καθημερινό αντικείμενο που μας εξυπηρετεί πρακτικά. Όμως μας δίνει και την ευκαιρία να κοιτάξουμε τον εαυτό μας κατάματα και να μπορέσουμε έτσι να βγάλουμε κάποια συμπεράσματα.

Λίγο ψηλότερα, θα συμπλήρωνε ο ποιητής...

Η τελική «σούμα» της πορείας αυτής της ομάδας μπάσκετ του ΠΑΟΚ στην ευρωπαϊκή της πορεία μόνο ως θετική κρίνεται.

Πολλές φορές υποστηρίξαμε την άποψη ότι όλοι δικαιούνται τη νίκη ότι δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα λίγων.

Ναι, νιώθω δικαιωμένος για τη θετική ψυχολογία που ένιωθα λίγο πριν από τον χθεσινό αγώνα με τον Ολυμπιακό.

Λίγες μέρες πριν σημειώναμε την ψυχολογία που μας διέκρινε σχετικά με την έκβαση του αγώνα ΑΕΚ-ΠΑΟΚ...