Τα πολλά λόγια… είναι φτώχεια

Πρώτα πρώτα, υπάρχουν μέλη του ΔΣ που δήλωσαν πως δεν διάβασαν το μνημόνιο που πρότεινε η ΠΑΕ.

Αν είναι δυνατόν! Ποιος είναι ο ρόλος του καθενός; Αν δεν μπορούν, ας παραιτηθούν.

Από την άλλη, ακούμε πως το μνημόνιο δεν διανεμήθηκε καν σε όλα τα μέλη του ΔΣ. Ούτε και αυτό είναι δυνατόν! Όχι απλά απαράδεκτο, αλλά εγκληματικό. Αν βεβαίως ισχύει κάτι τέτοιο…

Ανήκω κι εγώ σε αυτούς που γνώρισαν το ποδόσφαιρο από τα τσιμέντα της Τούμπας.

Αξέχαστες στιγμές, δόξας, χαράς, περηφάνιας. Όπως και πολλές στιγμές λύπης, απογοήτευσης, θυμού!

Τα χρόνια κύλησαν, με εναλλαγές συναισθημάτων. Πότε μήλα, πότε φύλλα. Πότε κρύο, πότε ζέστη.

Και ευτυχήσαμε να ζήσουμε ξεχωριστές στιγμές τα τελευταία 15 χρονιά (από την «επανάσταση» Ζαγοράκη και μετέπειτα με Ιβάν…).

Κερδίσαμε τίτλους, διακριθήκαμε στην Ευρώπη σε ένα βαθμό, βελτιώσαμε κατά πολύ τη θέση μας στο ranking της ΟΥΕΦΑ.

Μα το πιο σημαντικό, ο σύλλογος απέκτησε τελείως νέο πρόσωπο. Απαλλαγμένος από βάρη και χρέη, με νέες δυνατότητες και επιλογές (μεταγραφές, ακαδημίες, βοηθητικές εγκαταστάσεις, στήριξη ολόκληρου του ΑΣ και συμπαράσταση στην ΚΑΕ).

Το μεγάλο όνειρο, αυτό του νέου γηπέδου, μοιάζει να είναι μπροστά μας.

Κι όμως, καταφέραμε να βάλουμε δύσκολα – πολύ δύσκολα – στον ίδιο μας τον εαυτό.

Γνωστό γνώρισμα αυτό, στην οικογένεια του ΠΑΟΚ.

Για πολλούς, το μεγάλο πρόβλημα του ΠΑΟΚ, είναι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ (όπως τόνισε παλιότερα και επανέλαβε εκ νέου ο Άγγελος Αναστασιάδης).

Στην ανακοίνωση του ΑΣ βρίσκει κανείς πολλές και καλές κουβέντες για τον Ιβάν Σαββίδη.

Δεν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς! Το έργο και η προσφορά αναγνωρίζεται από όλους. Το πρόσωπο του συλλόγου έγινε σεβαστό και θεωρείται πλέον βασικός πυλώνας του «Big-4».

Σε καμία όμως περίπτωση δεν ξεχνάμε το έργο και τον ιστορικό ρόλο του ΑΣ. Δεν μηδενίζουμε τίποτα και κανέναν.

Μόνο που τα τελευταία γεγονότα μας έβαλαν σε σκέψεις και μας προβλημάτισαν. Όπως και η τελευταία ανακοίνωση του ΑΣ.

Πολύ εύκολα έρχεται στον νου το γνωστό γνωμικό «Να σε κάψω Γιάννη (*διόρθωση: Ιβάν), να σ’ αλείψω λάδι».

Μπορεί ο κόσμος του ΠΑΟΚ να έχει αδυναμίες και να εμφανίζεται κάποιες στιγμές ευκολόπιστος, ή άλλες στιγμές δύσπιστος, όμως δεν είναι αγνώμων και αναγνωρίζει την προσφορά του καθενός σε όλα τα επίπεδα.

Πέρα λοιπόν από την όποια κριτική ασκείται, το ζητούμενο είναι ένα: Να γίνει η Νέα Τούμπα.

Μήπως για κάποιους ισχύει ένα άλλο γνωμικό, που λέει «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, δέκα μέρες κοσκινίζει»; Αναφέρομαι βεβαίως στις θολές αποφάσεις και αιτήματα του ΑΣ που δεν ξεκαθαρίζει ούτε τι θέλει, ούτε πως το θέλει. Βάζει μόνο χρονικό όριο για να το πάρει!

Οι αόριστες «οικονομικές εγγυήσεις που θα οριστούν στο μέλλον» δεν στέκονται σε μια σοβαρή συζήτηση.

Είναι στιγμές που η μεγαλοθυμία κάνει θαύματα.

Κι όσοι καταπίνουν την κάμηλο και διυλίζουν τον κώνωπα είναι ανάξιοι των περιστάσεων ενός τέτοιου συλλόγου, και ενός τέτοιου έργου. Γιατί αυτό ακριβώς έγινε από τον ΑΣ στις περιπτώσεις Μυστακίδη – Σαββίδη. Κατάπιαν μια αόρατη συμφωνία και απέριψαν με δικαιολογίες μια ορατή.

Όμως, θα πρέπει να σκεφθούν πως δεν αποφασίζουν για τον εαυτό τους αλλά πρωτίστως για τον κόσμο του ΠΑΟΚ, όπως βεβαίως και για τους αθλητές.

Ας μας πουν λοιπόν, όσο πιο απλά γίνεται, τι ακριβώς ζητούν, καθώς και τι προηγήθηκε σε μυστικά ραντεβού ως τώρα.

Για να συμφωνήσουν όλες οι πλευρές με ένα μνημόνιο, ή να διαφωνήσουν. Και να κλείσουν τις ατέλειωτες κουβέντες που οι περισσότεροι δεν κατανοούμε.

Ελπίζω πως δεν θέλουν να μας βάλουν σε φαγωμάρα και αμφιβολίες για το κάθε τι.

Ένας έντιμος συμβιβασμός είναι η καλύτερη εξέλιξη οποιασδήποτε διαφοράς μεταξύ δύο μερών.

Ας μπουν στον κόπο να μας εξηγήσουν λοιπόν.