Σιγά μη πάρετε και τον Καρέτσα

Αυτή την ήττα στη Ριέκα, ο ΠΑΟΚ της σύγχρονης εποχής την έχει κάνει πολλές φορές στα Κύπελλα Ευρώπης, ξανά και ξανά, σε όλες τις πιθανές συνθήκες. Την έχει κάνει χειμώνα, σε νοκ-άουτ. Την έχει κάνει καλοκαίρι, σε πρώιμα προκριματικά παιγνίδια. Την έχει κάνει άνοιξη, σε προχωρημένες φάσεις. Ετσι πρόχειρα, αν πιάσουμε την τελευταία δεκαετία χοντρικά, μπορεί κανείς να θυμηθεί. 

     Χειμώνα με τη Ντίναμο Ζάγκρεμπ και τη Μίντγιουλαντ. Καλοκαίρι με τη Λέφσκι, με τη Μποχίμιαν, με την Κρασναντάρ, με τη Σλόβαν, με τη Λοκομοτίβα Ζάγκρεμπ, με τη Ζίμπρου. Ανοιξη στη Μπριζ και στη Μασσαλία. Αλλοτε αναποδογύρισε την ήττα, άλλοτε στην προσπάθεια να την αναποδογυρίσει...τη ντούμπλαρε. Αλλη μία φορά τώρα, αυτό που γλίτωσε με τη Βόλφσμπεργκ, το να τρέχει για να κυνηγά την υπόθεση από πίσω, πράγμα που εδώ έχουμε σημειώσει πως είναι ό,τι πιο δύσκολο στο ποδόσφαιρο, ακριβώς αυτό έχει μπροστά πλέον, σε τούτη τη μία εβδομάδα ως τη ρεβάνς, σαν βουνό.

     Δεν έχω να σερβίρω κάποια συνταρακτική post-game ανάλυση, ει μη μόνον ότι η βραδυά στην Αδριατική είναι η τυπική περίπτωση ομάδων που η μία εκκίνησε να παίζει στις 7 Αυγούστου και η άλλη στις 22 Ιουλίου. Το τρίτο ματς του ΠΑΟΚ, το όγδοο της Ριέκα. Οι θερινοί αγώνες δεν είναι μονάχα, για να παίρνεις τον ανταγωνιστικό ρυθμό και να βρίσκεις σιγά-σιγά τη φόρμα. Οι θερινοί αγώνες, κατά κανόνα αγώνες ομάδων ασχημάτιστων ή ημιτελών ή ανέτοιμων, ο (καθ)ένας σε μαθαίνει τι να κάνεις ή τι να μη κάνεις στον αμέσως επόμενο. Κάτι που δεν σου το μαθαίνουν, ούτε προπονήσεις ούτε φιλικά.   

     Όταν η Βόλφσμπεργκ ταξίδεψε στη Θεσσαλονίκη, είχε στην πλάτη εντός έδρας ήττα από τη μικρομεσαία Αλταχ στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Εκείνη η ήττα, φαίνεται πως τους βοήθησε να αντιληφθούν πολλά. Έκτοτε, ο οριακός αποκλεισμός από τον ΠΑΟΚ που όλοι ξέρουμε πως θα μπορούσε να είναι και πρόκριση, είναι η μοναδική εξαίρεση σε σειρά επιτυχών αποτελεσμάτων σε Αυστρία και Ευρώπη. Ανέκαθεν φυλούσα τα ρούχα μου, με αντιπάλους που έρχονταν από ήττα.

     Η Ριέκα υποδεχόμενη τον ΠΑΟΚ, κουβαλούσε νωπή εντός έδρας ήττα από τη Ντίναμο Ζάγκρεμπ. Η ήττα βοήθησε τον προπονητή και το επιτελείο, να τολμήσουν τη δοκιμή του διαφορετικού. Αν δεν είναι ικανοποιητική η συνεισφορά του/των σέντερ-φορ, μία εναλλακτική είναι ότι επενδύεις στις δεξιότητες των πίσω από τον σέντερ-φορ και επινοείς ένα τρόπο με πολλούς επιτιθέμενους μεν, δίχως σέντερ-φορ δε. Στην πραγματικότητα, το ίδιο έκανε στις αναμετρήσεις με τον ΠΑΟΚ και ο προπονητής της Βόλφσμπεργκ. Τον "κανονικό" σέντερ-φορ της Βόλφσμπεργκ, δεν τον είδαμε (στα 210 λεπτά της παρτίδας) ποτέ.

     Ακόμη κάτι, σαν παρένθεση. Και στους δύο αυτούς γύρους του Γιουρόπα Λιγκ, ο ΠΑΟΚ δεν συνάντησε ομάδες που απλώς συνέβη πέρυσι στα πρωταθλήματά τους είτε να πλασαριστούν σε προνομιακή, για την Ευρώπη, θέση είτε να επωφεληθούν από κάποια καραμπόλα. Συνάντησε ομάδες που πέρυσι στις χώρες τους, κατέκτησαν τρόπαια. Η Βόλφσμπεργκ, το κύπελλο για πρώτη φορά στα χρονικά. Η Ριέκα, το νταμπλ για δεύτερη φορά στα χρονικά. Τα πλασαρίσματα είναι πλασαρίσματα, οι καραμπόλες είναι καραμπόλες, τα τρόπαια είναι τρόπαια. Τα τρόπαια, αξίζουν σεβασμό.    

     Θέλεις τα παιγνίδια, λοιπόν. Γι' αυτό και μου έκανε, να σας πω, εντύπωση πώς το είδε ο προπονητής του Παναθηναϊκού, να ξοδέψει το δικαίωμα σε μία αναβολή αγώνα...στην πρεμιέρα, κιόλας, της Σούπερ Λιγκ. Φυσικά, θα είχε το σκεπτικό του, άλλωστε αυτός γνωρίζει (και προσμετρά) όσα εμείς δεν γνωρίζουμε. Ο κανόνας ωστόσο, είναι αυτός που είναι. Αύγουστο συνήθως, ακόμη και όταν ξέρεις τι να κάνεις, λόγω (έλλειψης) φρεσκάδας σε μυαλό και σε πόδια νιώθεις πως δεν σου βγαίνει αυτό που θέλεις να κάνεις, και όλο ετούτο ενδέχεται να πειράξει το ηθικό του γκρουπ. Είναι το στάδιο που δεν ξεπερνιέται, ούτε με προσευχές ούτε με αναβολές. Ξεπερνιέται, όπως είπαμε. Με τα παιγνίδια.

     Δυο κουβέντες για τον Ζαφείρη. Πρόκειται για άλλο ένα πειστήριο της ιστορικής μετάβασης, από την εποχή που οι πρόεδροι κάρφωναν δελτία στα ταβάνια, στην εποχή που νούμερο-ένα στην αγορά έχει γίνει, όχι σήμερα, εδώ και πάνω από μια εικοσαετία, η ισχύς της επιθυμίας του ποδοσφαιριστή. Όπου η επιθυμία του ποδοσφαιριστή δεν παλεύεται...με καμία άμυνα, Τζόλης όταν ήθελε να φύγει από την Ελλάδα, το μοναδικό που κοιτάζει ο πρόεδρος να καταφέρει είναι τι το περισσότερο θα ήταν εφικτό, ρεαλιστικά, να αποκομίσει.

     Και εδώ θέλω να επισημάνω πως ο χειρισμός του προέδρου της Σλάβια, αντιστοιχεί σε άνθρωπο που είναι "δύο σε ένα" και της πολιτικής και του επιχειρείν. Εν ολίγοις, ένας άνθρωπος των λύσεων και του αποτελέσματος. Βρήκε και έβαλε την κρίσιμη στιγμή στο τραπέζι τη φόρμουλα, τη μοναδική φόρμουλα, που θα έκανε και τα τρία μέρη να είναι ευχαριστημένα. Μία φόρμουλα κοινής λογικής, να κάνω εγώ τη δουλειά μου, να κάνεις και εσύ τη δουλειά σου, να είναι και το παιδί μαζί με την οικογένεια ευχαριστημένοι. Μόνο παρανοϊκός, θα το απέρριπτε.

     Το αθλητικό σκέλος της υπόθεσης, τα πολλά περιττεύουν. Την ημέρα που πρωτοάκουσα από ένα καλό ΠΑΟΚτσάκι την πληροφορία "παίρνουμε τον Ζαφείρη", να εξομολογηθώ πως η άμεση απάντησή μου ήταν "σιγά μη πάρετε και τον Καρέτσα". Το να πάρει ο ΠΑΟΚ τον Ζαφείρη, μες στο μυαλό ήταν το αμέσως επόμενο απίστευτο μετά το να πάρει ο ΠΑΟΚ τον Καρέτσα. Και σίγουρα, το να πάρει ο ΠΑΟΚ από τη Σλάβια τον Ζαφείρη είναι αρκετά πιο απίθανο σε σχέση με το να πάρει ο ΠΑΟΚ από τη Ριέκα...μία πρόκριση. 

     Εννοείται, ξεφτιλίστηκα. Από εκείνο το "σιγά μη πάρετε και τον Καρέτσα" φροντίζω να αποφεύγω μέρη στα οποία είναι ενδεχόμενο να πέσω επάνω στο καλό ΠΑΟΚτσάκι.