Μπορεί η λέξη να σημαίνει την οροφή κάθε χώρου, όπως δωμάτιο, γραφείο, αποθήκη, κατάστημα, κλπ, όμως σημαίνει και το ανώτατο όριο μιας προσπάθειας αθλητικής, επιχειρηματικής ή όποιας άλλης. Σηματοδοτεί την άριστη αναμενόμενη και προσδοκώμενη απόδοση.
Για μια ακόμη φορά είμαστε αναγκασμένοι να μιλήσουμε ξανά για μια ακόμη χαμένη ευκαιρία.
Για όλους εμάς που αγαπάμε και στηρίζουμε την ομάδα του ΠΑΟΚ, εδώ και δεκάδες χρόνια, έχουμε ένα αίσθημα αδικίας βαθιά ριζωμένο μέσα μας. Κάτι που δεν είναι τυχαίο.
Ένα ζήτημα που απασχολεί την κάθε ομάδα, είτε ποδοσφαίρου είτε οποιουδήποτε άλλου αθλήματος, είναι η ποιότητα των αθλητών που στελεχώνουν την ομάδα.
Αυτή θα μπορούσε να είναι η άποψη του κάθε φιλάθλου του Αστέρα Τρίπολης σε μια κουβέντα του με έναν φίλαθλο του ΠΑΟΚ.
Από σήμερα το γνωστό σύνθημα των φίλων της ομάδας μας ακούγεται όλο και πιο πολύ. Και όχι άδικα.
Ποιος δεν θυμάται ή δεν έτυχε να διαβάσει μια σειρά από δημοσιεύματα ή να ακούσει τα παράπονα φίλων και οπαδών της ομάδας μας σε ραδιοφωνικές εκπομπές, που στόχο είχαν να ασκήσουν κριτική και να εκφράσουν τους φόβους αλλά και τα παράπονά τους για τη πορεία της ομάδας.
Λίγο οι καλοκαιρινές διακοπές, λίγο που περιμέναμε το τέλος των μεταγραφών (για να μπορούμε να μιλάμε βάσιμα), λίγο και το ξεκίνημα της σεζόν (για να δούμε την εντελώς νέα ομάδα), είχαν όλα σαν αποτέλεσμα την απουσία της στήλης...
Αυτό ακριβώς το στοιχείο κάνει την σχέση μεταξύ δύο φίλων ή μεταξύ δύο οικογενειών ή μεταξύ δύο ομάδων ανθρώπων ή ανάμεσα σε μια ομάδα ποδοσφαίρου και μερικών χιλιάδων ή και εκατομμυρίων φίλων και οπαδών της να διακρίνεται για την ποιότητα της σχέσης τους.
Ελλείψει μεταγραφικών κινήσεων (η ηρεμία πριν την καταιγίδα, ελπίζω...), έκλεισε πριν λίγες μέρες ο πρώτος κύκλος παιχνιδιών για την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου.
Άδολη, δηλαδή αυτή που είναι χωρίς δόλο, δίχως σκοπιμότητα και υστεροβουλία αγάπη. Τέτοια ακριβώς είναι και η αγάπη των φιλάθλων για το ποδόσφαιρο και την αγαπημένη τους ομάδα...
