Η εποχή της “παχιάς αγελάδας”

Αργά και βασανιστικά. Στην Ελλάδα παίζεις μπάλα άρα ξέρεις. Όνειρο απατηλό, όνειρο θερινής νυκτός. Μάλλον ένα σάπιο όνειρο.

Ένα κάστρο που χτίζεται το καλοκαίρι στην άμμο φαίνεται όμορφο από πρώτη όψη. Είναι, όμως, εφήμερο. Ανά πάσα στιγμή μπορεί να περάσει κάποιος και να το χαλάσει. Σε μια στιγμή ο κόπος σου εξανεμίζεται. Η προσπάθειά σου έγινε πάλι άμμος. Η άμμος στην οποία έδωσες εσύ μορφή, έγινε ένα με την υπόλοιπη αχανή άμμο. Ανούσια, ανώφελη, αχανής. Και η στιγμή που βλέπεις το οικοδόμημα σου να καταρρέει είναι κόμπος στο στομάχι.

Αυτή η στιγμή επαναλαμβάνεται εθιστικά, συστηματικά, τραυματικά με την είσοδο του Σαββίδη στα πράγματα του ΠΑΟΚ. Ο ομογενής επιχειρηματίας του Ροστόφ ήρθε να δώσει όραμα με την επιφάνειά του. Τα λεφτά συν το status, δίνουν όραμα. Κενόδοξο ολίγον τι. Αν τα ματάκια σου έχουν δει γεμάτο το "Σταύρος Μαυροθαλασσίτης" στο Αιγάλεω, τη Ριζούπολη, το "Ιωάννης Παθιακάκης" στα Άνω Λιόσια, τη Φυλή με το Θρασύβουλο να γίνεται έδρα, γήπεδα πολύ πολύ μικρά σε χωρητικότητα και ιστορία που πήραν για ένα βράδυ φωτιά και ζωντάνεψαν τις γύρω γειτονιές, τότε το όραμα του Ρώσου με το εύρος τσέπης σου φαίνεται μικρό. Κάποτε, όχι πολύ παλιά, έβλεπες Αραμπατζήδες, Μελίσσηδες, Μπαλάφες, Βαγγελήδες, Σάλμον και σία να παίζουν απλήρωτοι για την υστεροφημία τους και γι' αυτό που λέμε "για τη φανέλα". Έφτιαχνες ομάδα με δανεικά και έτρεχες να προλάβεις τις προθεσμίες με τους πιστωτές στις τράπεζες. Να κατεβάσεις ίσα-ίσα την ομάδα στο πρωτάθλημα. Κι έχει ο θεός. "Ο ΠΑΟΚ είναι μεγάλος και θα το βρει το δρόμο του"-έλεγες.

Πέρασε ο καιρός. Εκσυγχρονιστήκαμε με τον λεφτά από τη Ρωσία. Ψήλωσε ο πήχης. Βλέπεις τα λεφτά μπορούν να σου αγοράσουν τα πάντα. Γήπεδο, παίκτες, προπονητές ακόμα και φιλάθλους. Όραμα, όμως, ΟΧΙ. Γι' αυτό, αφήστε με να ξέρω. Με τα λεφτά θα χτίζεις πάντα κάστρα στην άμμο το καλοκαίρι. Για να έρχεται χειμώνας, βαρυχειμωνιά και να αυτο-τραυματίζεσαι. Φταίει ο κόσμος που παρασύρεται από τα μεγαλεία, φταίει ο πεινασμένος που βλέπει το ψητό και ορμάει καταπάνω του, φταίει η κενοδοξία του εφήμερου που δεν αφήνει το έργο να παίξει μέχρι τέλους.

Το μέταλλο του νικητή δε χτίζεται ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Θέλει πολύ δρόμο και ιστορία μέχρι να φτάσεις στο στόχο. Αλλά πρέπει να υπάρχει ο στόχος. Και το διακύβευμα της επίτευξης του να είναι το πλέον υψηλό. Αν, λοιπόν, στον ΠΑΟΚ γνωρίζουν ποιος είναι ο στόχος, ας σεβαστούν και το υψηλό διακύβευμα. Η ηττοπάθεια είναι παθογένεια για μία ομάδα που επιδιώκει τη νίκη, για μία επιχείρηση που επιδιώκει το κέρδος για μία συλλογικότητα που επιδιώκει την ενότητά της. Όταν η ηττοπάθεια δε γίνει νοοτροπία, τότε το διακύβευμα υπονομεύεται και σ' αυτήν την περίπτωση αν χυθεί η καρδάρα με το γάλα υπάρχει η ρήξη.

Όραμα με καλύτερη πειθώ, λοιπόν.