To παράσημο του Βιεϊρίνια δεν είναι (μόνο) αγωνιστικό

“Όσο δυνατός κι αν θες να λες πως είσαι, έρχονται στιγμές που λυγίζεις. Κι αυτή είναι μία από αυτές. Η μέρα που σταματάω το ποδόσφαιρο. Κι ενώ όλα φαντάζουν θολά και οι σκέψεις φωνάζουν στο μυαλό μου, ένα πράγμα είναι δεδομένο. Δεν αλλάζω τίποτα. Θα το ξανάκανα από την αρχή με το ίδιο πάθος“. Με τα λόγια αυτά, ο Πορτογάλος, ο εμβληματικός αρχηγός του ΠΑΟΚ ανακοίνωσε ότι η ώρα για το δικό του last dance είχε φτάσει και το βράδυ της Κυριακής, αποχαιρέτησε το ποδόσφαιρο -και το ποδόσφαιρο αποχαιρέτησε εκείνον- όπως το άξιζε. Μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κάνοντας αυτό που αγαπάει από μικρό παιδί. Δακρυσμένος, φορτισμένος, συγκινημένος, αλλά σίγουρα πολύ-πολύ γεμάτος.

Για τον ποδοσφαιριστή, Αντρέ έχουν γραφτεί κι έχουν ειπωθεί πολλά. Εντός γηπέδου ήταν πάντα ο απόλυτος ηγέτης. Αυτός που έκανε ένα βήμα μπροστά στις δύσκολες στιγμές, που με τα γκολ του έκρινε όχι παιχνίδια, αλλά χρονιές ολόκληρες. Που έπαιζε σε οποιαδήποτε συνθήκη, με ματωμένο κεφάλι, με πόνους, με όλα.

Υπάρχει όμως και ο άνθρωπος, Αντρέ κι αυτός, είναι ίσως ακόμη πιο “μεγάλος”. Πιο σπουδαίος. Αυτός είναι κι ο λόγος που το δικό του “αντίο” συνοδεύεται με τόσα πολλά μηνύματα αγάπης. Συμπαίκτες -νυν και πρώην-, παράγοντες του ΠΑΟΚ και του ποδοσφαίρου, άνθρωποι που έχουν συνεργαστεί μαζί του, ακόμη και αυτοί που δεν τον γνώριζαν καλά. Ακόμη και αντίπαλοι, όπως συνέβη την Κυριακή στην Τούμπα όταν αρκετοί παίκτες της ΑΕΚ έτρεξαν προς το μέρος του στο τελευταίο σφύριγμα. ΟΛΟΙ υποκλίνονται, όλοι έχουν να πουν έναν καλό λόγο, κάτι θετικό κι αυτό, δεν έχει να κάνει απαραίτητα με το γεγονός ότι αποχαιρέτησε το ποδόσφαιρο.

Κι άλλοι κατά καιρούς έχουν ολοκληρώσει την καριέρα τους, αλλά δεν γνώρισαν αυτού του είδους -και του μεγέθους- την αποθέωση. Στην περίπτωση του Αντρέ είναι όλα διαφορετικά… Έχοντας καταφέρει τα πάντα στην καριέρα του, ο Πορτογάλος ήξερε πως όσο δύσκολο κι αν ήταν, έπρεπε να βάλει τον δικό του επίλογο και το έκανε με τον δικό του τρόπο.

“Πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή. Από είδωλο, συμπαίκτες για πέντε χρόνια, σε χαρές, λύπες, ανοιχτά λεωφορεία και Λευκό Πύργο. Αλλά αυτά τα είδαν και τα ξέρουν όλοι. Εκείνα όμως που δεν ξέρουν οι πολλοί, είναι εκείνα που θα κρατάω για πάντα μέσα μου. Όλες εκείνες τις φορές που με είδες στεναχωρημένο και πάντα ήσουν εκεί για μένα, να μου πεις τα σωστά λόγια, τη σωστή στιγμή.

Η φανέλα που σήκωσες για μένα όταν έπαθα χιαστό, η συμβολή σου στην αποκατάστασή μου, η αγκαλιά σου στην κηδεία του μπαμπά μου. Δεν ήσουν απλά συμπαίκτης μου, δεν ήσουν απλά αρχηγός μου, ήσουν, είσαι και θα είσαι φίλος μου. Οικογένεια μου. Σ’ ευχαριστώ για όλα. Για τα μικρά, για τα μεγάλα, για τα πάντα που μου έδωσες και ξέρω ότι θα συνεχίσεις να μου δίνεις. Ξεκουράσου και απόλαυσέ το! Εμείς μαζί, για μια ζωή…“, έγραψε σε δικό του μήνυμα ο Γιάννης Μιχαηλίδης και τα λόγια του, τα λένε όλα για τον Αντρέ και το πόσο σπουδαίος είναι.

Για τον ΠΑΟΚ, δεν ήταν ποτέ απλά και μόνο ένας αρχηγός. Ήταν πολλά περισσότερα -εντός κι εκτός γηπέδου- με έναν δικό του, μοναδικό τρόπο, μακριά από τοξικότητες και ίσως τώρα να το αντιλαμβάνονται αυτό οι περισσότεροι. Τώρα, που μιλούν για εκείνον οι άνθρωποι που τον ξέρουν και βγαίνουν στο φως διάφορες ιστορίες. Ο ένας κύκλος έκλεισε και σύντομα θα ανοίξει ένας νέος για τον Πορτογάλο, που βρέθηκε για πρώτη φορά στην Τούμπα ως παιδί κι επέστρεψε ως ένας άντρας, που έκανε κάθε όνειρο -και υπόσχεση- πραγματικότητα…