Στη ζώνη του λυκόφωτος...

Έγινε μία. Έγινε δύο. Έγινε τρεις. Ήταν φανερό πια πως ήταν εντολή. Οδηγία. Στόχευση.

Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς έπαιρνε όλο το διαθέσιμο πλάτος αριστερά, φλέρταρε με την πλάγια γραμμή και περίμενε να τον σημαδέψουν με κάποια 35άρα διαγώνια μπαλιά ακριβείας.

Από εκεί και μετά ήξερε πολύ καλά τι έπρεπε να κάνει.

Ο παρτενέρ του, ο Νόα Φαντιγκά έμοιαζε με ναυαγό στην έρημο, χωρίς καμία ελπίδα να βρει λίγο νερό, κάποια όαση.

Ήταν το καλύτερο, το πιο γεμάτο, το πιο ώριμο φετινό μισάωρο του Αντρίγια. 

Γεμάτο ουσία. Μόνο με σωστές αποφάσεις. Μία κινητή απειλή, κάθε φορά που ερχόταν σε επαφή με την μπάλα.

Ακόμα κι έτσι όμως, βρέθηκε κάποιος άλλος να του πάρει την δόξα.

Αυτή τη φορά επέλεξε να κινηθεί εσωτερικά, όταν πήρε τα μέτρα που ήθελε έβγαλε την σέντρα με ανάποδο βηματισμό, με το εξωτερικό του αριστερού. Δύσκολο, από μόνο του. Πολύ δύσκολο.

Ως εκεί ήταν ποδόσφαιρο.

Από εκεί και μετά έγινε τέχνη. Χορός. Φαντασία. Μπρίο. Αρμονία. Χάρη. Τελειότητα.

Δεν υπάρχει παιδί που να μην έχει ονειρευτεί ένα τέτοιο γκολ στον ύπνο ή στον ξύπνιο του.

Δεν υπάρχει παιδί που να μην το έχει επιχειρήσει στο κρεβάτι του, χρησιμοποιώντας για μπάλα, ένα μαξιλάρι.

Τέτοια γκολ σημειώνουν μόνο τα παιδιά, οι τρελοί και οι καλλιτέχνες.

Ο Τάισον τυχαίνει να είναι και τα τρία.

Είναι στην ηλικία που πρέπει να προσέχει κάθε... πέσιμο. 

Είναι σε ηλικία που οι κλειδώσεις μαγκώνουν.

Αυτός ο συμπαθής γεράκος με την μαγκούρα αποφάσισε να θυμηθεί τα νιάτα του και τις αμμώδεις παραλίες στο Πόρτο Αλέγκρε.

Οριζοντιώθηκε με φυσικότητα και πλαστικότητα ενός παιδιού.

Βρήκε ισορροπία στον αέρα με την χάρη ενός χορευτή. 

Η αρτιότητα της κίνησης δεν φαίνεται στο βολέ που στέλνει την μπάλα στα δίχτυα, αλλά στην απόλυτη αρμονία των χεριών του. 

Οι γύρω του, αίφνης, δεν είχαν καμία σημασία. 

Τους μετέτρεψε σε θεατές μιας ακόμα στιγμής ποδοσφαιρικής αθανασίας.

Ο Τάισον βρίσκεται αυτή την στιγμή σε μία δική του ζώνη. Έχει απομονώσει όλους τους εξωτερικούς θορύβους. Δεν βλέπει και δεν ακούει κανέναν. 

Καταθέτει στο γήπεδο, επιστρέφει στο κοινό, όλα όσα έμαθε τόσα χρόνια στις γειτονιές του κόσμου. 

Άλλοτε με ακροβατικά ενός ζογκλέρ και άλλοτε με πονηριά ενός αρπακτικού. 

Με ανάλογη ωριμότητα, ο ΠΑΟΚ αντιμετώπισε το διπλό αντάμωμα με τον συμπολίτη. Τον αντιμετώπισε, με την συνταγή του θορυβώδη γείτονα που υπέδειξε προ 20ετίας ο Σερ Άλεξ Φέργκιουσον για την Μάντσεστερ Σίτι: "Κάποιες φορές έχεις έναν θορυβώδη γείτονα. Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για αυτό. Θα είναι πάντα θορυβώδης. Πρέπει απλώς να ασχοληθείς με την δική σου ζωή. Να ανάψεις την τηλεόραση σου και να ανεβάσεις λιγάκι περισσότερο την ένταση".

Ο θόρυβος του γείτονα αφορούσε καρφωμένες σημαίες στην Τούμπα, ιστορίες διαιτητικής συνωμοσίας και καμία διάθεση για την καθιερωμένη προπονητική χειραψία μετά το τελευταίο σφύριγμα. 

Παραποδόσφαιρο.

Ο θόρυβος του ΠΑΟΚ αφορούσε κάτι άλλο. 

Ποδόσφαιρο. 

Απέναντι σε μία ομάδα που επέλεξε μέχρι το 1-0 να παίζει με παρκαρισμένο λεωφορείο εντός περιοχής και να αρκείται σε ποσοστά κατοχής ύψους 20%, ο Δικέφαλος έκανε ένα σκληρό τοπικό ντέρμπι, να μοιάζει με ένα εντός έδρας παιχνίδι όπως όλα τα άλλα.

Αν δεν προέκυπτε η μυϊκή σύσπαση στον καταπονημένο Γιακουμάκη που πια πυροβολεί κατά ριπάς, αν δεν υπήρχε η θολούρα του Ζίβκοβιτς σε δύο τετ-α-τετ και η χαλαρότητα στο τέλος σε καθαρές ευκαιρίες, το κοντέρ μπορεί να είχε ξεφύγει σε ιστορικά επίπεδα.

Φεύγοντας από το γήπεδο ή αλλάζοντας κανάλι, ο θεατής ένιωθε ότι είχε ψυχαγωγηθεί. 

Είχε περάσει καλά. Είχε δει κάτι που του έμεινε.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο παράσημο για την παρέα του Τάισον, του Ντέλια, του Αντρίγια που συνεχίζουν να χαρίζουν στιγμές, αναμνήσεις, τέχνη.