Όταν πανηγυρίζεις ένα τάκλιν, ξέρεις τι θα συμβεί…

Η Τούμπα ήταν η πιο χλιαρή Τούμπα για παιχνίδι με τον Ολυμπιακό. Γεμάτη προβληματισμό, αμφιβολία και έλλειψη πίστης. 

Οι ερυθρόλευκοι έμοιαζαν σαν να είναι περισσότεροι στο γήπεδο. Στο πρώτο δεκάλεπτο είχαν βρει πέντε τελικές, έναντι καμιάς!

Βρήκαν γρήγορο γκολ. Κέρδιζαν όλες τις μάχες. Έβγαιναν πρώτοι στις μπάλες. Ακύρωναν τα πάντα.

Ο ΠΑΟΚ που είχε μπει ήδη στο ντέρμπι με μία σφιχτή θηλιά στον λαιμό και ένα τεράστιο «πρέπει» άρχισε να νιώθει την έλλειψη οξυγόνου. 

Ό,τι επικίνδυνο δημιουργούσε ήταν μόνο από λάθη αντιπάλου. Μία αφηρημένη πάσα του Μπιανκόν έφερε ό,τι καλύτερο προέκυψε στο πρώτο μέρος.

Ένα γλίστρημα του Ορτέγα έφερε το 1-1 κόντρα στην ροή του ματς.

Αλλά και πάλι. Το 1-2 έμοιαζε πιο κοντά από το 2-1. 

Μέχρι που ήρθε η στιγμή που σαν να προκάλεσε ένα ηλεκτροσόκ σε όποιον βρισκόταν εκείνη την στιγμή στο γήπεδο, είτε στο χορτάρι, είτε στον πάγκο, είτε στην εξέδρα.

Ο Κοστίνια πήγε να βγει από δεξιά στο ξέφωτο, μα ο μπαρουτοκαπνισμένος Ντέγιαν Λόβρεν ήρθε με… χίλια και τον πήρε παραμάζωμα.

Μπάλα, παίκτη, ό,τι βρήκε μπροστά του, τα έστειλε πλάγιο άουτ. 

Ένα τάκλιν βγαλμένο από τα πιο σκληρά ντέρμπι των Βαλκανίων.

Ένα τάκλιν, που δεν ήταν καν φάουλ, που άλλαξε όλη την ενέργεια του ματς.

Ο Κροάτης σηκώθηκε στα πόδια του και το πανηγύρισε σαν να είχε βάλει γκολ στο 90’. 

Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς που κατάλαβε πρώτος την σημαντικότητα της στιγμής, πήγε να τον αγκαλιάσει και να… πάρει τον τσαμπουκά του ματς.

Το γήπεδο ξύπνησε, τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν στον Θεό. Από εκείνο το λεπτό και μετά, οι παίκτες του ΠΑΟΚ άρχισαν να τρώνε σίδερα. Ως το τέλος δεν έχασαν άλλη μονομαχία 50-50.

Ο Ολυμπιακός δεν ξαναμπήκε ποτέ με αξιώσεις στην περιοχή του, ακόμα κι όταν φόρρωσε την γραμμή κρούσης με δύο τανκ. 

Οι ίδιοι παίκτες που δεν μπορούσαν να πάρουν σπριντ από αντίπαλο στο πρώτο μέρος, έτρεξαν τους ερυθρόλευκους στο ανοιχτό γήπεδο με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

Ακόμα και πιο soft παίκτες, όπως ο Ντέλιας, άρχισαν να ορμάνε σαν ταύροι και να βάζουν πόδια στην φωτιά. 

Ο Γιακουμάκης αίφνης έγινε οδοστρωτήρας, έβγαινε πρώτος σε όλες τις φάσεις, έκανε το πιο πλήρες φετινό του παιχνίδι, παρότι η μπάλα τον κορόιδευε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να του στερήσει το γκολ.

Ο άνευρος, ληθαργικός, ετοιμόρροπος ΠΑΟΚ είχε γίνει ξαφνικά ρωμαλέος, ατρόμητος, ατσάλινος.

Μόλις ο «Ζίλε» σημάδεψε το κέντρο της εστίας και έκανε το 2-1, έτρεξε σφαίρα στην αγκαλιά του Λουτσέσκου, όπου περίμενε ήδη ο Λόβρεν. 

Αυτοί οι τρεις, ήταν φανερό ότι το ήθελαν πιο πολύ από όλους. 

Το είχαν ανάγκη πιο πολύ από όλους.

Οι πιο ισχυρές προσωπικότητες που βγήκαν μπροστά, όταν όλα έμοιαζαν μάταια και τελειωμένα και συμπαρέσυραν και τους υπόλοιπους σε κάτι που όλοι πίστευαν πως δεν υπάρχει πια. 

Σε έναν ΠΑΟΚ με νοοτροπία νικητή!

Ο Δικέφαλος μετά από καιρό έπαιξε με την φλόγα της απελπισίας στο βλέμμα του. Με εκείνο το βλέμμα που έχει κάποιος, όταν πλέον δεν έχει κάτι άλλο να χάσει και παίζει πια για την ζωή του.

Όσο αυτή η φλόγα μένει ενεργή, ξέρει ότι έχει μια ελπίδα στην σεζόν. 

Αυτό το τάκλιν του Λόβρεν, που θύμισε εκείνα του Βαρέλα και του Βιείρίνια (σημειολογικά πάλι απέναντι στον ίδιο αντίπαλο) στο ματς που σφράγισε το πρωτάθλημα του 2019, ίσως είναι μία ασήμαντη στιγμή στην ποδοσφαιρική ιστορία, μα ίσως και να έσωσε μια χρονιά.

Όσο ο 38χρονος Τάισον θέλει να… φάει το σήμα στον πανηγυρισμό του, όσο ο 36χρονος Λόβρεν που έχει ζήσει τα πάντα στην καριέρα του ορμάει σαν λυσσασμένος σε κάθε μπαλιά, όσο τα γκολ πανηγυρίζονται με μία μεγάλη ομαδική αγκαλιά, ο Δικέφαλος ξέρει ότι έχει μία ελπίδα.

Σε πείσμα πολλών, ο ΠΑΟΚ δεν ξόφλησε. Δεν διαλύθηκε. Δεν αυτοκαταστράφηκε. 

Κλείστηκε στο καβούκι του για να απομονώσει τους εξωτερικούς θορύβους, έγλειψε στωικά τις πληγές του και επέστρεψε γεμάτος εγωισμό.

Έμεινε ζωντανός, έγινε ένα κουβάρι στο κέντρο του γηπέδου και αποχώρησε στα αποδυτήρια για τις επόμενες μάχες, ξέροντας ότι κάτι αξίζει…