Ο ΠΑΟΚ έγραψε την ιστορία που θα λέμε στα παιδιά μας

Σαν σήμερα, πριν από ακριβώς έναν χρόνο, οι καρδιές μας χτυπούσαν πιο δυνατά. Στα όρια του ανησυχητικού, στα όρια του ανεξήγητου.

Σε τέτοιο βαθμό που σαν να ήθελε το κινητό τηλέφωνο να βγάλει χέρια και να καλέσει από μόνο του το ΕΚΑΒ για τις πρώτες βοήθειες.

Σαν σήμερα, η μέρα κυλούσε με πνευματικά σκαμπανεβάσματα. Από τη μια το μυαλό έλεγε «Δεν γίνεται με τέτοιο ντεμαράζ να μην περάσουμε από πάνω τους» και στον αντίποδα, ο φόβος για το ανεκπλήρωτο.

Ένας κόμπος στο στομάχι και ένα ρολόι που έμοιαζε σαν να του έλειπαν οι μπαταρίες, με τους δείκτες του να φαντάζουν κολλημένοι στο ίδιο σημείο.

Η ώρα δεν περνούσε για να ξεκινήσει ένα από τα παιχνίδια που θα θέλαμε εμείς οι ίδιοι να μπούμε στο χορτάρι και να τα παίξουμε. Να τελειώνουν μια ώρα νωρίτερα ρε αδερφέ.

Όμως, η ώρα όντως πέρασε, κι ο ΠΑΟΚ πήγε να παίξει σε ένα γήπεδο που είχε γεμίσει από κόσμο ο οποίος δεν βρέθηκε εκεί για να πανηγυρίσει κάποια δική του επιτυχία αλλά για να τη στερήσει από τον απέναντι.

Δεν θα μπορούσε όμως ποτέ, αυτό το συναίσθημα να είναι πιο ισχυρό από την επιθυμία κάποιου, να κατακτήσει κάτι για το οποίο πάλεψε και κοπίασε. Που έφτασε στο τέλος του δρόμου και έπρεπε να τελειώσει τη δουλειά.

Παράλληλα όμως, ο ΠΑΟΚ τέθηκε αντιμέτωπος και με την ίδια τη λογική που για να μην το παίζουμε... καμπόσοι, με βάση αυτήν πηγαίναμε οι περισσότεροι μετά τη γκέλα στο ΔΑΚ Λαμίας. Εκεί όπου ο Στέφαν Σβαμπ κράτησε το όνειρο ζωντανό, όμως η φλόγα είχε σαφώς ατονήσει.

Υπήρχαν όμως και αυτοί που φρόντισαν να επέμβουν και να την φουντώσουν. Με δίψα, με πάθος και με πίστη στο απρόβλεπτο.

Ο ΠΑΟΚ, μας προσέφερε απλόχερα, όπως εκείνος μόνο ξέρει, κάτι το αληθινό. Έβαλε πλάτη για να βιώσουμε συναισθήματα μοναδικά, όσο κι αν προσπάθησαν να μας τα στερήσουν εκείνοι που έχουν αναγάγει την υποκρισία σε δεύτερη φύση τους.

Στην ουσία, δημιούργησε μια ιστορία για να λέμε στα παιδιά μας, στα εγγόνια μας. Έγραψε τον επίλογο σε μια ιστορία που θα μείνει ως προίκα στις επόμενες γενιές.

Θα τους μιλάμε για έκεινο το 4 στα 4 που υπενθυμίζει τη μοίρα όσων αποφάσισαν να μπουν στο διάβα του, την ώρα που ο δικέφαλος πήρε επιτέλους την απόφαση να ανοίξει τα φτερά του.

Θα τους μιλάμε για όλα εκείνα που συνέβησαν από το γκολ του Σάστρε που αποδεικνύει πως υπάρχει λόγος για να παλεύεις μέχρι τέλους έως την υψωμένη γροθιά του Τάισον. Εκείνη τη στιγμή που ένας τρελός Βραζιλιάνος από το μακρινό Πελότας, χάριζε ένα απίστευτο κοντράστ συναισθημάτων.

Σιωπή στις κερκίδες του Κλεανθής Βικελίδης και κραυγή στους δρόμους, στα καφενεία, στα σπίτια και σε κάθε ασπρόμαυρη γωνιά αυτού του κόσμου.

Στην ουσία τελικά, μας έδωσε την ευκαιρία να εξηγήσουμε με απτά παραδείγματα πως είναι αλλιώς όταν κατακτάς κάτι με μόχθο, με πόνο, με τρόπο αντισυμβατικό.

Είναι διαφορετικό να είσαι ΠΑΟΚ και στις 19 Μαΐου (ανήμερα της γενοκτονίας των Ποντίων) του 2024 το νιώσανε άπαντες στο πετσί τους.

Υ.Γ. Ευχή όλων στα 100 χρόνια της ομάδας να γίνει η αρχή προκειμένου τέτοιου είδους σπουδαίες επιτυχίες να αποτελούν μια συνήθεια που δεν θα χορταίνουμε. Να μην έρχονται συγκυριακά με αίμα και ενάντια σε κατεστημένα αλλά βάσει προγράμματος και σχεδίου.