Δεν μπορούσε...

Τι θα γινόταν αν έπαιζε ο ένας ή ο άλλος, αν οι αλλαγές που γινόντουσαν ήταν διαφορετικές; Τίποτα. Όποιος και να έμπαινε, όποιος και να ξεκινούσε, αποτέλεσμα ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε να πάρει μόνο αν έκλεινε ο θεός τα μάτια του.

Μόνο αν ο Γιακουμάκης το έβαζε όπως το έβαλε και μετά ο Παβλένκα κατέβαζε τα στόρια. Αν ο Μπόρχα Ιγκλέσιας και ο Ιάγκο Άσπας, δεν πετύχαιναν εστία. Μπορεί να συμβεί, αλλά φυσιολογικό δεν μπορείς να το πεις.

Ο ΠΑΟΚ στάθηκε απέναντι στη Θέλτα έχοντας έναν παίκτη που ουσιαστικά μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το επίπεδο. Και με ομαδική λειτουργία κατώτερη του ταβανιού του.

Ίσως αν δεν δεχόταν το γκολ στις καθυστερήσεις του πρώτου ημιχρόνου, να βλέπαμε ένα δεύτερο με μεγαλύτερη πίεση για τους γηπεδούχους και μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Όμως η αίσθηση ήταν και πως πάλι ο ΠΑΟΚ δεν μπορούσε.

Η κατάρρευση μετά το γκολ της ισοφάρισης ήταν δεδομένη. Αν και η αλήθεια είναι πως φαινόταν στη γλώσσα του σώματος των παικτών του Λουτσέσκου πως δεν θα πάνε στην ανάπαυλα χωρίς να το δεχτούν. Ο τρόπος που ξεφορτώθηκε δύο φορές τη μπάλα ο Ντεσπόντοφ και μία ο Καμαρά, ήταν το καμπανάκι των όσων θα βλέπαμε.

Οι Ισπανοί υπερτερούσαν σε όλα τα επίπεδα. Τεχνική, ταχύτητα, δύναμη, αυτοματισμούς, ήταν σε άλλο επίπεδο. Και άμα δε σε θέλει, συμβαίνουν και διάφορα. Για πέντε λεπτά σταματημένοι οι Ζίφκοβιτς – Τάισον στη γραμμή της αλλαγής και όλο κάτι συνέβαινε για να μη μπούνε. Μπήκαν αφού μέτρησε το τρίτο γκολ.

Το ρεζουμέ αυτής της αναμέτρησης, είναι πως ο σημερινός ΠΑΟΚ δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το επίπεδο. Για πολλούς λόγους. Αλλά δεν πέσαμε από τα σύννεφα.

Ο μοναδικός που ανταποκρίθηκε στις συνθήκες του αγώνα ήταν ο Κωνσταντέλιας. Γιατί είχε και την ποιότητα και το θράσος και τις ιδέες για να γίνει σημείο αναφοράς για την ομάδα του. Όταν λοιπόν έχεις έναν μόλις παίκτη για αυτό το επίπεδο, μη περιμένεις να κάνεις τίποτα πλην του συγκυριακού. Μάλλον δεν ήταν η μέρα για αυτό.

Προφανώς δεν ήταν μόνο ο Ντέλιας που το πάλεψε αλλά και τα παιδιά που ανταποκρίθηκαν δεν έκαναν τη διαφορά. Ο Μιχαηλίδης με τον Μπάμπα δεν άφησαν την πλευρά τους εκτεθειμένη, ο Βολιάκο για πρώτο παιχνίδι, εντελώς χωρίς ρυθμό, το πάλεψε, ο Μπιάνκο επίσης χωρίς ρυθμό ότι είχε το έδωσε, ο Οζντόεφ και αυτός δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν πάλεψε.  Απλά όλοι τους, ακόμα και αυτοί που ανταποκρίθηκαν σε κάποιο βαθμό, είναι ένα επίπεδο κάτω από αυτό που χρειαζόταν αυτό το παιχνίδι.

Τώρα για τον Λουτσέσκου, προφανώς και είναι σε δύσκολη θέση. Ο αγώνας της Κυριακής δεν μπορεί να μη θεωρηθεί κομβικός για το μέλλον του. Εκτός και αν ο ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει κάποιο μεγάλο βαθμό ψυχραιμίας, που δεν τον έχουμε αντιληφθεί.

Ο αγώνας με τον Ολυμπιακό είναι χωρίς αύριο για τον ΠΑΟΚ. Κερδίζει διατηρεί το όραμα για τα εντός συνόρων τουλάχιστον. Δεν κερδίζει, μπαίνει σε μία φάση αναζήτησης για το τι πρέπει να κάνει.

Για τις ελληνικές ομάδες γενικά, η εβδομάδα δεν ήταν καλή. Και αν ο Ολυμπιακός είχε ένα πολύ δύσκολο έργο, με τον ΠΑΟΚ να έχει επίσης δυσκολίες έστω και ένα επίπεδο κάτω, για Παναθηναϊκό και ΑΕΚ θεωρητικά τα πράγματα έδειχναν πιο εύκολα. Αποδείχτηκε πως δεν ήταν. Και γενικά έχει αποδειχτεί πολλές φορές πως όταν σηκώνεται η μύτη, κατεβαίνει απότομα.

Καμιά φορά οι ποδοσφαιρικές σφαλιάρες είναι χρήσιμες για να επιστρέφεις στη κανονικότητα. Και να θυμάσαι πως δεν είσαι το κέντρο του κόσμου στο άθλημα.

Τώρα που έγραψα για κέντρο του κόσμου, ένας οπαδός της Παρί μπορεί να το πιστέψει πως είναι. Αυτό που είδα στο Μονζουίκ την Τετάρτη, ήταν από τα πλέον συγκλονιστικά ποδοσφαιρικά θεάματα που έχω δει στη ζωή μου. Μία Παρί χωρίς έξι βασικούς, να κλείνει την πληρέστατη Μπαρτσελόνα στα καρέ της. Να μη μπορεί να βγει από τη περιοχή της. Από το 75΄και μετά, να καταλαβαίνεις πως θα πάρει το παιχνίδι.

Και όλα αυτά, με τα μπακ της και τον Βιτίνια. Και αν ο Μέντεζ είναι ένα παιδί που βασίζεται στα αθλητικά χαρακτηριστικά, ο Χακίμι είναι με διαφορά ο παίκτης που έχει εξελίξει μία θέση στο παιχνίδι όσο κανείς άλλος στην ιστορία. Όσοι αγαπάνε το άθλημα, ας βρούνε την ευκαιρία να κάνουν ένα ταξίδι να δούνε αυτή την ομάδα. Πραγματικά αξίζει…