Η διαφορά στην ποιότητα

Δεν πρόκειται για ένα κείμενο που θα αποθεώσει τον ΠΑΟΚ, όσο αφορά τις εμφανίσεις του κόντρα στη Βόλφσμπεργκερ. Ούτε η σημασία του είναι να δει μόνο τα θετικά. Αν και αυτό πρέπει. Ο Δικέφαλος ήθελε να «κάνει τη δουλειά». Την έκανε. Ας γινόταν και με αυτογκόλ, μετά τις τόσες χαμένες ευκαιρίες των Αυσριακών.

Με κάποιο μαγικό τρόπο, όσο περνούσε η ώρα στο δεύτερο παιχνίδι, αντί να τρελαίνομαι από την αγωνία μου, ηρεμούσα. Άρχισα να νιώθω ότι οι Αυστριακοί απλά δεν μπορούν να σκοράρουν. Δεν γίνεται. Και δεν έγινε. Ακόμα ένα παιχνίδι να έπαιζαν, γκολ δεν θα έβαζαν. Δε είναι θέμα σχολιασμού κατόπιν εορτής. Όταν είσαι το αουτσάιντερ, κάνεις τόσες μεγάλες φάσεις και δεν μπορείς με τίποτα να σκοράρεις, απλά δεν το ‘χεις.

Πόσες φορές αλήθεια έχει βρεθεί ο ΠΑΟΚ σε αυτήν τη θέση; Πόσες φορές έχει ηττηθεί ή αποκλειστεί, σε παιχνίδια που ήταν μακράν καλύτερος του αντιπάλου; Πόσες φορές ο ΠΑΟΚτσής έχει προσπαθήσει να «μαλακώσει» την πικρία του, αποδεχόμενος την ποιοτική διαφορά του αντιπάλου; Αυτό δεν ήταν πάντα; Τρεις φορές με τον Άγιαξ, οι «ασπρόμαυροι» έκαναν ότι μπορούσαν για να περάσουν. Με την Μπενφίκα, με την Μαρσέιγ. Ο Μανταντά ακόμη κάνει επεμβάσεις, την ώρα που ο Παγιέτ χρειάστηκε την υποψία φάσης για να κάνει το 0-1 στην Τούμπα και…καληνύχτα.

Ναι, φυσικά στα παραπάνω έχουν υπάρξει και παράμετροι όπως αυτή του Γκρεγκ Πόουσον. Αλλά, ας εστιάσουμε στο ποδοσφαιρικό κομμάτι. Θυμάμαι, από πριν την έναρξη της ενασχόλησης μου με το επάγγελμα, αλλά και μετά, να ακούω και να διαβάζω για τον ΠΑΟΚ που μεγαλώνει ακόμη και από τέτοιες βραδιές, τέτοια παιχνίδια και τέτοιες ήττες. Αλήθεια ήταν. Ο ΠΑΟΚ έχει πλέον βάρος στην Ευρώπη. Πριν 15 χρόνια, ένα ζευγάρωμα με τη Βόλφσμπεργκερ θα ήταν ίσος με ίσο. Πλέον, τέτοιες κληρώσεις έχουν ως ξεκάθαρο φαβορί τους «ασπρόμαυρους». Ο λόγος; Η ποιοτική διαφορά ως γκρουπ, αλλά και ατομικά, που διαθέτει στο ρόστερ του συγκριτικά με τέτοιες ομάδες.

Το έκανε και πριν δυο χρόνια στο Ισραήλ. «Σκόρπισε» την Μπεϊτάρ Ιερουσαλήμ με 1-4. Όπως του το είχε κάνει η Μπενφίκα στην Τούμπα. Εκεί δηλαδή που πίστεψε ο ΠΑΟΚ ότι μπορεί, έφαγε τέσσερα. Εκεί που πίστεψε η Μπεϊτάρ ότι μπορεί, έφαγε τέσσερα. Το έκανε και με τη Χάιντουκ Σπλιτ. Αφού πρώτα ο Δικέφαλος γλίτωσε στο πρώτο παιχνίδι της Κροατίας, ένα εμφατικό 3-0 στην Τούμπα και πρόκριση.

Όταν το παιχνίδι ζορίζει, όταν υποφέρεις, όταν η «ποδοσφαιρική δικαιοσύνη» σου λέει ότι πρέπει να χάσεις, γιατί είσαι χειρότερος του αντιπάλου, γιατί πρωταγωνιστής είναι ο τερματοφύλακας σου, τότε χρειάζεσαι έναν Μαντί Καμαρά. Κρύο αίμα, σχεδόν άγνοια κινδύνου, υποδειγματικό πλασέ και η μπάλα στις…αράχνες. Μια τέτοια ευκαιρία δεν έκανε η Βόλφσμπεργκερ, που ακόμα και στα 4-5 τετ α τετ που βγήκε σε δυο αγώνες, φάνηκαν να «τρέμουν» τα πόδια. Μην παρεξηγηθώ. Όχι δεν έκανε μεγάλη ευκαιρία ή και μεγαλύτερη από ένα μακρινό σουτ του Καμαρά. Τέτοια, ως προς το τελείωμα της φάσης. Την εκτέλεση.

Παρένθεση, αλλά επειδή άργησα και να το αναφέρω. Μέγας είσαι Γίρι μου και θαυμαστές οι εμφανίσεις σου. Ο Τσέχος μας κάνει να ξεχνάμε τον Κοτάρσκι. Δεν θα μπω σε κουτές συγκρίσεις των δυο. Αλλά, σε μια θέση που δεν είχαμε ποτέ δεδομένη τη σταθερότητα και που τόσες αλλαγές έχει κάνει ο ΠΑΟΚ, φτάσαμε στο σημείο να φεύγει ο ένας, να μπαίνει ο άλλος και να μην αποτελεί καν μεγάλο θέμα συζήτησης. Κι όμως αποτελεί! Όχι γιατί δεν ξέραμε την ποιότητα του Παβλένκα. Δεν παίζεις τυχαία 7 χρόνια βασικός σε ομάδα της Bundesliga. Δεν είναι όμως και δεδομένο αυτό που γίνεται με τους τερματοφύλακες του Δικεφάλου το φετινό καλοκαίρι. Αυτή η μετάβαση δηλαδή. Κλείνει η παρένθεση.

Πραγματικά απόλαυσα το χθεσινό. Επιτέλους να έρθω και από την άλλη πλευρά. Όχι μόνο το φιλικό χτύπημα στην πλάτη, το «καλά παίξατε, το παλέψατε, θα προσπαθήσετε πάλι του χρόνου». Ας κερδίζω κι εγώ τα παιχνίδια που δεν είμαι καλύτερος, επειδή έχω περισσότερη ποιότητα ως ομάδα. Χρειάζεται κι αυτό σε μια σεζόν με 60 αγώνες. Σε καλά οργανωμένες άμυνες των αντιπάλων, που θα συναντήσει ο ΠΑΟΚ και στο ελληνικό πρωτάθλημα. Μισό μηδέν; Ας είναι.

Προφανώς και ο ΠΑΟΚ πρέπει και θα βελτιωθεί. Φυσικά και υπάρχουν πολλά στοιχεία προβληματισμού από τα δυο παιχνίδια με τη Βόλφσμπεργκερ. Αλλά, ένα κομμάτι είναι αυτό και ένα κομμάτι είναι η πρόκριση. Που έχει τεράστια σημασία! Για την ώρα, φτιάχνει ολόκληρη τη χρονιά του οργανισμού, με τη δεδομένη συμμετοχή σε League Phase ευρωπαϊκή διοργάνωσης. Περισσότερα έσοδα, περισσότερα παιχνίδια και γενικά η αίγλη της Ευρώπης που δεν μπορεί να λείπει από μια τόσο ιστορική χρονιά.

Κάθε χρόνο νιώθω ένα deja vu, σε ραδιόφωνο, social media και γενικά όπου μπορεί κανείς να πάρει κλίμα από τον κόσμο. Τις προάλλες το αναλύσαμε. Εδώ και πέντε διαδοχικά καλοκαίρια ο ΠΑΟΚ κάνει κάκιστο πρώτο επίσημο παιχνίδι. Τροφή για σκέψη και εντός ομάδας. Αυτό το παιχνίδι φέρνει πάντα μια γκρίνια δυσανάλογη. «Πόνεσαν τα μάτια μας», «Τι ΠΑΟΚ θα δούμε;», «Ο προπονητής κοιμάται», «Τι ρόστερ είναι αυτό», «Θα παλεύουμε με τον Άρη για την πέμπτη θέση», πράγματα που γράφτηκαν και ειπώθηκαν και τη χρονιά του πρωταθλήματος, το 2024. Εκείνο το 0-0 με την Μπεϊτάρ στην Τούμπα, σε κάποιους είχε φέρει την καταστροφή.

Ψυχραιμία, η σεζόν είναι πάρα πολύ μεγάλη, τα δεδομένα θα αλλάξουν αρκετές φορές και μέχρι να βελτιωθεί η αγωνιστική εικόνα του ΠΑΟΚ, σημασία έχουν μόνο οι νίκες. Αυτές που παράλληλα με τη δουλειά που γίνεται στις προπονήσεις, θα φτιάχνουν το κλίμα εντός ομάδας, θα ανεβάζουν την αυτοπεποίθηση και θα δημιουργούν νοοτροπία νικητή. Όλα αυτά θα παίξουν ρόλο φυσικά και για τα αποδυτήρια.

Υ.Γ.: Ένα μόνο σχόλιο για το μεγάλο θέμα του καλοκαιριού ανάμεσα σε ΑΣ – ΠΑΕ. Δεν είναι μέρα για εσωστρέφεια, αλλά επειδή πρόκειται για μεγάλο ζήτημα, θέλω να καταγράψω μια σκέψη μου. Ειλικρινά, από την πρώτη στιγμή δεν με νοιάζει ποιος έχει δίκιο, τι σωστό και τι λάθος έχει κάνει η ΠΑΕ, αντίστοιχα και ο Ερασιτέχνης. Ποιος θα κάνει το γήπεδο, πως, με τι λεφτά κλπ. Φοβάμαι πολύ τον πλάγιο τρόπο που πήγαν να «χτυπήσουν» τον Σαββίδη. «Μπατίρης Ρώσος εξαφανισμένος» να είναι, που δεν υιοθετώ αλλά είναι οι εύκολοι χαρακτηρισμοί στην στραβή, εγώ σέβομαι το μέγεθος που έχει κάνει τον ΠΑΟΚ. Που με πήρε και που με έφτασε. Και αυτός ο σεβασμός παύει να υπάρχει αν γίνει αποδεκτός ο τρόπος που του συμπεριφέρθηκαν. ΞΑΝΑ ΛΕΩ. Όποιος και να έχει δίκιο, υπάρχει πάντα και ο τρόπος που το διεκδικείς. Εμένα αυτό με ενοχλεί, πρώτα από όλα. Στο κάτω-κάτω να εκφράσω και κάτι λιγότερο δημοσιογραφικό και περισσότερο συναισθηματικό; Γιατί πρέπει στην καθημερινότητα μου να σκέφτομαι ότι αυτή τη στιγμή ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, ο ΑΕΚτσής και ο Αρειανός, τρίβουν τα χέρια τους, τρώνε ποπ κορν και απολαμβάνουν την εσωτερική διαμάχη στον ΠΑΟΚ; Πως να δεχτώ ότι αυτό όλο το έχει δημιουργήσει ο ίδιο ο οργανισμός του ΠΑΟΚ; «ΠΑΟΚτσής να τουφεκάει ΠΑΟΚτσή;» σε μια παραλλαγή της διάσημης ατάκας του αείμνηστου Θανάση Βέγγου. Γι’ αυτό λέω, δε με νοιάζει ποιος έχει δίκιο, ας φροντίσει η κάθε πλευρά να κάνει τα απαραίτητα βήματα για να περάσει όλη αυτή η ιστορία γρήγορα στο παρελθόν και να επανέλθει η ενότητα. Χωρίς ενότητα δεν πάμε πουθενά.