Αποχώρηση Γκαγκάτση από τον ΠΑΟΚ: Ένα στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί

Ας είμαστε ειλικρινείς. Λίγοι ήταν εκείνοι που χάρηκαν όταν ανακοινώθηκε το όνομά του, το μακρινό 2008. Το Paokmania, από εκείνη την εποχή, ρίσκαρε και πίστεψε ότι αξίζει να στηρίξουμε τις αποφάσεις της διοίκησης Ζαγοράκη, και βρέθηκε αρκετές φορές να απολογείται για αυτό…

Στην πορεία όμως, έγιναν πολλά. Χρέη, παραιτήσεις, απολύσεις, καταστροφές, αλλά και επιτυχίες, που ειδικά τα τελευταία χρόνια έγιναν πολύ συχνότερες. Με τα λεφτά και τις πλάτες του Σαββίδη βέβαια. Ήταν όμως μόνο αυτό; Όχι βέβαια…

Δεν υπάρχει άνθρωπος που είτε να δούλεψε είτε να βρέθηκε κοντά στον ΠΑΟΚ όλα αυτά τα χρόνια, που να μην αναγνωρίζει την παρουσία του Μάκη Γκαγκάτση, καθώς και τον ρόλο του στην πρόοδο της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Μιας ΠΑΕ, που όταν ο ίδιος ανέλαβε τον ρόλο του Διευθυντή το 2008, δεν ήξερε ούτε καν πως να οργανώσει αξιοπρεπώς έναν αγώνα…

Κάπου στον κόσμο ή κάπου στην Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν και πιο έξυπνοι παράγοντες. Και πιο πονηροί. Και πιο δικτυωμένοι. Αλήθεια όμως, πόσο σίγουρος μπορεί να είναι κανείς, ότι υπάρχουν άνθρωποι που να είναι πιο συνεπείς, εργατικοί, με υπομονή και κυρίως επιμονή και σχέδιο στα όσα επιδιώκουν, από τον «Μάκη»; 

Είναι εύκολο κανείς να έχει μεγάλα και σπουδαία πλάνα. Υλοποιήσιμα όμως, όχι. 

Είναι εύκολο κανείς στο τοξικό ελληνικό περιβάλλον να αντιδράει σπασμωδικά, να εκτοξεύει απειλές, να σέρνει κόσμο στα δικαστήρια κάθε λίγο και λιγάκι απλά για το θεαθήναι. 

Στην περίπτωση Γκαγκάτση όμως, κυρίαρχο στοιχείο είναι η απέχθειά του για τον «λαϊκισμό». Οτιδήποτε κάνει «αίσθηση» αλλά έχει μηδαμινά ή ανούσια αποτελέσματα, τον ενοχλούσε όλα αυτά τα χρόνια. Και είναι από τα βασικά υλικά της επιτυχημένης παρουσίας του στον ΠΑΟΚ, παρά τις συνεχείς απαιτήσεις του κόσμου που ζητάει, ίσως και δίκαια, περισσότερες επιτυχίες, περισσότερη δικαίωση, περισσότερες ήττες των αντιπάλων.

Έχει ήδη γίνει αντιληπτό, πως η οικογένεια του ΠΑΟΚ στο σύνολό της ξεκάθαρα ευχαρίστησε τον Γκαγκάτση για τα όσα προσέφερε όλα αυτά τα χρόνια, με τον τρόπο που δούλεψε και τα κατάφερε. Ως εκ τούτου έχουμε ελπίδες πως με αντίστοιχη προσέγγιση, θα φέρει καλύτερες μέρες και στην πολύπαθη ΕΠΟ. Αρκεί να καταφέρει να προστατευθεί από τα πισώπλατα μαχαιρώματα που δεδομένα του επιφυλάσσουν διάφοροι, με τις γνωστές… πρωτευουσιάνικες αστικές ευγένειές τους.

Το μεγάλο πρόβλημα που προκύπτει όμως με την αποχώρηση Γκαγκάτση, αφορά τον ΠΑΟΚ. Και τη διαχείριση του κενού που μένει πίσω. 

Δεν χρειάζεται να επαναλαμβάνουμε αυτό που ξέρουν όλοι, πως -ειδικά όσο απουσιάζει ο Σαββίδης- ο Μάκης Γκαγκάτσης κάλυπτε τον ρόλο και το έργο… τριών στελεχών. Διευθυντής, CEO, εκπρόσωπος, υπεύθυνος γηπεδικών εγκαταστάσεων κατά καιρούς, ακόμα και σε ρόλο θηριοδαμαστή οπαδών των έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια. 

Ο ΠΑΟΚ καλείται όχι απλά να συνεχίσει, αλλά και να βελτιώσει τη λειτουργία του. Ειδικά επειδή πρόκειται για μια ακόμα φορά που έχουμε φτάσει στην πηγή και καλούμαστε επιτέλους να πιούμε από το νερό του Τσάμπιονς Λιγκ. 

Για να το πετύχει αυτό, πρέπει άμεσα (όχι αύριο, αλλά… χθες) να έχει ξεκάθαρο πλάνο αντικατάστασης του Γκαγκάτση. 

Και αυτό είναι ένα σημείο που μας ανησυχεί ιδιαίτερα, γιατί απλούστατα το πιο «μελανό» σημείο, ο τομέας που παίρνει το χειρότερο βαθμό η ΠΑΕ ΠΑΟΚ της εποχής Σαββίδη, είναι η αναβάθμιση της στελέχωσης της εταιρείας. Μιας εταιρείας με ιδιαίτερο κοινωνικό αντίκτυπο (δεν χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση αυτό), που δραστηριοποιείται σε ένα «ιδιαίτερο» περιβάλλον όπως το ελληνικό ποδόσφαιρο (ούτε αυτό χρειάζεται ανάλυση, οι απαιτήσεις είναι πολλές και το βάρος να ανταπεξέλθει κανείς, μεγάλο), και με ακόμα πιο «ιδιαίτερο» κλίμα εντός της εταιρείας (απαιτητικός αλλά σε απόσταση ιδιοκτήτης, έμπειρα στελέχη αλλά λίγα στον αριθμό).

Ευχόμαστε και ελπίζουμε, ο Ιβάν Σαββίδης, προτού δώσει την λογική και απολύτως θεμιτή συγκατάθεσή του ώστε να αποχωρήσει αναίμακτα ο Γκαγκάτσης από τον ΠΑΟΚ, να σκέφτηκε πολύ καλά ποιο θα είναι το πλάνο της επόμενης μέρας. Θυμίζω, πως στο Paokmania έχουμε κι άλλες φορές τονίσει (όπως άλλωστε υπογράμμισε και ο ίδιος ο Σαββίδης εύστοχα) πως ο ΠΑΟΚ πάσχει στο παραγοντικό κομμάτι… 

Δεν μπορώ να πω ότι είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος ως προς αυτό, αλλά προς ώρας παραμένει ένα μεγάλο στοίχημα, που πρέπει να κερδίσουμε ως ΠΑΟΚ…

ΥΓ. Με κίνδυνο να μη γίνω αρεστός σε αρκετούς, θα τολμήσω να σκεφτώ ένα εντελώς υποθετικό σενάριο επιστροφής του Θόδωρου Ζαγοράκη στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ειδικά μετά τη διαφαινόμενη αποτυχία επανεκλογής του στην Ευρωβουλή (βάσει των έως τώρα δημοσκοπήσεων). Θα είχε ενδιαφέρον, θα είχε και κάποια ποδοσφαιρική λογική, αρκεί βέβαια μαζί του να έπιαναν δουλειά και 3-4 «ανώνυμα» στελέχη που θα εγγυόνταν την εύρυθμη λειτουργία της εταιρίας. Καλώς ή κακώς, είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, ο Ζαγοράκης πρόσφερε κάποιο έργο στον ΠΑΟΚ και παραμένει ένα αναγνωρίσιμο πρόσωπο στους ποδοσφαιρικούς κύκλους της Ευρώπης, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Σίγουρα θα ξεσήκωνε κάποιες αντιδράσεις, όμως μπροστά μας έχουμε μια πρόκληση που ταυτόχρονα όμως είναι και ευκαιρία «επανεκκίνησης» της ΠΑΕ ΠΑΟΚ.