Δεν βρήκε ποτέ τον παίκτη, που θα έπαιρνε την ομάδα στην πλάτη του

Δεν υπάρχει αυτονόητη, ξεκάθαρη απάντηση. Κι αυτό σε πρώτη ανάγνωση μαρτυρά το πρόβλημα. Ίδια εποχή πέρσι σπρώχνονταν ένα σωρό παίκτες για αυτόν που ήταν ο πιο καθοριστικός στην πορεία ως τον τίτλο. Φέτος, σχεδόν όλοι ήταν underachievers, συνολικά έπαιξαν χειρότερα από ότι θα μπορούσαν ή θα περίμενε κανείς.

Ο κέρβερος Κοτάρσκι, το αλάνθαστο ρομπότ των περασμένων ετών, φέτος έμοιαζε γήινος, επιρρεπής στο λάθος, έκανε την χειρότερη σεζόν του από τότε που ήρθε στον ΠΑΟΚ.

Ο Ράχμαν Μπάμπα έκανε ένα εξωφρενικό πρώτο μισό της σεζόν και ένα θλιβερό δεύτερο, παίζοντας χωρίς ανάσες, αλλά και με… ένα πόδι, λόγω θεμάτων τραυματισμού, τα οποία υπέμεινε αγόγγυστα.

Ο Κεντζιόρα χωρίς σταθερό παρτενέρ ήταν μακριά από τα δικά του στάνταρ, ο Μιχαηλίδης είχε μεγάλα χάι-λάιτ, εξαιρετικό φινάλε, αλλά και πολλά σοβαρά λάθη που κόστισαν μέσα στην σεζόν.

Ο Ντέλιας έκανε κακό ξεκίνημα και ανέβαινε όσο περνούσε η σεζόν, ήταν το απόλυτο βαρόμετρο, αλλά δεν έσκισε κιόλας. Ο Ζίβκοβιτς είχε νούμερα, αλλά ένας τραυματισμός έκοψε την σεζόν του στην μέση.

Ο Τάισον είδε τον πανδαμάτορα χρόνο να αφήνει τα σημάδια πάνω του, ο Οζντόεφ δεν ήταν ηγετικός, ο Γιόνι Ότο έπαιξε πολύ, αλλά φάνηκε λίγο και μας μένει ο Μαντί. Που αν αφαιρέσεις τα γκολ του -τα περισσότερα από τα οποία προήλθαν από στατικές φάσεις- δεν μπορεί κανείς να πει ότι άλλαξε την εικόνα του ΠΑΟΚ σε ότι αφορά την ροή παιχνιδιού. Έδωσε περισσότερα από όσα θα περίμενε οποιοσδήποτε, έκανε πιθανώς σεζόν καριέρας, αλλά δεν έκανε την ομάδα του καλύτερη.

Κι αυτό μαρτυρά το πρόβλημα για τον Δικέφαλο την χρονιά που πέρασε. Στην πραγματικότητα, δεν βρήκε ποτέ τον παίκτη που θα έπαιρνε την ομάδα στη πλάτη του, κανείς δεν παρέσυρε τον άλλον σε μία καλύτερη σεζόν. Περισσότερο θα έλεγε κάποιος πως ο ένας τράβηξε τον άλλον προς τα κάτω, σε μία εξαιρετικά πολύπλοκη σεζόν, που ήταν ένα συνολικό βήμα προς τα πίσω για όλο τον σύλλογο, αλλά και ένα βήμα προς τα πίσω σχεδόν για κάθε παίκτη του ατομικά…