«Λαέ μου σου αξίζει αυτός ο αρχηγός»!

Είναι στιγμές που θες να παγώσεις τον χρόνο. Να «βαλσαμώσεις» μια κατάσταση.

Πρόσωπα περνάνε και φεύγουν, κάνουν τον κύκλο τους, είτε αφήνοντας το στίγμα τους ανεξίτηλο, είτε περνώντας αδιάφορα.

Λίγοι καταφέρνουν να προσφέρουν την αίσθηση ότι στρέφουν το βλέμμα και την καρδιά τους στα ουσιαστικά.

Αυτούς θες να τους απολαμβάνεις λίγο παραπάνω, να τους θαυμάζεις, να τους αποθεώνεις, να γίνεσαι ένα μαζί τους, διαχρονικά και αδιάκοπα. Να βρεις ακόμη και το ελιξίριο που θα γυρίσει πίσω τον χρόνο.

Τι θα καταφέρεις όμως; Αφού ποτέ δεν γίνονται τα πράγματα δύο φορές με τον ίδιο τρόπο. Ίσως και το ένα πέρασμα να αρκεί, αν και εφόσον γίνει σωστά.

Αρκεί να αναλογιστείς όλα όσα βίωσες. Όλα όσα κατέκτησες, όλα όσα πάλεψες και είτε δεν κατάφερες να τα κάνεις κτήμα σου, είτε σου τα στέρησαν.

Αυτό είναι ο ΠΑΟΚ άλλωστε, μία ουτοπία, μία ανταρσία που δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Ο Αντελίνο Βιεϊρίνα είναι αυτός που το αντιλήφθηκε ίσως στο μεγαλύτερο βαθμό από οποιονδήποτε.

Είναι εκείνος που ήρθε αθόρυβα σε ένα καλοκαίρι που το αεροδρόμιο «Μακεδονία» γέμιζε για τον ερχομό πιο λαμπερών βιογραφικών.

Είναι όμως και εκείνος που κατάφερε από την πρώτη στιγμή να θρονιάσει στο είναι του ΠΑΟΚτση, αποχωρώντας 17 χρόνια αργότερα ως ηγέτης, ως θρύλος.

Γυρνώντας τον χρόνο πίσω στο 2019, στη φιέστα κόντρα στον Λεβαδειακό, στο μυαλό έρχεται εκείνο το πέρασμα του στον χορτάρι ως αλλαγή, το οποίο και τον ανήγαγε ουσιαστικά στον πρώτο παίκτη της ιστορίας του ποδοσφαίρου που πήρε αγωνιστικά λεπτά με κομμένο χιαστό.

Τότε έκρυβε το πρόσωπο του για να μη δει κανείς πως ο αρχηγός λύγισε, ακούγοντας την κατάμεστη Τούμπα να ζητοκραυγάζει το όνομα του.

Χθες (11/5) δεν είχε τέτοια ανάγκη, τσαλακώθηκε. Άλλωστε τα συναισθήματα δεν διστάζεις να τα δείξεις μπροστά στην οικογένεια σου. Είναι η στιγμή που αποτάσσεις από πάνω σου κάθε φίλτρο και κάθε προσωπείο.

Γνώριζε πως η αρχηγία στον ΠΑΟΚ δεν ήταν ποτέ μια εύκολη υπόθεση.

Δεν αρκεί να είσαι απλώς ένας πολύ ποιοτικός παίκτης για να φορέσεις το περιβραχιόνιο.

Χρειάζεται να νιώθεις και να πρεσβεύεις πολλά περισσότερα. Ο δικός μας πλέον Αντρέ απέδειξε πως ακόμη κι αν έχεις γεννηθεί στο Γκιμαράες της Πορτογαλίας, μπορείς να μεταλάβεις το DNA αυτού του συλλόγου.

Η όποια απόσταση δημιουργείται από την καταγωγή, καλύπτεται από την ψυχή. Αρκεί να βαφτεί ασπρόμαυρη.

Το τι σήμαινε ο Βιεϊρίνια για τον ΠΑΟΚ και τούμπαλιν.. θα το αντιληφθούν αμφότεροι στην πορεία.

Κάποιες φορές χρειάζεται άλλωστε να βγεις από την κατάσταση την οποία βιώνεις για να δεις τα πράγματα καθαρά.

Τα χρόνια όντως είναι αμείλικτα και περνάνε ενώ τα λόγια φτωχά για να περιγράψουν το οτιδήποτε.

Μην ανησυχείς όμως, τίποτα δε σβήνει. Η σημαία παραμένει πάντα στον ιστό της.

Άλλωστε ο αείμνηστος Δημήτρης Παρίδης το είχε πει για τον Αντρέ πριν από αυτόν. «Λαέ μου σου αξίζει αυτός ο αρχηγός»...