Ότι δε μάς σκοτώνει, μάς κάνει πιο δυνατούς

Τόσο έντονη ώστε την Κυριακή ο REFEREE, κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στη χρήση προϊόντων hair-styling και ενυδάτωσης χειλιών, θα «ξαναπαίξει» τον ΠΑΟΚ.

Τυράκι. Μπόλικο. Θα τσιμπήσουμε; Θα απαντήσω ελαφρώς παραβολικά αναφέροντας μια αξέχαστη, παιδική, προσωπική εμπειρία που έλαβε χώρα περίπου στα 5 μου χρόνια και διαμόρφωσε με τον τρόπο της την έννοια του ΠΑΟΚ μέσα μου.

Χρόνια πριν, όταν η ΜΠΑΣΚΕΤΙΚΗ Ευρώπη ΕΤΡΕΜΕ το όνομα της ΙΔΕΑΣ, ο πατέρας μου μετά το τέλος μίας προπόνησης στο Παλαί όπου είχαμε πάει να παρακολουθήσουμε (μιλάμε για ΤΡΕΛΑ με τον ΠΑΟΚ), με κατέβασε στο παρκέ. Είχα «χ...στεί» από την χαρά μου. 'Εβλεπα από κοντά τους ΠΑΙΚΤΑΡΑΔΕΣ του ΠΑΟΚ! ΟΛΑ τα ΙΝΔΑΛΜΑΤΑ μου δίπλα μου.

Ο πατέρας μου άρχισε να παίρνει φωτογραφίες και έπειτα «κυνηγούσε» τον ΜΠΑΝΕ ώστε να μου δώσει... την φόρμα του! Μαγικές στιγμές για έναν «μπόμπιρα» που από τότε που έμαθε να στέκεται κοιμόταν κάθε βράδυ μόνο αν φορούσε κάτι ασπρόμαυρο ή είχε αγκαλιά ένα κασκόλ που έγραφε ΠΑΟΚΑΡΑ.

Εκείνη την ημέρα λοιπόν, το τελευταίο γεγονός που συνέβη ήταν το εξής: Πήρα ένα αυτόγραφο. Ναι, μόνο ΕΝΑ. Πάνω στη χαρά μου και την ανυπέρβλητη επιθυμία να χαιρετήσω έναν-έναν όλους τους παίκτες όταν θυμήθηκα να ζητήσω αυτόγραφα είχε μείνει μόνο ένας στο παρκέ.

Όλοι οι υπόλοιποι είχαν ήδη κατευθυνθεί στα αποδυτήρια. Έτσι γεμάτος λαχτάρα ζήτησα από τον πανύψηλο «κοκκαλιάρη» που στεκόταν μπροστάμου να μου υπογράψει μία φωτογραφία του (είχα μαζί μου ΟΛΩΝ των παικτών για αυτό ακριβώς τον σκοπό) και αυτός δε μου χάλασε το χατίρι.

Τα χρόνια πέρασαν, ο «κοκκαλιάρης» μετατράπηκε σε Εγγραυλίδη ξεπουλώντας ΙΔΑΝΙΚΑ και ΑΞΙΕΣ αλλά το αυτόγραφο, παρόλο που «κατέβηκε» από τον τοίχο που το είχα τοποθετήσει, δεν καταστράφηκε. Είναι αλήθεια πως σκέφτηκα να το πετάξω, να το σκίσω ή να του ρίξω ένα κάψιμο αλλά κάτι μέσα μου δε με άφηνε. Αυτό το «κάτι» προφανώς δεν ήταν η απεικόνιση του «προσώπου» της φωτογραφίας.

Κάποια στιγμή λίγο μετά τα είκοσι μου χρόνια, συνειδητοποίησα τον λόγο. Δύο αλληλένδετα πράγματα παρατήρησα κοιτώντας την φωτογραφία αυτή, ανασύροντας την από ένα παλιό κουτί: πλέον μια συμπαντική σκοπιμότητα είχε φροντίσει να την αλλοιώσει τόσο έντονα με τα χρόνια, ώστε το «πρόσωπο» να είναι απόλυτα «σβησμένο» αλλά η ΦΑΝΕΛΑ που φορούσε να είναι απόλυτα «ζωντανή» αφήνοντας εκείνο το σημείο της φωτογραφίας άφθαρτο στο πέρασμα των ετών.

Τότε κατάλαβα. Ξεκάθαρα πλέον. Ο ΠΑΟΚ, όσοι «κοκκαλιάρηδες», «παπα-πέτρηδες», «σπαθούληδες» και λοιπά ΓΑΤΑΚΙΑ τον πρόδωσαν, τον «έσφαξαν» ή προσπάθησαν να τον καταστρέψουν, βγήκε ζωντανός και μέρα με τη μέρα ισχυρότερος. Ό,τι δεν σκότωσε τον ΠΑΟΚ, τον έκανε όχι απλά δυνατότερο αλλά κάτι ακόμη πιο σημαντικό: ΜΑΓΚΑ.

Την Κυριακή λοιπόν ΔΕΝ θα τσιμπήσουμε από κανένα «σπαθούλη». Ένα μπουκάλι ή μία πέτρα από την κερκίδα εκτός του ότι αποτελεί ΜΕΓΙΣΤΗ «μαλθακότητα» πρόκειται να ηρωοποιήσει ένα μειράκιο γαλής του οποίου η τίση είναι προδιαγεγραμμένη. Γιατί ΤΩΡΑ ήρθε η ώρα της ΕΞΙΛΕΩΣΗΣ. Και αυτή δεν πρόκειται να είναι τόσο ΑΠΛΗ όσο η ενασχόληση μας με ένα μόνο ΨΗΓΜΑ αυτών που τόσα χρόνια φρόντιζαν να μας υπενθυμίζουν πόσο ΞΕΦΤΙΛΕΣ είναι.

Η ΤΙΜΩΡΙΑ θα είναι ΣΥΝΟΛΙΚΗ και θα τους ΖΑΛΙΣΕΙ συντρίβοντας τους.

Την Κυριακή το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να κερδίσουμε το ΕΝΤΟΣ έδρας παιχνίδι στηρίζοντας την ΠΑΟΚΑΡΑ μόνο με φωνή και παλμό όπως μόνο εμείς ξέρουμε. ΚΡΥΟ ΑΙΜΑ και ΦΩΤΙΑ στην ΨΥΧΗ στο χόρτο και στο κάγκελο. Η ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ ξεκίνησε. Οφείλουμε να ΣΕΒΑΣΤΟΥΜΕ την απύθμενη ΥΠΟΜΟΝΗ που κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και ίσως να την επιμηκύνουμε ελάχιστα. Ας ζήσουν λίγο ακόμη την αγωνία του «δεν ξέρουμε από πού θα μας έρθει».

Υ.Γ.1. ΜΠΑΝΕ, ΜΠΑΡΛΟΟΥ, ΛΕΒΙΝΓΚΣΤΟΝ, «ΤΕΝ-ΤΕΝ» (και τόσοι άλλοι ακόμη...) θέλω να σας πω ένα τεράστιο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ για τις στιγμές που έχω βιώσει. Και κάτι για μας, τους συνοδοιπόρους οπαδούς: Ο ΠΑΟΚ θα ΞΑΝΑγίνει ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ και στο ΜΠΑΣΚΕΤ αν πρωτίστως το πιστέψουμε μέσα μας ΕΜΕΙΣ.

ΠΑΟΚ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ
Macho