Ο μεγαλύτερος προσφυγικός σύλλογος στον κόσμο τιμά την Παγκόσμια Ημέρα Προσφύγων

«Τα ασπρόμαυρα είναι τα χρώματα της προσφυγιάς και της επανάστασης»

Ο ΠΑΟΚ ιδρύθηκε από τους Κωνσταντινουπολίτες πρόσφυγες το 1926 στη Θεσσαλονίκη, πόλη που μόλις εντάχθηκε στον ελληνικό κορμό (1912–1913) και είχε γνωρίσει τη φονική πυρκαγιά του 1917, τον Μακεδονικό Αγώνα, τους Βαλκανικούς Πολέμους, τον Α΄ και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και εν τέλει τον Εμφύλιο, μέσα σε μόλις τέσσερις δεκαετίες.

Η Θεσσαλονίκη και η Μακεδονία υπήρξαν τα κύρια πεδία υποδοχής εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων από Μικρά Ασία, Πόντο, Ανατολική Θράκη, Καππαδοκία, Κωνσταντινούπολη και Βόρεια Ήπειρο. Το 1928, το 45% των κατοίκων της Θεσσαλονίκης και το 38% των κατοίκων της Μακεδονίας ήταν πρόσφυγες.

Ο ΠΑΟΚ, σπίτι όλων των προσφύγων

Ο Πανθεσσαλονίκειος Αθλητικός Όμιλος Κωνσταντινουπολιτών ιδρύθηκε από πρόσφυγες της Πόλης, αλλά γρήγορα έγινε καταφύγιο για όλους: Μικρασιάτες, Πόντιους, Θρακιώτες, Βορειοηπειρώτες, Μακεδόνες, ακόμα και πυρόπληκτους γηγενείς. Μακριά από κάθε μορφή ρατσισμού ή αποκλεισμού, ο ΠΑΟΚ αγκάλιασε τον καθένα. Όλοι βρήκαν στέγη στον Όμιλο.

Τα πρώτα του γήπεδα τα έχτισαν κυριολεκτικά με τα ίδια τους τα χέρια: στο Συντριβάνι και αργότερα στην Τούμπα, δίπλα από τους προσφυγικούς καταυλισμούς και τα “τολ” της εποχής. Ήταν τα "Συναχτοίρια" της προσφυγιάς.

Ο ΠΑΟΚ ως ζωντανή μνήμη και κιβωτός πολιτισμού

Το 1923, τρία χρόνια πριν την ίδρυση του ΠΑΟΚ, οι Κωνσταντινουπολίτες της Θεσσαλονίκης δημιούργησαν την Ένωση Κωνσταντινουπολιτών, η οποία οργάνωσε και την Κοινή Ομοσπονδία Προσφυγιάς, στόχος της οποίας ήταν να συσπειρώσει όλους τους προσφυγικούς ελληνισμούς και να υπερασπιστεί τη μνήμη και το όραμα των πατρίδων τους.

Ο ΠΑΟΚ, λοιπόν, είναι κάτι παραπάνω από ομάδα. Είναι μνήμη, χώμα και αίμα. Είναι η κραυγή του ξεριζωμένου που βρήκε σπίτι, γήπεδο, το σταυροδρόμι Ανατολής-Δύσης, η Ένωση της Αρχαιότητας και της Ρωμιοσύνης, προϊόν της σύγχρονης Νεοελληνικής ιστορίας. Είναι ο Πατέρας όλων των Προσφύγων και νιώθει...

Και συνεχίζει να είναι φωνή για όσους ακόμη δεν έχουν βρει τη δική τους πατρίδα.