Ό,τι έπρεπε…

Ειδικά σε επίπεδο εικόνας, υπήρχαν σημεία που προκαλούσαν ένα... μίνι σοκ, γιατί σε επίπεδο αποτελέσματος, τα έχουμε ξαναπεί, ότι τέτοια εποχή σίγουρος δε μπορείς να είσαι για τίποτα και υπάρχουν και οι άλλες ομάδες, που έχουν κάνει τις κινήσεις ενίσχυσης τους, από πέρσι.

Το Λαύριο δεν ήταν απλά πολύ καλά διαβασμένο στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ Mateco, είχε και σε εξαιρετική ημέρα τους Κάρτερ («γέμισε» αρκετά σωματικά από πέρσι, πάει για ακόμα μεγαλύτερα πράγματα φέτος) και τον Σμιθ (ο οποίος με Ήφαιστο, Λάρισα και χθες, κάθε φορά που βρίσκει ασπρόμαυρα μπροστά του σεληνιάζεται), όπως και τον Μουράτο, που από πέρσι παίζει με αυτοπεποίθηση Σπανούλη και υπήρχαν σημεία που οι φιλοξενούμενοι περνούσαν από... πάνω από τους γηπεδούχους.

Η εξήγηση του Λυκογιάννη έχει μια λογική. Ο ΠΑΟΚ Mateco δούλεψε για να παίξει με «hedge out» άμυνα στους χειριστές-δημιουργούς-σκόρερ του Λαυρίου, δηλαδή με τον ψηλό να βγαίνει πάνω στον κοντό στο σκριν στη μπάλα και να γυρνάει άμεσα πίσω να καλύπτει με τη βοήθεια της αδύνατης πλευράς. Αντίθετα, οι παίκτες του Λυκογιάννη άλλαζαν στην αρχή σε όλα τα σκριν, βρήκε ρυθμό ο Κάρτερ, έβαλε δύο «ορειβατικά» τρίποντα ο Μουράτος και μετά το άγχος κυρίευσε τους πάντες.

Η άμυνα της ομάδας βελτιώθηκε στη συνέχεια μέχρι ένα σημείο, επιθετικά, ελλείψει Λοβ, ο Γκρίφιν είχε σχεδόν όλο το βάρος των αποφάσεων, αφού το Λαύριο δε δυσκολεύτηκε να διαβάσει το (μοναδικό) τρόπο που προσπαθούσε ο ΠΑΟΚ Mateco, να εκμεταλλευτεί το μακρινό σουτ του ΝτιΛέο, ενώ ποστ παιχνίδι από τον Γιάνκοβιτς (που είναι ο μοναδικός σε αυτό το ρόστερ που μπορεί να το κάνει) δεν ήρθε σχεδόν ποτέ. Ο Τολιόπουλος, ήταν σε κάκιστη μέρα, ο Κάρτερ έπαιξε ελάχιστα, ο Καμπερίδης έδωσε ένα μομέντουμ στο τέλος του ημιχρόνου, αλλά και εκεί, πανηγύριζε με τον Γκρίφιν ένα τρίποντο (για το 36-44) και ο Κάρτερ του Λαυρίου, το ζύγισε, πήρε τα βήματα με όλους να τον κοιτάνε και το «κόλλησε» από το κέντρο για το 36-47.

Η εικόνα από το τέλος της τρίτης περιόδου, μέχρι το τελευταίο τρίλεπτο, ήταν σοκαριστική. Κανένας δεν είχε το πνεύμα να κάνει κάτι, όχι να γυρίσει την κατάσταση, αλλά τουλάχιστον να τη μαζέψει. Ο Σμιθ έβαζε το ένα πίσω από το άλλο και έκανε γκριμάτσες προς τον πάγκο του ΠΑΟΚ Μateco, ο πάγκος του Λαυρίου, σε κάθε φάση σχεδόν, ήταν όλος όρθιος, πανηγυρίζοντας και φωνάζοντας και από την άλλη πλευρά, όχι μόνο δεν υπήρχε αντίδραση, αλλά σκυμμένα κεφάλια. Νομίζουμε ότι αυτό το διάστημα, είναι το μοναδικό που χρειάζεται να δουν οι παίκτες στο βίντεο από το χθεσινό παιχνίδι. Δε χρειάζεται τίποτα άλλο...

Το πρώτο σκληρό φάουλ, ομάδας που παίζει στην έδρα της, έγινε από τον Τζος Κάρτερ στον Τάισον Κάρτερ, κάπου στο 35', αν θυμόμαστε καλά. Αυτό τα λέει όλα. Όπως επίσης και τα 23/31 δίποντα του Λαυρίου. Όποτε ήθελε, όποιος ήθελε, έμπαινε στη ρακέτα του ΠΑΟΚ Mateco και σχεδόν πάντα, έβρισκε διάδρομο για το καλάθι. O Κάρτερ έβαλε 28 πόντους και οι 10 από αυτούς, είναι ακριβώς με τον ίδιο τρόπο. Ένα «μέσα-έξω» (όπως μας μάθαιναν παλιότερα) από τη γωνία, κόψιμο μόνος του χωρίς τη μπάλα, ασίστ και καλάθι. Πέντε φορές έγινε ακριβώς το ίδιο πράγμα, από τον ίδιο παίκτη, που ναι μεν ήταν ο πιο αθλητικός του γηπέδου χθες, αλλά και πάλι, πέντε φορές το ίδιο πράγμα, δε δικαιολογείται με τίποτα.

Η σεζόν ξεκινάει αμείλικτα για τον ΠΑΟΚ Mateco και αυτό (οφείλουν να) το ξέρουν άπαντες εντός της. Ξημερώματα Δευτέρας, ξεκινάει το πρώτο ευρωπαϊκό ταξίδι, που έχει και οδική μετακίνηση περίπου έξι ωρών, ολοκληρώνεται Τετάρτη βράδυ με το καλό. Μετά, την Παρασκευή, έχει ξανά νέο, για Πάτρα και Προμηθέα. Οδικώς.

Τα διδάγματα από τη χθεσινή «σφαλιάρα» είναι πολλά και εφόσον αναγνωστούν σωστά, μπορεί και η ήττα αυτή, να κάνει περισσότερο καλό σε βάθος χρόνου, παρά κακό. Ο Λυκογιάννης τόσο μετά το φιλικό με τον Κολοσσό Ρόδου, όσο και χθες, δεν αναφέρθηκε τυχαία στο κλίμα που εισπράττει από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα και στο βάρος... 400 κιλών που έχει στην πλάτη της η ομάδα, όπως σημείωσε χθες.

Αν ο περίγυρος του ΠΑΟΚ Mateco, πιστεύει ότι μετά την περσινή εξαιρετική σεζόν, σε όλα τα τα επίπεδα, η ομάδα θα συνεχίσει αυτόματα με ανοδική πορεία, ήττες και εμφανίσεις όπως η χθεσινή, προσγειώνουν και μάλιστα απότομα. H περσινή πορεία είναι «οδηγός» αλλά για να επαναληφθεί ή για να γίνει ακόμα καλύτερη φέτος, χρειάζεται κόπος, δουλειά, συγκυρίες και διάφορα άλλα πράγματα που θα φανούν, στην πορεία της σεζόν.

Υ.Γ.: Από τη στιγμή που ο Λοβ είχε πρόβλημα τραυματισμού χθες, δεν έπρεπε να παίξει. Όσο κι αν το ήθελε ο ίδιος, ως αρχηγός και με την επιστροφή του κόσμου. Και ειδικά μετά την υποτροπή του, στην πρώτη περίοδο, εκεί κι αν δεν έπρεπε να επιστρέψει ποτέ στο παρκέ...

Υ.Γ. 2: Μέσα από τα παιχνίδια, είμαστε σίγουροι ότι ο Λυκογιάννης και οι συνεργάτες του, θα βρουν εναλλακτικούς τρόπους επιθετικής απειλής. Χθες, δεν υπήρχαν ιδέες, βγήκε πολύ άγχος εντός κι εκτός αγωνιστικού χώρου. Ρόστερ υπάρχει, επιλογές επίσης, αν και στο ποστ παιχνίδι, δεν υπάρχουν και πολλές λύσεις.

Υ.Γ. 3: Το συναίσθημα του κόσμου που επιστρέφει στο γήπεδο, είναι το ωραιότερο. Η περσινή αηδία των άδειων εξεδρών, πρέπει να γίνει παρελθόν ανεπιστρεπτί. Πολύ όμορφο και το χειροκρότημα στο τέλος κι ας ήταν... χρωστούμενο από πέρσι.

Υ.Γ. 4: Η πρώτη εβδομάδα επίσημων υποχρεώσεων, ξεκίνησε άσχημα και συνεχίζεται με δύο ταξίδια, πολύ απαιτητικά παιχνίδια και μια πρώτη ουσιαστική «πίεση» να μπαίνει στην ομάδα μετά τη χθεσινή ήττα. Σε τέτοιες καταστάσεις φαίνονται οι προσωπικότητες στις ομάδες.