Δεν πάει άλλο...

να προσπαθεί να ανεβάσει ένα βράχο στην κορυφή του βουνού, όμως αυτός ο βράχος ποτέ δεν στεκόταν εκεί και μεμιάς κατρακυλούσε πίσω.

Επηρεασμένος απο ένα δοκίμιο του Albert Camus, ο οποίος ουσιαστικά έλεγε ότι η ΟΥΣΙΑ δεν είναι στο ανέβασμα της πέτρας ή το "μαρτύριο", αλλά στο πρόσωπο του ίδιου του Σίσυφου και δη όταν αυτός έχει ανεβάσει το βράχο στην κορυφή, αυτός έχει ξανακυλήσει κάτω και είναι η ώρα που ΜΟΝΟΣ του θα πάρει τον κατήφορο ώστε να συνεχίσει το "μαρτύριο" του. Εκεί λέει ο Camus είναι το σημείο-κλειδί, η στιγμή που κάποιος πρέπει να φανταστεί τον Σίσυφο ευτυχισμένο :

"Όσο διαρκεί αυτή η επιστροφή, αυτή η παύση, ο Σίσυφος μ' ενδιαφέρει. Ένα πρόσωπο που βασανίζεται τόσο κοντά στις πέτρες είναι ήδη πέτρα. Βλέπω αυτό τον άνθρωπο να ξαναπηγαίνει, βαδίζοντας βαριά μα σταθερά, προς το ατέλειωτο μαρτύριο. Αυτή η ώρα που είναι σαν μια αναπνοή και ξανάρχεται το ίδιο σίγουρα με τη δυστυχία του, αυτή η ώρα, είναι η ώρα της συνείδησης. Σε κάθε μια απ' τις στιγμές της, από τότε που αφήνει την κορυφή και κατευθύνεται σιγά-σιγά προς τις τρώγλες των Θεών, είναι υπέροχος μέσα στη μοίρα του. Είναι πιο δυνατός από το βράχο του"

Αυτός είναι και ο ΠΑΟΚ, ΄ή να το θέσω πιο ορθά : ο σύγχρονος ΠΑΟΚ. Ένας Σίσυφος που του "επιβλήθηκε" το μαρτύριο του να προσπαθεί συνεχώς να ισορροπήσει το βράχο αλλά έχει και την δυνατότητα του να νιώθει παντοδύναμος κατά το κατέβασμα του από την κορυφή. Να νιώθει, να ξέρει ότι αφού τα κατάφερε μια, θα τα καταφέρει ξανά και ξανά και ξανά.

Αλλά έχοντας όλα αυτά τα ερεθίσματα τις τελευταίες ημέρες ο νους μου συνεχώς τριγυρνάει στην ουσία της αλληγορίας αυτής. Αντέχουμε άλλο στο να περνάμε αυτό το..."μαρτύριο"; το να αναμένουμε με κόπο και βάσανα τη στιγμή μας; έστω προσωρινά; έστω για μια βραδιά;

Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Δυστυχώς, 30+ χρόνια είναι πολύς καιρός και οι αντοχές φθίνουν. Όσο και αν το κατέβασμα: η συνείδηση και το αίσθημα νίκης δίνουν "ανάσες ζωής", ο οργανισμός ΠΑΟΚ πρέπει επιτέλους να ξεφύγει από αυτή τη λούπα. Να ανεβάσει και να βρει τρόπο στο να σταθεροποιηθεί επιτέλους ο βράχος στην κορυφή. Να υπερκεράσει τους δαίμονες (του) και να βρει τη λύση στο "μαρτύριο".

Δεν θα μπω σε λογική ανάλυσης του αν ο "εχθρός" είναι εντός, εκτός ή επί τα αυτά των πυλών. Δεν είναι αυτό το θέμα προς εξέταση αλλά η ανάγκη επιτέλους ο οργανισμός ΠΑΟΚ να αποβάλλει χρόνιες παθογένειες που τον κρατούν δέσμιο του "μαρτυρίου" του.

Πρέπει επιτέλους να ξεφύγουμε από αυτή τη λούπα.

Παρακαλώ.

Υγ: Δεν ξερω αν υπάρχει Θεός, Βούδας, Σωματίδιο Χίγκς ή οτιδήποτε ξέρω γω. Ξέρω όμως ότι το "δίκαιο" θα είναι +30 χρόνια ζωής σε κάθε ΠΑΟΚτσή. Είναι το μίνιμουμ που χάνουμε ακολουθώντας την αρρώστια μας...