Λύγισε το… κέντρο αποκατάστασης

Είχαν απομείνει τρεις αγώνες που ο ΠΑΟΚ έπρεπε να αντέξει. Οι απουσίες και η επιβάρυνση του βασικού άξονα ήταν ανησυχητικά στοιχεία. Παιχνίδι με παιχνίδι η κλεψύδρα άδειαζε και μετά την υπερπροσπάθεια της περασμένης Πέμπτης, μάλλον είχε αδειάσει.

Παράλληλα, μέσα στην επιβάρυνση, ο ΠΑΟΚ έπρεπε να ζήσει κι άλλο με τον Τσάλοφ. Και άντε έμαθε να ζει χωρίς τα γκολ του, χωρίς το μαχητικό του πνεύμα και τις γρήγορες ιδέες στο επιθετικό τρίτο. Σήμερα, έζησε και με την αμυντική του ανυπαρξία. Το γκολ του Σταυρόπουλου ήταν σε μεγάλο βαθμό δώρο του.

Ο ΠΑΟΚ έδειξε ανήμπορος σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Ελάχιστες ευκαιρίες. Όχι πως έκανε ο αντίπαλός του μέχρι το τέλος που άνοιξε το παιχνίδι. Αλλά ο Ατρόμητος βρήκε γκολ.

Σε κακό φεγγάρι και ο Παβλένκα. Βαρύς, χωρίς αντανακλαστικά, δεν επανήλθε ποτέ από τον τραυματισμό του. Ένας Κωνσταντέλιας να παλεύει και ένας Τάισον προς το τέλος.

Η απουσία του Ζίφκοβιτς και αυτή της τελευταίας στιγμής. Ο Λόβρεν που προστατεύτηκε για να παίξει στο Περιστέρι, δεν έπαιξε ούτε αυτός. Ο ΠΑΟΚ γυμνός όσο ποτέ, να ποντάρει στον σκασμένο Μεϊτέ και να μπαίνει αλλαγή ο Μπάμπα που η φρεσκάδα του είναι ελαφρώς καλύτερη από τη δικιά μου.

Ο ΠΑΟΚ έδινε την αίσθηση πως θα έβρισκε τον τρόπο, πάντα τον βρίσκει. Θα είχε ελπίδα αν δεν δεχόταν γκολ, αλλά δεν στάθηκε τυχερός. Και να ήθελε να το χάσει ο Σταυρόπουλος δεν θα μπορούσε εκεί που βρέθηκε.

Και τώρα; Γράφω καιρό πως για να είναι στο κόλπο ο ΠΑΟΚ δεν πρέπει να του ξεφύγουν οι ανταγωνιστές πριν την αλλαγή του χρόνου. Τώρα τρεχάτε ποδαράκια μου και έρχεται ντέρμπι την άλλη Κυριακή στη Τούμπα. Να μαζευτούμε, να δούμε ποιοι θα παίξουν.

Μία κουβέντα για τον Τσάλοφ. Προφανώς και γίνονται κάποιες κακές επιλογές απ όλες τις ομάδες. Ξεπερνώντας το ότι 1,5 χρόνο ψάχνω τι είδαν, αυτό που αδυνατώ να κατανοήσω είναι το γιατί επέμεναν το καλοκαίρι που πέρασε. Τραγικό.

Προφανώς και ο ΠΑΟΚ δεν θα παρατήσει τίποτα. Καμιά φορά ίσως και να είναι καλό να βάζει δύσκολα στον εαυτό του. Απλά πρέπει να μην έχει άλλη απώλεια και μετά, με φρέσκο και ενισχυμένο ρόστερ να ψάξει τα αποτελέσματα που θα καλύψουν το χαμένο έδαφος.

Απλά μία καλή κουβέντα είναι το γιατί φτάσαμε σε αυτή την κρίσιμη, να είμαστε σαν κέντρο αποκατάστασης.

Για τον φορ, προφανώς και φέρει ευθύνη η απόφαση να μην αποκτηθεί άλλος. Για τους Μεϊτέ και Μπάμπα που έσκασαν, η διαχείριση του Ράζβαν ήταν ξεκάθαρα προβληματική. Ο τραυματισμός του Πέλκα και παράλληλα του Ντέλια, επιβάρυνε τον Ζίφκοβιτς. Του Μιχαηλίδη ο τραυματισμός δεν ήταν μυϊκός, αλλά πιέστηκε για να μη κάνει την επέμβαση νωρίτερα. Ο Λόβρεν με το που πιέστηκε λίγο παραπάνω, αισθάνθηκε ενοχλήσεις. Ο Κένι δεν πήρε ποτέ ανάσα λόγω του τραυματισμού του Σάστρε, ενώ ο Παβλένκα που τραυματίστηκε, δεν επανήλθε ποτέ στην κατάσταση που βρισκόταν.

Η σημερινή κατάσταση της ομάδας, είναι ένα αντικείμενο κουβέντας που πρέπει να γίνει – μπορεί και να έχει γίνει ήδη – εσωτερικά. Γιατί μπορεί να αποτελέσει τον βασικό λόγο στο τέλος της ημέρας που η χρονιά δεν θα είναι επιτυχημένη. Αν και τον ΠΑΟΚ δεν πρέπει ποτέ να τον ξεγράφεις.

Για την διαιτησία, θα σταθώ μόνο στον γνωστό οπαδό του Ολυμπιακού από το Αγρίνιο Κωσταρά, που μέτρησα τουλάχιστον έξι φάσεις που τις έδωσε ανάποδα. Κατά τ΄άλλα δεν ήταν η διαιτησία το θέμα μας.

Ευτυχώς για το ΣΚ υπήρχε το βόλεϊ και το μπάσκετ που κέρδισαν. Στο βόλεϊ μόλις βρει ρυθμό ο Κοβάσεβιτς που είναι ακόμα στα κιλά μου, περιμένω μεγάλα πράγματα. Στο μπάσκετ, ο κόσμος γέμισε το πέταλο στο Μαρούσι, η ομάδα παρά την έλλειψη χημείας στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων, Ταϊρί και Άλεν έδωσαν πράγματα με το καλημέρα και αναμένεται ο Μπέβερλι που η παρουσία του στη Θεσσαλονίκη θα είναι μία ατραξιόν, σε έναν σύλλογο που συνήθως βρίσκει τρόπο να κάνει δικά του τα μαύρα πρόβατα.

Υ.Γ. Αρχικά, πρέπει να είναι πολύ ιδιαίτερο στατιστικό: Στα δύο τελευταία εκτός έδρας παιχνίδια να φωνάζει το VAR τον διαιτητή και να μην αλλάζει απόφαση αυτός. Όσο για τον Ολυμπιακό, που το έπαιζε αχτύπητος, σήμερα έπρεπε να χάσει από τον Άρη και γενικά δεν έχει την περσινή του εικόνα. Τώρα είναι το μομέντουμ της ΑΕΚ, αλλά αυτά αλλάζουν.