ΠΑΟΚ, against all...

Δεν είναι φαφλατάς. Ούτε κανένας... σαλιάρης που θα πουλήσει οπαδιλίκι. Δεν το έχει ανάγκη στα 37 του.

Είναι σκληρός, στιβαρός, μετρημένος. Ο λόγος του έχει βαρύτητα. 

Έχει παίξει σε τελικό Μουντιάλ. Σε δύο τελικούς Champions League. Σε άλλον έναν, του Europa. Έφτασε στον μικρό τελικό ενός άλλου Μουντιάλ. Πήρε πρωταθλήματα με τρεις διαφορετικές ομάδες (Λίβερπουλ, Ζενίτ, Ντινάμο Ζάγκρεμπ).

Για να βρέθηκε σε όλα αυτά, πρέπει πρωτύτερα να έζησε κάποιες μεγάλες στιγμές στα γήπεδα, να κέρδισε κάποια σημαντικά ματς.

Τι είναι αυτό που μπορεί να έκανε τον Ντέγιαν Λόβρεν να πει ότι αυτή η νίκη στην Λιβαδειά μπαίνει άνετα στις 5 κορυφαίες της καριέρας του;

Τι μπορεί να έκανε αυτόν τον πλήρη εμπειριών πολίτη του ποδοσφαιρικού κόσμου να ζυγίσει αυτό το random φθινοπωρινό βράδυ στην πρωτεύουσα της Βοιωτίας και να το κατατάξει τόσο ψηλά στην προσωπική του διαδρομή; 

Μετά από 537 ενεργά βράδια -τα περισσότερα στο κορυφαίο επίπεδο στις ποδοσφαιρικές γειτονιές του κόσμου- ο Κροάτης μπορεί να υποστηρίζει ότι έχει αναπτύξει ένα γερό αισθητήριο που τον βοηθάει να καταλαβαίνει πότε οι ενδογενείς και οι εξωγενείς παράγοντες, φυτεύουν νάρκες παντού και κάνουν την αποστολή μιας ομάδας σχεδόν αδύνατη!

Ο ΠΑΟΚ δεν είχε πόδια στην Λιβαδειά. Ή τουλάχιστον δεν είχε τόσο φρέσκα πόδια, όπως αυτά των γοργοπόδαρων και ξεκούραστων Βοιωτών, που όποτε τον έτρεξαν στο γήπεδο τον ανάγκασαν να κυνηγά δύσπνοος.

Είχε όμως κάτι άλλο, που δεν διδάσκεται. Αντικατέστησε το πόδια με το μυαλό. Έβαλε το ποδοσφαιρικό του I.Q. να μιλήσει στο γήπεδο. 

Όταν το... κακό παιδί που λέγεται Μεϊτέ παίρνει την άγουσα για τα αποδυτήρια για ισοβαρές πάτημα στον αχίλλειο που σε μία πρόσφατη ανάλογη συγκυρία βαφτίστηκε κάτι άλλο, ο τετραπέρατος Λουτσέσκου διάλεξε τον δύσκολο δρόμο. 

Για να θωρακίσει αμυντικά την ομάδα του δεν έβγαλε τον ξεθεωμένο από τα τρία (σχεδόν) 90λεπτα σε 7 μέρες παππού με την μαγκούρα, αλλά επέλεξε να σπάσει αυγά: να κάνει αλλαγή στην αλλαγή τον φρέσκο Ντεσπόντοφ μετά από 23 λεπτά παρουσίας στο γήπεδο. Κίνηση casus belli για κάθε ποδοσφαιριστή με θιγμένο εγωισμό. 

Κι εκείνος ο συμπαθής γεράκος, ο κύριος Φρέντα, μέσα σε μία φάση απέδειξε πόση ποδοσφαιρική σοφία διαθέτει. Δίδαξε, πως και μία απομάκρυνση στο πουθενά, μπορεί εν δυνάμει να μεταμορφωθεί σε μία κλασική φάση για γκολ που μπορεί να αλλάξει την ροή ενός πρωταθλήματος.

Ο Τάισον πήρε το τίποτα και το έκανε μόνος του κάτι. 

Προσποιείται παμπόνηρα ότι θα βάλει σώμα στην εναέρια διεκδίκηση, όμως τραβιέται απότομα. Ο αντίπαλος έχει ήδη φάει τον... παπά και με το γκελ, η μπάλα περνάει από πάνω του.

Ο Τάισον έχει κερδίσει το πλεονέκτημα και να νιώθει το χέρι του αντιπάλου στην φανέλα του. 

Μπορεί να πέσει. Να πάρει την κάρτα. Να προσποιηθεί τραυματισμό. Να κερδίσει όσο χρόνο θέλει. Ο αθεόφοβος, όμως, μένει όρθιος. 

Και δεν το κόβει ευθεία για να αγοράσει χρόνο. Διδάσκει, πως μία συνθήκη αντεπίθεσης δύο εναντίον τεσσάρων, μπορεί με μιας να φέρει πλεονέκτημα.

Υπάρχει μόνος ένας τρόπος να γίνει αυτό. Να συγκλίνει προς το κέντρο, να τραβήξει παίκτες πάνω του, να δημιουργήσει τον χώρο στον συμπαίκτη για αντίθετη διαγώνια κίνηση και να τον βρει με κάθετη στο σπριντ.

Όλα έγιναν τέλεια. Υποδειγματικά. Σεμιναριακά. 

Ακόμα και το τελείωμα του Γιακουμάκη, που μοιάζει άτσαλο, είναι στην πραγματικότητα αριστούργημα. 

Δεν υπάρχει καμία άλλη ελεύθερη γωνία, ο Λοντίγκιν κρύβει την μισή εστία και ο Μάγκνουσον με απονενοημένο τάκλιν την απέναντι γωνία. Υπάρχει μόνο μία μικρή χαραμάδα, εκεί στην κλειστή γωνία, αλλά πρέπει να γίνει άμεσα, εκείνη την ώρα, στο πέσιμο, με το κακό πόδι, το αριστερό.

Έργο τέχνης.

Απέναντι σε έναν υπέροχο αντίπαλο που θα είναι αμαρτία να μην βγει φέτος Ευρώπη, ο ΠΑΟΚ κέρδισε πολλά περισσότερα από τρεις βαθμούς. Κέρδισε την σωματική και πνευματική κούραση και το άδειασμα από τον τρόπο που εξελίχθηκε το παιχνίδι με την Μπραν.

Κέρδισε, επιστρέφοντας δύο φορές στο σκορ. Κέρδισε χωρίς τον κινητήριο μοχλό του, τον Γιάννη Κωνσταντέλια (μα και τον πολύτιμο Πέλκα).

Κέρδισε ξανά την εμπιστοσύνη στην ίδια την ομάδα, που είχε ως κακή συνήθεια να τρέχει ένα σερί άσχημων αποτελεσμάτων, μόλις κάτι στράβωνε απότομα και χάλαγε τον ψυχισμό του γκρουπ.

Κι όπως είπε επιγραμματικά και παραστατικά ο Ντέγιαν Λόβρεν: "Απόψε, οι 10 κέρδισαν τους 12".

Δεν θα συμβαίνει πάντα. 

Δεν μπορεί να συμβαίνει πάντα...