Αγόρι, Μπλεκ και Έρικ Καστέλ μαζί...

Στον δικό τους κόσμο όλα μπορούσαν να γίνουν. Όλα ήταν εφικτά.

Ο τερματοφύλακας Μπεν Λίπερ μπορούσε να είναι και γιατρός.

Ο Λέσλι Τόμσον μπορούσε να νικήσει την γενετική του δυσμορφία και να προχωρήσει κούτσα - κούτσα προς την δόξα, παρότι το ένα του πόδι ήταν πιο κοντό από το άλλο.

Ο ξανθομάλλης Ρόι Ρέις με το τρομερό σουτ μπορούσε να κάνει την ταπεινή Μέλτσεστερ Σίτι να τα βάζει με όλα τα μεγαθήρια του κόσμου και ο ελκυστικός Έρικ Καστέλ να είναι Ροναλντίνιο, Μέσι και Λαμίν Γιαμάλ μαζί.

Ο κόσμος τους ήταν τόσο υπέροχος, οι ιστορίες τους τόσο μοναδικές, που η πραγματικότητα έμοιαζε πεζή, μίζερη, βαρετή.

Κι όμως καμιά φορά η πραγματικότητα μπορεί να ξεπεράσει και το ομορφότερο κόμικ. Και αίφνης σε ένα βράδυ να μπερδέψεις το πραγματικό, με τους ήρωες που έντυσαν τα παιδικά μας όνειρα με το Αγόρι και το Μπλεκ αγκαλιά.

Το παιδί της πόλης, ο αγαπημένος των οπαδών, που γυρίζει για πρώτη φορά στο σπίτι του για να παίξει με την ομάδα που τον ανέδειξε.

Μα δεν είναι μόνο αυτό. Με το εξωτερικό του δεξιού του ποδιού βάζει όσο φάλτσο χρειάζεται για να σκοράρει ένα από τα πιο όμορφα γκολ στην καριέρα του.

Λίγο αργότερα, με ένα μαεστρικά εκτελεσμένο φάουλ δίνει μισό γκολ σε έναν συμπαίκτη του που κάνει την μεγάλη ανατροπή.

Στο 90ό λεπτό, εκεί που όλα μοιάζουν χαμένα, ένας 18χρονος νεαρός που έχει μπει λίγο νωρίτερα ως αλλαγή έρχεται από το πουθενά και βάζει το πρώτο ευρωπαϊκό γκολ της καριέρας του, διατηρώντας ζωντανή την ομάδα του.

Κι εκεί που όλα μοιάζουν σε μία απόλυτη ισορροπία, σε μία διαδικασία κάθαρσης, έρχεται η κορύφωση, το γκραν - φινάλε.

Στον μαγικό κόσμο των κόμικ, αυτό το αεροπλανικό βολ - πλανέ του Γιάννη Κωνσταντέλια στην τελευταία φάση του αγώνα μπαίνει πάντα γκολ.

Η μπάλα πάντα πηγαίνει στο παραθυράκι, ο ήρωας του κόμικ πρέπει πάντα να δικαιωθεί, να αποθεωθεί, να κάνει την υπέρβαση και να ντύσει παιδικά όνειρα.

Στον πραγματικό και σκληρό κόσμο, μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά ένα πελώριο γάντι που θα καταστρέψει τα πάντα και θα στερήσει μία στιγμή που θα έμενε για πάντα.

Το μόνο που έμεινε είναι ένα μακρόσυρτο "αχ" και ένα ακόμα μεγαλύτερο "what if";

Ο ΠΑΟΚ έχασε δεύτερο συνεχόμενο ματς-μπολ πρόκρισης και έχει ακόμα δύο κανονάκια. Αν τα κάψει κι αυτά, τότε είναι σίγουρο ότι δεν αξίζει να βρίσκεται στην επόμενη φάση. Τόσο απλά, τόσο κυνικά.

Αυτή η απόκρουση του πελώριου Χέντρικ Μπόνμαν ήταν το απότομο σκούντημα που σε ξυπνάει απότομα από το όνειρο και σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.

Το χαστούκι που σε προσγειώνει ανώμαλα και σου υπενθυμίζει ότι η ζωή δεν είναι κόμικ, ούτε στο τέλος κερδίζει πάντα ο λατρεμένος του κόσμου.

Μία φάση που σε υποχρεώνει να δεις την αλήθεια κατάματα και σε αναγκάζει να κινητοποιηθείς άμεσα.

Όλες οι αδυναμίες του ΠΑΟΚ φανερώθηκαν στο Ράζγκραντ. Όλες.

Η έλλειψη ποιοτικού βάθους στην θέση του φουνταριστού, η έλλειψη physicality στο κέντρο της άμυνας, η αμυντική ανασφάλεια σε όλη την αριστερή πτέρυγα, το... vertigo κάθε φορά που η μπάλα σηκώνεται ψηλά.

Το γκολ του Γιάννη Κωνσταντέλια θα ήταν ονειρικό, λυτρωτικό, μαγικό.

Θα συντρόφευε τις ζωές μας για πάντα.

Μα, θα έκρυβε τα πραγματικά προβλήματα του ΠΑΟΚ κάτω από το χαλάκι...