Σουαλιό Μεϊτέ: Η επιστροφή στο Βορρά, που δεν τον κράτησε

Για τον Σουαλιό Μεϊτέ του ΠΑΟΚ, το «Πιέρ Μορουά»  δεν ήταν ποτέ πραγματικό σπίτι. Ήταν περισσότερο ένας σταθμός τρένου: πέρασε, στάθηκε λίγο στην αποβάθρα, αλλά το τρένο δεν του άνοιξε ποτέ την πόρτα όπως το είχε φανταστεί.

«Όταν πρωτοήρθα στη Λιλ, ήμουν παιδί. Δεκαεννιά. Έλεγα μέσα μου: δεν θέλω πολλά. Δώστε μου μόνο μια ευκαιρία να μπω — δέκα, είκοσι λεπτά — και εγώ θα βρω τρόπο να μείνω. Δεν ζητούσα να μου χαρίσουν τίποτα. Ζητούσα απλά να με αφήσουν να παλέψω».

Τότε, χειμώνας-καλοκαίρι 2016 (έμεινε δανεικός για έξι μήνες στην Οσέρ) ο αέρας του γαλλικού Βορρά ήταν βαρύς. Υπέγραψε συμβόλαιο 4,5 ετών. Εκεί οι προπονήσεις δεν ήταν μόνο ένταση — ήταν μια αληθινή δοκιμασία χαρακτήρα. Έπαιξε 41 ματς με τα χρώματα της Λιλ. Ακούγεται αρκετό — μέχρι να μάθεις ότι μόνο 14 φορές άκουσε το όνομά του στη βασική ενδεκάδα. Και οι περισσότερες στο Λιγκ Καπ, στο κύπελλο, όχι στο πρωτάθλημα και τον μαγικό κόσμο της Ligue 1. Από 3.750 διαθέσιμα λεπτά, έζησε μέσα στο χορτάρι μόλις 1.498. Οι υπόλοιπες στιγμές; Προσμονή. Ζέσταμα στο πλάι. Ματιές προς τον πάγκο.

«Υπήρξαν βράδια που γυρνούσα σπίτι και έλεγα: ‘Τι κάνεις; Περιμένεις απλώς να έρθει η στιγμή; Ή θα τη φτιάξεις μόνος σου;’ Θύμωνα με τον εαυτό μου. Δεν ήθελα να είμαι παίκτης των τελευταίων λεπτών. Ήθελα να νιώσω ότι είμαι μέσα στο γήπεδο, όχι γύρω του».

Δεν σκόραρε ποτέ εκεί. Δεν πανηγύρισε. Δεν έφτιαξε ανάμνηση που να του ανήκει ολοκληρωτικά. Κι ύστερα ήρθε η έξοδος. Ζούλτε Βάρεγκεμ. Βέλγιο. Ένα άλλο χρώμα γκαζόν. Λιγότερα φώτα, περισσότερη αλήθεια. Εκεί ξαναβρήκε ρυθμό. Εκεί κατάλαβε κάτι που δεν σου το μαθαίνει η Ligue 1:

«Να σου πω την αλήθεια, όταν έφυγα από τη Λιλ, μέσα μου ήξερα ότι είχα αποτύχει. Δεν το είπα φωναχτά τότε. Το είπα αργότερα, όταν με ρώτησαν στη Μονακό. Είπα: Ναι, απέτυχα στη Λιλ. Δεν έδειξα όσα έχω. Δεν ήμουν έτοιμος. Αλλά εκείνη η αποτυχία ήταν ο λόγος που ξανασηκώθηκα. Αν δεν είχα πέσει, δεν θα είχα μάθει ποτέ να σηκώνομαι έτσι», είχε πει όταν ήρθε η μεταγραφή στη Μονακό, αντί 8 εκατομμυρίων.

Από την έξοδο πίσω στην κεντρική πόρτα. Η Γαλλία τον ξανακοίταξε. Όχι γιατί είχε γίνει σταρ — αλλά γιατί επέστρεφε από άλλο δρόμο, με καύσιμο την ταπείνωση που δεν τον έθαψε, αλλά τον έτρεξε πιο γρήγορα. «Όταν με ρώτησαν γιατί χαμογελάω τόσο πολύ παρότι ήμουν αναπληρωματικός στη Μονακό, τους είπα: Ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή τη φορά δεν μπήκα από την πίσω πόρτα. Μπήκα από εκεί όπου δεν μου επέτρεψαν να μπω τότε».

ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΛΙΛ

«Θυμάμαι τον εαυτό μου τότε στα χρόνια της Λιλ, να κοιτάω από τον πάγκο και να λέω: αν μπω έστω και λίγο, θα δείξω ότι αξίζω. Τώρα, δεν το λέω αυτό. Τώρα λέω: μπαίνω. Τελεία», είχε πει κάποτε.

Δεν είχε σημασία αν η κερκίδα θα τον αναγνώριζε. Δεν πήγε εκεί για αναγνώριση. Πήγε εκεί για κλείσιμο κύκλου. Τότε ζητούσε λεπτά, σήμερα κουβαλά 90 λεπτά μαζί του, σαν να τα έχει ήδη κερδίσει πριν ακουστεί η σέντρα.

Και κάπως έτσι, επέστρεψε όχι για να του πουν «καλώς ήρθες», αλλά για να πει ο ίδιος — χωρίς να το πει ποτέ φωναχτά — «πέρασα από εδώ, αλλά τώρα είμαι αλλού». Πρωταθλητής Ελλάδας με τον ΠΑΟΚ πριν από ενάμιση χρόνο. Δανεικός από την Μπενφίκα. Τώρα, μόνιμος κάτοικος Θεσσαλονίκης.

Στην Τούμπα ο Μεϊτέ δεν ζήτησε χρόνο, τον πήρε. Δεν περίμενε πια να τον κοιτάξει κανείς για να δει αν είναι έτοιμος. Πήγε και στάθηκε μόνος του στον άξονα. Πέτυχε.