Λύσεις, όχι προβλήματα…

Η ίδια ομάδα που επέστρεψε στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, μετά από μία δεκαετία γεμάτη προβλήματα, βάσανα, δυσκολίες, έβλεπε την άλλη όψη του νομίσματος. Στα πρώτα 8 επίσημα παιχνίδια της σεζόν δεν είχε καταφέρει να γευτεί την νίκη. Κι όχι μόνο αυτό. 

Σε ένα γεμάτο, γιορτινό «Μπαλαΐδος» έβλεπε μία ομάδα, την οποία είχε στα σχοινιά, να προηγείται κόντρα στην ροή του ματς από ένα γκολ - δώρο, που προήλθε από μία απροσεξία στο build-up.

Το τέλειο σενάριο για μία απόλυτη πνευματική κατάρρευση. Η δικαιολογία υπήρχε έτοιμη. 

Όχι, όμως για την Θέλτα.

Οι Γαλιθιάνοι συνέχισαν να παίζουν στο ίδιο μοτίβο, με το ίδιο τέμπο και την ίδια τακτική στόχευση, δίχως να κοιτάζουν τον πίνακα του σκορ. 

Στο μυαλό τους δεν υπήρχε τι έγινε στο προηγούμενο, στο προ-προηγούμενο ματς, αλλά τι θα γίνει από εδώ και πέρα. Δεν υπήρχαν προβλήματα, αλλά μόνο λύσεις. Πολύ σύντομα, το ίδιο το ποδόσφαιρο τους δικαίωσε.

Η ομάδα του Βίγκο είχε βάλει το πρώτο της γκολ πολύ πριν από την σέντρα. Διότι, ο ΠΑΟΚ συνθηκολόγησε. Αποφάσισε να αλλάξει την φιλοσοφία του, την τακτική του προσέγγιση, το ύφος του. Παίζοντας με τον Μαντί Καμαρά ως «ψευτοδεκάρι» ομολόγησε πριν από την σέντρα ότι δεν μπορεί να ισορροπήσει αλλιώς την ποιότητα του αντιπάλου. Ίσως και γιατί η βασική στόχευση -ενδόμυχα- να ήταν το ντέρμπι της Κυριακής με τον Ολυμπιακό, όχι το ραντεβού στο Βίγκο.

Το ύφος στο γήπεδο μύριζε… φόβο. Οι απονενοημένες γιόμες από την άμυνα στην επίθεση με την ελπίδα μιας κερδισμένες δεύτερης μπάλας, το χαμηλό τέμπο, το παράλληλο ποδόσφαιρο με πασούλες σε ακίνδυνες ζώνες, το άρον-άρον ξεφόρτωμα της μπάλας μαρτυρούσαν μία ομάδα που πήγε στις όχθες του Ατλαντικού μπας και κλέψει το γλυκό με το βάζο, δίχως να τον πάρει κανείς χαμπάρι. Όχι, μία ομάδα που πήγε για να πάρει αποτέλεσα με τον τρόπο της, το πλάνο της, την φιλοσοφία της. Με τον καθιερωμένο τρόπο του ΠΑΟΚ δηλαδή.

Ο Δικέφαλος απαρνήθηκε την φύση του κι αυτό έκανε την Θέλτα να μοιάζει «ένα επίπεδο πάνω» στο γήπεδο, όπως ομολόγησε ο Λουτσέσκου.

Η ομάδα του Βίγκο παίζει παντού το ίδιο. Μπορεί να είναι αναχρονιστικό με τον 38χρονο Ιάγκο Άσπας και τον unfit (αλλά σούπερ σκόρερ) Μπόρχα Ιγκλέσιας μπροστά, αλλά είναι το ίδιο.

Τριάδα στην άμυνα, δύο μπακ που είναι περισσότερο εξτρέμ, παρά αμυντικοί, γρήγορες μεταβάσεις, συνεχές ψάξιμο της «τρύπας», της κάθετης κίνησης. Μία παράξενη ομάδα, ένας τακτικός μπελάς. 

Είχαν περάσει περίπου 30 δευτερόλεπτα και στην πρώτη της κατεβασιά, η ομάδα του Βίγκο βρήκε ανοιχτή την πρώτη κερκόπορτα. Ο δεξιός μπακ Χάβι Ρουέδα έγινε καθαρός εξτρέμ και βρέθηκε ολομόναχος μαζί με τον Σβέντμπεργκ σε συνθήκη δύο έναντι ενός με τον Μπάμπα. Ο Γκανέζος έκοψε σωτήρια, όμως από την πρώτη φάση ότι τα κουκιά δεν βγαίνουν. Κάτι δεν κολλάει εδώ.

Να το πούμε όσο πιο απλά γίνεται; 

Το 4-4-2 που έπαιζε ο ΠΑΟΚ σε φάση άμυνας (και με τον Κωνσταντέλια για πρώτη φορά αριστερά και όχι στην πρώτη ζώνη άμυνας) δεν μπορούσε με τίποτα να κουμπώσει με το 3-4-3 της Θέλτα. 

Όποιες προσαρμογές επιχειρήθηκαν κατά την διάρκεια του ματς, δεν γιάτρεψαν το πρόβλημα.

Το πρώτο τετ-α-τετ που έβγαλε ο Παβλένκα προήλθε από κάθετο τρέξιμο ενός εκ των τριών στόπερ (Μίκελ Αλόνσο) που ήρθε από πίσω και προκάλεσε τακτικό χάος.

Το δεύτερο τετ-α-τετ που έβγαλε ο Παβλένκα προήλθε και πάλι από τον δεξιό μπακ (Χάβι Ρουέδα) που βρήκε και πάλι ένα στρέμμα κενού χώρου.

Το 1-1 της Θέλτα προέρχεται ενέργεια και ασίστ του αριστερού μπακ-χαφ (Μινγκέθα) που κάνει σλάλομ σχεδόν ανενόχλητος.

Το 2-1 ξεκινά και πάλι από αβίαστη μπαλιά του ίδιου αριστερού μπακ-χαφ στην πλάτη της άμυνας.

Την ασίστ στο 3-1 την βγάζει (μαντέψτε) και πάλι ο δεξιός μπακ-χαφ Χάβι Ρουέδα!

Ο ΠΑΟΚ είχε την δική του ευκαιρία να βγάλει υπεραριθμίες στον κεντρικό άξονα, όπου είχε τρεις χαφ (Καμαρά, Οζντόεφ, Μπιάνκο) έναντι δύο της Θέλτα (Μορίμπα, Ροντρίγκεθ), όμως πρακτικά η μπάλα δεν πέρασε ποτέ από εκεί.

Αν εξαιρέσει κανείς τον αέρινο ζογκλέρ Γιάννη Κωνσταντέλια που… χάιδευε, προστάτευε, οδηγούσε με μαεστρία την μπάλα, ουδείς άλλος είχε άνεση με αυτήν στα πόδια. Σε ποιότητα κυκλοφορίας, ίσως και να ήταν το χειρότερο παιχνίδι του ΠΑΟΚ εδώ και χρόνια.

Η ήττα στο Βίγκο δεν είναι πρόβλημα -μπορεί να διορθωθεί στην οικονομία της League phase του Europa League.

Η εικόνα, όμως, η εμφάνιση, η γλώσσα του σώματος, είναι.

Διότι ο Δικέφαλος, εδώ και καιρό, κάνει κάθε του αντίπαλο να δείχνει στο γήπεδο καλύτερος από ότι είναι στην πραγματικότητα.

Ο ΠΑΟΚ κόλλησε απέναντι σε ομάδες που πάρκαραν λεωφορείο μπροστά από την εστία τους, μπλόκαρε σε παιχνίδια με up tempο και δεν ήταν καλός ούτε όταν αυτός αποφάσισε να αμυνθεί σε χαμηλό μπλοκ. 

Μία αιφνίδια κρίση ποδοσφαιρικής ταυτότητας, που γεμίζει αμφιβολίες, δεύτερες σκέψεις και δισταγμό όλες τις αποφάσεις.

Η έλευση του Ολυμπιακού στην Τούμπα την Κυριακή μοιάζει με ευχή και κατάρα για τον Δικέφαλο.  

Ευχή, γιατί ο συγκεκριμένος αντίπαλος κινητοποιεί όλες τις εσωτερικές δυνάμεις, τα ένστικτα επιβίωσης, συσπειρώνει και απομονώνει τους εξωτερικούς θορύβους.

Κατάρα, γιατί η ομάδα του Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ είναι (by far) η καλύτερη (και ίσως η πιο αταίριαστη) ομάδα που έχει βρει μέχρι τώρα στον διάβα του.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αποκλείεται να δούμε τον ίδιο flat ΠΑΟΚ που εμφανίστηκε στο «Μπαλαΐδος». Τώρα πια μιλάμε για μάχη επιβίωσης. Τον δρόμο τον έδειξε η ίδια η Θέλτα, που κατάφερε να βγει από το δικό της σκοτεινό τούνελ. 

Σκεφτόμενη λύσεις, όχι προβλήματα…