Όταν σημαδεύεις μια ολόκληρη γενιά

Από την προηγούμενη εβδομάδα, που ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του ο Αντρέ Βιεϊρίνια, μέχρι σήμερα, τρεις μέρες μετά την τελευταία του παράσταση στην Τούμπα, έχουν γραφτεί πολλά. Η πρώτη θητεία, η δεύτερη, οι τίτλοι, η Βόλφσμπουργκ, η Εθνική Πορτογαλίας, τα γκολ, οι ασίστ, ο ηγέτης, ο αρχηγός, τα αποδυτήρια, μια ολόκληρη καριέρα για…ταινία! Ωστόσο, για όσους βρισκόμαστε ηλικιακά στα +- 30 έτη, ο Βιεϊρίνια είναι κάτι το μοναδικό.

Το αντιλαμβάνομαι και από σχόλια στα social media, στην ραδιοφωνική εκπομπή, στις συνομιλίες με φίλους και γνωστούς. Ο Αντελίνο αποτελεί τον συνδετικό μας κρίκο με το ποδόσφαιρο και τον ΠΑΟΚ. Προσωπικά ήμουν δέκα ετών όταν ήρθε. Στην ηλικία που αρχίζεις και αντιλαμβάνεσαι το ποδόσφαιρο. Ο Βιεϊρίνια είναι από τους πρώτους ποδοσφαιριστές που θυμάμαι στην ομάδα που υποστηρίζω. Όλη εκείνη η φουρνιά με Κονσεϊσάο, Γκαρσία, Κοντρέρας, αργότερα Ίβιτς και Βιτόλο, με Μουσλίμοβιτς και φυσικά Φερνάντο Σάντος στον πάγκο.

Ως παιδί όμως, που βλέπεις μπροστά σου μια μπάλα και την κλωτσάς, όπου και αν είσαι, ελπίζοντας μια μέρα να γίνει ποδοσφαιριστής, να ντριμπλάρεις τους αντιπάλους, να βάζεις πολλά γκολ και να δοξάζεσαι, ο Βιεϊρίνια ενσάρκωνε το όνειρο. Αυτό το χαμηλό κέντρο βάρους παιδί 21 ετών, με την άνεση στην αλλαγή κατεύθυνσης, την αυτοπεποίθηση στο ένας εναντίον ενός, τα εντυπωσιακά γκολ, τις στιγμές μαγείας.

Έφυγε, έπαιξε στη Γερμανία, πέτυχε στόχους σε υψηλού επιπέδου πρωτάθλημα και γύρισε. Σε μια ηλικία, πλέον, και για εμάς και για τον ίδιο, πιο ώριμη, πιο έτοιμη για να εκτιμηθεί η παρουσία του, στον μέγιστο βαθμό. Αυτή η γενιά, που έγινε ΠΑΟΚ ακριβώς πριν τον Ιβάν Σαββίδη και πρόλαβε να καταλάβει τι θα πει «ΠΑΟΚ δεν γίναμε για τους τίτλους», γευόμενη περισσότερες πίκρες από χαρές σε μια τρυφερή ηλικία, που δυσκολεύεσαι να διαχειριστής ότι στη ζωή υπάρχει και η ήττα. Πόσο μάλλον, όταν υπάρχει κυρίως αυτή. Ο Βιεϊρίνια το άλλαξε και αυτό! Κέρδισε τα πάντα με τον ΠΑΟΚ, ηγήθηκε σε πρωταθλήματα και Κύπελλα, αλλάζοντας τον ρου της ιστορίας του συλλόγου.

Τι να θυμηθεί κανείς πρώτα; Το γκολ με την ΑΕΚ στο 93′ το 2010; Αυτό απέναντι στον Άγιαξ, στο αλησμόνητο 3-3; Με τη Βιγιαρεάλ; Τη σουτάρα με την Φενέρ; Το γεμάτο δάκρυα αντίο στην Τούμπα, όταν έφευγε για τη Βόλφσμπουργκ; Την επιστροφή; Το «tinaftore»; Το γκολ στον τελικό του 2018; Το αήττητο; Το γκολ στο Αγρίνιο; Τον χιαστό; Την επιστροφή; Το κύπελλο του 2021; Το περσινό πρωτάθλημα; Όσα και να γράψω δεν θα πλησιάσω ούτε το 10% των στιγμών που μας χάρισε.

Φυσικά το όνομα του γράφεται με χρυσά γράμματα στην ιστορία του συλλόγου. Δεν ξέρω αν μπορεί να συγκριθεί με τον Μπάνε Πρέλεβιτς, αν πλησιάζει τον Γιώργο Κούδα. Ο κόσμος έχει την τάση να συγκρίνει. Δεν πρόλαβα να ζήσω αυτούς τους θρύλους του ΠΑΟΚ. Δεν έχει και σημασία. Ο καθένας έχει γράψει το δικό του κομμάτι, έχει βάλει το δικό του λιθαράκι στη γιγάντωση του συλλόγου. Αυτά που γράφω εγώ σήμερα, θα τα γράφει σε 15 χρόνια το παιδί που γίνεται ΠΑΟΚ λόγω Γιάννη Κωνσταντέλια. Κάθε εποχή, κάθε γενιά έχει τους δικούς της ήρωες.

Την Κυριακή το βράδυ ήμασταν περίπου 20-30 άτομα και περιμέναμε τον Αντρέ να αποχωρήσει από το γήπεδο. Οι περισσότεροι μικροί φίλοι του ΠΑΟΚ που ήθελαν μια φωτογραφία. Ανάμεσα τους και μερικοί από αυτούς τους +-30 ετών. Και κάπου εκεί ακούστηκε η φωνή ενός φιλάθλου της ομάδας. «Αντρέ είσαι ο ήρωας των παιδικών μου χρόνων, είμαι 32 χρονών». Αυτό ακριβώς! Ήρωας. Έτσι βλέπεις αυτόν που θέλεις να του μοιάσεις ή αυτόν που σε εμπνέει να κυνηγήσεις τα όνειρα σου, να συνδεθείς άρρηκτα με μια ομάδα. Μα τι χαρά σας δίνει να βλέπετε 22 παίκτες να τρέχουν πίσω από μια μπάλα; Τι να σου πω και που να καταλάβεις…

Όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους ποδοσφαιριστές και αν λατρέψουμε, για μας ο Βιεϊρίνια θα είναι για πάντα ο πρώτος. Αυτός που μας έκανε να κολλάμε μπροστά σε μια οθόνη για δυο ώρες, κάθε Κυριακή, και να περιμένουμε το μαγικό του, την έμπνευση του και τα γκολ του. Που έφυγε, γύρισε και μας έκανε να πανηγυρίσουμε, να κλάψουμε μαζί του εκείνο το βράδυ στην Τούμπα, με τον Λεβαδειακό, όταν έμπαινε αλλαγή με χιαστό, γιατί απλά δεν γινόταν να λείπει από αυτή τη φιέστα!

Δεν νιώθω ότι τον αποχαιρετήσαμε. Πως να φύγει αυτός ο άνθρωπος από την ομάδα; Σε ό,τι ρόλο κι αν είναι, όπου κι αν αξιοποιηθεί, το σίγουρο είναι πως με τον Αντρέ ο σύλλογος θα έχει πάντα κάποιον που θα μπορεί να εξηγήσει σε νέους και παλιούς, Έλληνες και ξένους, τι σημαίνει να φοράς τη φανέλα με τον Δικέφαλο αετό στο στήθος και να παίζεις για τον κόσμο του ΠΑΟΚ.

Για όλους αυτούς και για 1926 ακόμη λόγους, Αντρέ σε ευχαριστούμε για όλα και δεδομένα, δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ… αρχηγέ!