Η στιγμή και η αιωνιότητα

Ο Άντρε Βιεϊρίνια, είναι ο οδηγός της επιτυχίας για μια ελληνική ομάδα. Η κακή αξιολόγηση της ομάδας που ανήκε, τα χαρακτηριστικά που έτσι κι αλλιώς υπάρχουν, η επιλογή με βάση αυτά, η δουλειά ενός εξαιρετικού προπονητή, το τεράστιο αποτέλεσμα.

Ποιος μπορούσε να φανταστεί πως ο δανεικός στη γειτονιά του Οπόρτο, το Λεϊσόες, θα μπορούσε να αλλάξει την ιστορία του ΠΑΟΚ και σήμερα να είναι σε προσφορά δίπλα στον μοναδικό και τεράστιο Γιώργο Κούδα;

Άλλες εποχές, άλλα δεδομένα, άλλη οικονομική δυναμική για το κλαμπ προφανώς. Δύσκολη η δικαιοσύνη στη σύγκριση, όμως όπως και να χει, ο Βιεϊρίνια έγραψε ιστορία με χρυσά γράμματα.

Το φυσικό ταλέντο προφανώς και παίζει τον ρόλο του. Δεν είχε ποτέ πρόβλημα ως εξτρέμ από ποια πλευρά θα παίξει. Είτε δεξιά, είτε αριστερά, ήταν το ίδιο. Όταν βαφτίστηκε μπακ, το ίδιο. Ο πιο δημιουργικός μπακ της ιστορίας του ΠΑΟΚ με διαφορά. Και με στιγμές… άστο.

Το γκολ στο Αγρίνιο ήταν μπροστά μου. Το φάουλ στη Τρίπολη το ίδιο. Το γκολ με τον Άγιαξ, τη Βιγιαρεάλ, παρότι κοντός, μέσα στις κομπίνες για τα στημένα.

Όταν ο Άντρε λέει πως ο ΠΑΟΚ τον δημιούργησε, δεν έχει άδικο. Σαν χθες τον θυμάμαι όταν αποκτήθηκε με αγορά από την ομάδα, να έρχεται κανά 8κιλο πάνω από το επιτρεπόμενο. Σε επίπεδο νοοτροπίας έπασχε, εξού και η απόρριψη της Πόρτο. Ο Σάντος τον πέθανε. Περνούσε μπροστά μου με τις κάλτσες γιατί δεν άντεχε άλλο το παπούτσι και έλεγε “i am marathon man”.

Το αριστερό του ήταν για το λεωφορείο. Άλλη χρησιμότητα δεν είχε. Εν τέλει το δούλεψε σα σκύλος. Όλα τα κουσούρια που έφερε από τη χώρα του, τα απέβαλε σε έναν ακραία ποδοσφαιρικό οργανισμό όπως ήταν αυτός του Ζαγοράκη, του Βρύζα και του Φερνάντο Σάντος. Άγιο είχε που έπεσε πάνω τους.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Ακόμη και στα ποδοσφαιρικά του γεράματα, οι επαφές του με τη μπάλα ήταν οξυγόνο. Αυτές θα μου λείψουν περισσότερο. Δεν είναι εύκολο να της βρεις.

Αφήνει το ποδόσφαιρο με αρκετά τρόπαια. Και πρωταθλητής Ευρώπης εννοείται με τον μέντορά του στον πάγκο. Ο Φερνάντο Σάντος θα είναι εδώ την Κυριακή. Ο αγαπημένος.

Το τελευταίο του παιχνίδι είναι απέναντι στην ΑΕΚ. Υπάρχει και σοβαρό κίνητρο. Υπάρχει όμως και η διάθεση να τιμηθεί ο παίκτης. Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, ο Άντρε πρέπει να αποχαιρετήσει σύμφωνα με αυτά που προσέφερε.

Ακόμη και στο σενάριο της ήττας. Υπάρχει και αυτή στο ποδόσφαιρο, πρέπει να ζήσουμε με αυτές τις στιγμές.

Όμως είναι άλλο οι στιγμές, άλλο η αιωνιότητα. Και ο Άντρε θα συμμετέχει σε αυτή όσα χρόνια κι αν περάσουν.
Για την επόμενη μέρα, στον ΠΑΟΚ θα βρίσκεται εννοείται. Που αλλού να πάει, εδώ είναι το σπίτι του. Ελπίζω σε ένα πόστο δημιουργικό, να συνεχίσει να προσφέρει.

Το αστείο της υπόθεσης με τον Άντρε, είναι η ατάκα του στο περιβόητο παιχνίδι με τον Ολυμπιακό, παρότι το σκηνικό δεν ήταν καθόλου αστείο μιας και πρόκειται για ένα κομμάτι της μεγαλύτερης κλοπής του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Το “τι είναι αυτό ρε”, είναι μία ατάκα που ξεστόμισε ο ίδιος. Όμως σκεφτείτε, πόσες φορές το είπαμε εμείς μέσα μας μετά από μία έμπνευσή του.

Αγάπη μόνο για τον Άντρε και πάμε παρακάτω…