Παπαδάκης: «Όταν… σιώπησαν τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ»

Υπάρχουν στιγμές που δεν χρειάζεται να σκεφτείς. Απλώς να τρέξεις. Αυτό ήταν το άγραφο μότο που «δέθηκε» γύρω από τα αποδυτήρια του ΠΑΟΚ την περσινή χρονιά και ένωσε μια παρέα παικτών που έφτασε έως την τελική φάση του FIBA Europe Cup. Υπάρχουν σεζόν που σε μεταμορφώνουν. Όχι επειδή κατακτάς τίτλους ή γεμίζεις τη στατιστική σου καρτέλα, αλλά γιατί σε ωριμάζουν, αποκαλύπτουν πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι υπάρχουν. Ο Κωνσταντίνος Παπαδάκης «άνοιξε» τα χαρτιά του και αναφέρθηκε τόσο στη νέα του αρχή στο Περιστέρι, όσο και στη θητεία του στη Θεσσαλονίκη για λογαριασμό των «ασπρόμαυρων» σε μία αγωνιστική περίοδο που τον «σημάδεψε». Όχι μόνο για τον τελικό του FIBA Europe Cup, αλλά για όλα εκείνα τα ενδιάμεσα που δεν βλέπει ο κόσμος. Τις σιωπές, τους αφανείς ήρωες, τα πειράγματα, τις νίκες.

Ευχαρίστησε τον ΠΑΟΚ για την πρόταση παραμονής που του κατατέθηκε, απομόνωσε την προσπάθεια που καταβάλλεται από τον πρόεδρο της «ασπρόμαυρης» ΚΑΕ, Θανάση Χατζόπουλο, και συνάμα στάθηκε σε όλα όσα δεν κάλυψαν οι κάμερες. Σε εκείνα που αποτέλεσαν το δομικό υλικό της επιτυχίας του Δικεφάλου από… μέσα και τον κατέστησαν πρωταγωνιστή παρά το καθεστώς αμφισβήτησης. Από το πώς «χτίστηκε» η χημεία των περσινών αποδυτηρίων και τη στιγμή που είπε πως «αυτός είναι ο ΠΑΟΚ» έως την εμπιστοσύνη που εισέπραξε από τον Μάσιμο Καντσελιέρι και τη φάση που τον κάνει να χαμογελά ακόμη.

Συγκεκριμένα σχολίασε:

«Από έναν μήνα… χαράς, περάσαμε σε μία εβδομάδα που χάθηκαν όλα! Σε έναν αθλητή όταν συμβαίνει αυτό του… κόβονται τα πόδια, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Ήταν ένα σημείο που καταλάβαμε ότι χάθηκαν οι στόχοι μας, αλλά είπαμε ότι φτάσαμε μέχρι εκεί, κάναμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε και ήταν ένα βήμα προόδου, μία αρχή που θα έχει και συνέχεια. Μετά τον δεύτερο τελικό με την Μπιλμπάο στο Παλατάκι δεν μίλησε κανείς στα αποδυτήρια, επικράτησε σιωπή. Απλά στο τέλος μας έμεινε η πίκρα και ένα μεγάλο… γιατί».

Σήμερα κάνει restart. Νέα πόλη, νέα ομάδα, νέοι στόχοι. Όμως «κουβαλά» στις αποσκευές του μια εμπειρία που θα μείνει και την υπόσχεση ότι την επόμενη φορά θα φτάσει μέχρι το τέλος. «Θέλω να δουλέψω ακόμη παραπάνω και όταν διαμορφωθούν ξανά ανάλογες συνθήκες και έρθει ξανά η ευκαιρία να ζήσω ξανά τέτοια εμπειρία να είμαστε εμείς αυτοί που θα κερδίσουμε».

Τη φετινή σεζόν κάνεις μια νέα αρχή στο Περιστέρι. Τί σε ώθησε να πάρεις αυτή την απόφαση και τι προσδοκίες έχεις σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο;

«Μίλησα αρκετές φορές με τον κόουτς Ξανθόπουλο πριν πάρω την απόφασή μου και μου εξήγησε αναλυτικά το πλάνο της ομάδας για την επόμενη σεζόν. Είχα συνεργαστεί και στο παρελθόν μαζί του ως συμπαίκτες οπότε ξέρω τι άνθρωπος είναι. Ήταν ένας από τους σημαντικότερους λόγους που πήγα στην ομάδα. Όσον αφορά τους στόχους μου συμβαδίζουν με τους στόχους του Περιστερίου, θέλουμε να κάνουμε μία πολύ καλή χρονιά, ωστόσο, αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να λέγεται μόνο στα λόγια, αλλά και στις πράξεις, και συνεπώς έχουμε πολύ δουλειά μπροστά μας για να παρουσιάσουμε ένα πολύ καλό πρόσωπο. Βρίσκομαι σε έναν ιστορικό σύλλογο και θα προσπαθήσω με τη σειρά μου να συμβάλλω ώστε να πετύχουμε τους στόχους μας σε ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα».

Το Περιστέρι είναι το επόμενο κεφάλαιο. Ο ΠΑΟΚ, όμως, ήταν ένας κομβικός σταθμός για εσένα. Πόσο σε διαμόρφωσε μπασκετικά αυτή η χρονιά στη Θεσσαλονίκη;

«Καταρχάς, θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον οργανισμό του ΠΑΟΚ για την πρόταση παραμονής που μου έκανε, όμως, έτσι λειτουργεί ο επαγγελματικός αθλητισμός. Ο ΠΑΟΚ με βοήθησε αρκετά και εμένα προσωπικά, αλλά και η ομάδα έκανε μία τρομερή χρονιά. Νομίζω ότι η θητεία μου στη Θεσσαλονίκη ήταν μία από τις πιο όμορφες σεζόν που δεν κατέληξε με το πολυπόθητο τρόπαιο. Από αουτσάιντερ φτάσαμε κοντά στο να κερδίσουμε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο μετά από αρκετά χρόνια για την ομάδα. Θεωρώ πως πέρσι ως μέρος του ρόστερ επιδιώξαμε κάτι που θα αποτελέσει μία βάση και τις επόμενες σεζόν που έρχονται».

Σε ποιο ματς πέρσι ένιωσες ότι ξεκλειδώθηκες ως παίκτης, όχι απαραίτητα από στατιστικής απόψεως, αλλά από κάτι εσωτερικό που μόνο εσύ κατάλαβες;

«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο ματς. Εγώ προσωπικά ήμουν έτοιμος ανά πάσα στιγμή να δώσω τα πάντα για την ομάδα μου στο γήπεδο. Κάποιες στιγμές αυτό απέδιδε, ωστόσο, υπήρχαν και στιγμές που μπορεί να μη μου έβγαινε σε αγωνιστικό επίπεδο αυτό που ήθελα. Τις περισσότερες φορές αυτό που έκανα ήταν να χαίρομαι κάθε αγωνιστική υποχρέωση, οπότε δεν θα κρατήσω κάποια συγκεκριμένη. Στα παιχνίδια έμπαινα για να το απολαύσω και να δώσω το 100% για την ομάδα».

Ο ΠΑΟΚ έχει υψηλές απαιτήσεις από τους παίκτες του, αλλά το budget του είναι περιορισμένο. Υπήρξαν δυσκολίες στη σεζόν που βιώσατε και είχαν να κάνουν με υποδομές ή καθημερινότητα;

«Ο πρόεδρος είναι πάντα κοντά στην ομάδα και γενικότερα όλα τα μέλη που την απαρτίζουν, από διοικητικά στελέχη έως και το σταφ. Αυτές οι συνθήκες έκαναν το κλίμα οικογενειακό. Όλοι εμφανιζόταν δίπλα στους παίκτες και πραγματικά μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο συμπεριφέρονται στους παίκτες και τους στηρίζουν. Σε μία μεγάλη ομάδα όπως ο ΠΑΟΚ είναι βέβαιο πως υπάρχουν μεγάλες απαιτήσεις, αλλά το περιορισμένο budget που διέθετε δεν επηρέασε σε καμία περίπτωση το κλίμα στην ομάδα. Την περσινή σεζόν είχε διαμορφωθεί ένα ρόστερ που είχε μεγάλη χημεία.

Γενικά θεωρώ ότι το budget μίας ομάδας δεν μπορεί να την επηρεάσει, αν βρει χημεία όπως είχαμε εμείς πέρσι μπορεί να κάνει… άλματα μπροστά. Στην ίδια λογική κινείται και φέτος ο ΠΑΟΚ. Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν κρατήθηκε ένας βασικός κορμός από την περσινή ομάδα. Αν δεν κάνω λάθος, στο δυναμικό της ομάδας διατηρήθηκε μόνο ο Νίκος (σ.σ Περσίδης), αλλά γνωρίζω και τους υπόλοιπους Έλληνες που απέκτησε η ομάδα φέτος ενόψει της επόμενης σεζόν, είναι όλοι πολύ καλοί. Ξέρω επίσης και τον Μάρβιν Τζόουνς, έχουμε υπάρξει και συμπαίκτες στο παρελθόν και πιστεύω ο ΠΑΟΚ θα φτιάξει μία δυνατή ομάδα του χρόνου και θα είναι μέσα στους στόχους του».

Πώς «χτίστηκε» η περσινή χημεία στα αποδυτήρια; Είχατε κάποιο… άγραφο εσωτερικό κώδικα;

Δεν νομίζω να υπήρχε κάποιος άγραφος εσωτερικός κώδικας. Θεωρώ πως το κλειδί των περσινών αποδυτηρίων ήταν οι χαρακτήρες των παικτών και σε αυτό φέρει μεγάλο μερίδιο επιτυχίας και το προσωπικό της ομάδας που ήταν αρμόδιο για τις μεταγραφές παικτών. Επιλέχθηκαν παιδιά με πολύ καλό χαρακτήρα και διαγωγή και αυτό αποτέλεσε τη βάση της περσινής χημείας που αποκτήσαμε. Σιγά σιγά και όσο γνωριζόμασταν περισσότερο, το βγάλαμε και στο γήπεδο.

Σίγουρα βοήθησαν αρκετά και οι νίκες στην αρχή της σεζόν γιατί πρέπει να είσαι και λίγο τυχερός σε αυτό όταν ξεκινά η χρονιά, μέχρι να δεθείς με τους υπόλοιπους και να τους μάθεις, να καταλάβεις τι κάλο έχει ο ένας και ο άλλος και τι χρειάζεται η ομάδα από τον κάθε ένα. Έκτοτε, διατηρήσαμε μία ισορροπία στην ομάδα, κάθε ένας από εμάς έκανε πίσω για το πετύχουμε αυτό και σε συνδυασμό με τις νίκες και τη δουλειά μας σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο καταφέραμε να δημιουργήσουμε ένα γκρουπ με πολύ καλές σχέσεις. Η καλή χημεία και οι χαρακτήρες από την αρχή φαίνονται».

Ποιο ήταν το inside joke ή το κλίμα που επικρατούσε στην ομάδα όταν δεν έβλεπε ο κόσμος; Υπήρχαν πειράγματα, ρόλοι στα αποδυτήρια;

«Υπήρχαν σίγουρα πολλά πειράγματα και ρόλοι στα αποδυτήρια. Το “τρέχα και μη σκέφτεσαι, απλά τρέξε” ήταν κάτι που λεγόταν διαρκώς μεταξύ μας γιατί κάποιες στιγμές γινόταν πράγματα που δεν μπορούσες να προλάβεις ή να καταλάβεις και δεν υπήρχε ο απαραίτητος χρόνος να σκεφτείς και να ανταποκριθείς το ίδιο. Οπότε εάν έπρεπε να πω ποιο ήταν το περσινό μας slogun σίγουρα ήταν το τρέχα και μη… σκέφτεσαι».

Ποια φάση από προπόνηση, αποδυτήρια ή αγώνα θυμάσαι και χαμογελάς ακόμα;

«Στη Σολέ όταν ήρθαμε αντιμέτωποι με τη γαλλική ομάδα για την ημιτελική φάση του FIBA Europe Cup ήταν μία στιγμή που θα αναπολώ κυρίως από τον τρόπο που εξελίχθηκε η αναμέτρηση και ήρθαν τα πράγματα. Καταφέραμε να εξασφαλίσουμε την πρόκριση στον μεγάλο τελικό και αυτή είναι μία στιγμή που θα κρατήσω από αγώνα, ήταν απίστευτο το τι έγινε και πώς τελείωσε. Από προπόνηση… πολλά γίνονται, αλλά θα τα κρατήσω για εμένα (σ.σ γέλια)».

Υπήρχε κάποιο πλάνο ή τακτική που δοκιμάσατε σε προπόνηση και δεν εφαρμόστηκε ποτέ σε επίσημο παιχνίδι, αλλά εσείς οι παίκτες πιστεύατε ότι θα έβγαινε;

«Πολλές φορές αλλάζαμε πράγματα μέσα στον αγώνα. Συχνά ξεκινάς με κάτι ως αρχικό πλάνο και μετά καλείσαι να το προσαρμόσεις εν ώρα αγώνα. Ήταν ανάλογα με το πώς πήγαινε το κάθε παιχνίδι και το feeling που έπαιρνε ο προπονητής από εμάς. Αν κάτι δεν έβγαινε, το αντιλαμβανόμασταν και το αλλάζαμε. Γενικότερα, όμως δοκιμάζαμε πολλά διαφορετικά πράγματα».

Ποιος από τους ξένους του ΠΑΟΚ είχε τη μεγαλύτερη αγάπη για την Ελλάδα και πώς το έδειχνε στην καθημερινότητά του;

«Καλή ερώτηση. Θα πω τον Ρέινολντς επειδή πριν έρθει στη Θεσσαλονίκη για τον ΠΑΟΚ είχε ζήσει ένα χρόνο στην Κύπρο, μία χώρα με παρόμοια κουλτούρα και χαρακτηριστικά, αλλά πιστεύω πως όλοι αγαπούσαν την Ελλάδα. Καταρχάς, ποιος δεν μπορεί να αγαπήσει την Ελλάδα; Έχουμε ωραίο φαγητό, ωραίο καιρό, η Θεσσαλονίκη είναι μία τρομερή πόλη πάνω στη θάλασσα. Νομίζω όποιος έχει έρθει στην Ελλάδα και πει ότι δε του αρέσει θα είναι… ψέμα».

Υπάρχει κάποιος άνθρωπος πίσω από τις κάμερες (φροντιστής, φυσιοθεραπευτής, σταφ) που ήταν κρυφός MVP της ομάδας; Πες μας γιατί;

«Όλοι έκαναν πολλά πράγματα και γενικότερα… έτρεχαν για όλους. Αυτό είναι το νόημα μίας ομάδας. Στον ΠΑΟΚ που πρεσβεύει αυτά τα χαρακτηριστικά και την οικογένεια όπως είπα και πριν, θα έλεγα πως όλοι έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Θα αναφέρω όμως τον Πολύκαρπο (σ.σ Αρβανιτίδη). Ήταν το… παιδί για όλες τις δουλειές και βοηθούσε τους πάντες».

Ο Μάσιμο Καντσελιέρι έδειχνε απαιτητικός. Υπήρξε κάποια στιγμή μέσα στη χρονιά που σου έδειξε εμπιστοσύνη με τρόπο που δεν περίμενες;

«Ο κόουτς Καντσελιέρι ήταν πολύ απαιτητικός. Θέλει από τους παίκτες του να τα δίνουν είτε είναι προπόνηση είτε είναι αγώνας όλα και αυτό είναι το σωστό. Έδειχνε σε όλους τους παίκτες του εμπιστοσύνη και τους έδινε συγχρόνως και μία ελευθερία κινήσεων. Δηλαδή, δεν απέτρεψε ποτέ κανέναν για παράδειγμα από το να σουτάρει και αυτό ήταν πιο εμφανές και στις επιθέσεις μας. Ήταν πιο ελεύθερες, χωρίς πολλούς κανόνες. Όποιος παίκτης ήταν πιο… ζεστός, ήταν αυτός που είχε αυτομάτως και τις περισσότερες επιθέσεις πάνω του εκείνη τη στιγμή».

Υπάρχει κάποια στιγμή μέσα στη σεζόν που θυμάσαι να ένιωσες ότι… αυτός είναι ο ΠΑΟΚ; Τι σου έμεινε από αυτό;

«Όταν φτάσαμε στον τελικό το κατάλαβα και κυρίως από το παιχνίδι που έγινε στην έδρα μας. Η ατμόσφαιρα ήταν τρομερή. Είναι από αυτές τις στιγμές που θα μου μείνουν αξέχαστες πόσω μάλλον αν κατακτούσαμε και το τρόπαιο. Δυστυχώς δεν φέραμε το Κύπελλο. Δεν μπορώ να φανταστώ τι θα γινόταν στη Θεσσαλονίκη αν φέρναμε το τρόπαιο στην πόλη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ζήσαμε κάτι μαγικό. Έγινε ένα βήμα από εμάς πέρσι και βοήθησε πολύ και τον οργανισμό του ΠΑΟΚ γιατί άρχισε να γεμίζει το γήπεδο κάθε αγωνιστική και αυτό θεωρώ πως θα δημιουργήσει μία καλή έδρα για τους αντιπάλους. Ελπίζω όμως να μη γεμίσει το γήπεδο όταν έρθουμε με το Περιστέρι στο PAOK Sports Arena (σ.σ γέλια)».

Ποιο ήταν το πιο αξιομνημόνευτο μήνυμα που έλαβες από φίλο του ΠΑΟΚ στα social ή από κοντά;

«Μου έχουν γράψει πολλά μηνύματα. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένο. Ευχαριστούμε πραγματικά τον κόσμο του ΠΑΟΚ για τη στήριξή του. Ήταν πάντα δίπλα μας, όπου και να παίζαμε. Μπορώ να πω ότι ήταν παρών ακόμη και στις άγονες όπως λέμε γραμμές. Δεν θυμάμαι κάποιο σχόλιο όμως που να έχω συγκρατήσει συγκεκριμένα να σου πω την αλήθεια, αλλά είναι πολύ ευχάριστο όταν κάποιος σου στέλνει την αγάπη, τον θαυμασμό και το σεβασμό για τη δουλειά σου. Είναι σημαντικό να κάνουμε καλές πράξεις και να βλέπουμε τον κόσμο με μία θετική ματιά».

Κεφάλαιο… Ευρώπης. Από μία ομάδα που δεν είχε συγκεκριμενοποιήσει στόχους, σε μία ομάδα που έφτασε στον τελικό του FEC. Σε ποια φάση πέρσι πίστεψες βαθιά ότι μπορείτε να φτάσετε στην τελική φάση και τι σας είπε τότε ο προπονητής ή κάποιος συμπαίκτης που σου έμεινε;

«Μετά τον πρώτο γύρο όταν είδαμε το γκρουπ συζητήσαμε μεταξύ μας και είπαμε ότι έχουμε πιθανότητες να κερδίσουμε και το δεύτερο και να πάμε μακριά στη διοργάνωση. Σίγουρα με τις νίκες που σημειώναμε, καταλαβαίναμε ότι φτάνουμε ένα βήμα πιο κοντά. Μόλις κληρωθήκατε με τη Φρίμπουργκ και την περάσαμε, είπαμε πως “έμειναν τέσσερα παιχνίδια, πάμε να τα κερδίσουμε”. Νομίζω αγώνα με τον αγώνα το πιστεύαμε όλο και περισσότερο. Βέβαια, το ρωτάς αυτό σε ένα από τα πιο αισιόδοξα άτομα! Εγώ ήμουν αισιόδοξος από την αρχή. Το… πίστευα. Είτε μου το έλεγες στην αρχή, είτε στο τέλος, θα σου έλεγα το ίδιο. Ήξερα ότι θα πάμε μακριά, είμαι άνθρωπος που βλέπει πάντα τη θετική πλευρά».

Πόσο διαφορετική είναι η ένταση σε τέτοια ευρωπαϊκά do or die ματς σε σχέση με την Basket League; Το σώμα σου πώς αντιδρά ψυχολογικά πριν το ματς;

«Εγώ είχα ανυπομονησία. Δυσκολεύτηκα πολύ να κοιμηθώ, ένιωθα πως δεν πέρναγαν οι ώρες. Κατά τα άλλα, η ρουτίνα μου παρέμενε η ίδια, είτε είχαμε μπροστά μας φιλική αναμέτρηση ή τελικό. Δεν άλλαζε κάτι. Το μόνο που άλλαζε όπως είπα και πιο πάνω ήταν η ανυπομονησία που είχαμε και πόσο ενθουσιασμό είχαμε για να παίξουμε το παιχνίδι».

Μετά την υπερπροσπάθεια που καταβάλατε συνολικά πώς αισθανθήκατε με την έκβαση του ευρωπαϊκού ταξιδιού; Τι ειπώθηκε όταν έκλεισαν οι κάμερες και ποιος… μίλησε πρώτος;

«Ήταν πολύ στενάχωρο αυτό που συνέβη. Κάναμε καιρό να το ξεπεράσουμε δυστυχώς. Βγάλαμε μεγάλη αντίδραση στα Play Off κόντρα στην ΑΕΚ όταν και χάσαμε για ένα καλάθι. Από έναν μήνα… χαράς, περάσαμε σε μία εβδομάδα που χάθηκαν όλα! Σε έναν αθλητή όταν συμβαίνει αυτό του… κόβονται τα πόδια, αλλά έπρεπε να συνεχίσουμε. Ήταν ένα σημείο που καταλάβαμε ότι χάθηκαν οι στόχοι μας, αλλά είπαμε ότι φτάσαμε μέχρι εκεί, κάναμε ότι μπορούσαμε να κάνουμε και ήταν ένα βήμα προόδου, μία αρχή που θα έχει και συνέχεια. Μετά τον δεύτερο τελικό με την Μπιλμπάο στο Παλατάκι δεν μίλησε κανείς στα αποδυτήρια, επικράτησε σιωπή. Απλά στο τέλος μας έμεινε η πίκρα και ένα μεγάλο… γιατί. Όπως και σε όλον τον κόσμο. Για εμάς όμως που το ζούσαμε καθημερινά και είχαμε ανεβεί στη Θεσσαλονίκη από τις 5 Αυγούστου ήταν διαφορετικό. Είπαμε πως δεν θα έχουμε πολλές ευκαιρίες ακόμη να ζήσουμε κάτι αντίστοιχο. Ωστόσο, ευτυχώς ή δυστυχώς έτσι είναι η ζωή. Από αυτά μαθαίνεις και μόνο πιο δυνατός μπορεί να βγεις».

Πώς έχεις εφαρμόσει το… μάθημα του χαμένου τελικού σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο; Έμαθες κάτι για τον εαυτό σου που δεν ήξερες ότι το είχες;

«Καλή ερώτηση. Απλά έχω μεγαλύτερο πείσμα για να φτάσω στο τέλος της διαδρομής και όχι λίγο πριν το τέλος. Το έχω βάλει ως στόχο. Είτε μπω στο γυμναστήριο, είτε σε προπονητικά προγράμματα ή αγώνες ξέρω ότι θέλω να δουλέψω ακόμη παραπάνω και όταν διαμορφωθούν ξανά ανάλογες συνθήκες και έρθει ξανά η ευκαιρία να ζήσω ξανά τέτοια εμπειρία να είμαστε εμείς αυτοί που θα κερδίσουμε».

Την περσινή σεζόν με τον ΠΑΟΚ ήρθες αντιμέτωπος με δύο μεταγραφικές προσθήκες του (Κλιβλαντ Μέλβιν, Μάρβιν Τζόουνς) κόντρα σε Σολέ και Μπιλμπάο αντιστοίχως. Τι εντύπωση σου άφησαν και πώς θεωρείς ότι θα συμβάλλουν στην προσπάθεια της νέας ομάδας που δημιουργείται;

«Με τον Μάρβιν υπήρξα και συμπαίκτης στην Ελλάδα. Είναι ένας παίκτης που ξέρει την αύρα και το σωματείο του ΠΑΟΚ, έχει υπάρξει και πιο παλιά στο σύλλογο, οπότε δεν θα αντιμετωπίσει προβλήματα προσαρμογής. Είναι έτοιμος. Ξέρει τι πρέπει να κάνει οπότε είναι μία πολύ καλή προσθήκη για την ομάδα. Για τον Μέλβιν γνωρίζω ότι είναι ένας πολύ έμπειρος φόργουορντ. Έχει παίξει πολλά χρόνια επαγγελματικό μπάσκετ και έχει πολύ καλό σουτ και νομίζω θα βοηθήσει τον ΠΑΟΚ σε πολλά κομμάτια. Με την εμπειρία και τις ικανότητές του μπορεί να βοηθήσει τον ΠΑΟΚ να κάνει το ένα βήμα παραπάνω».

Τώρα που είσαι πλέον σε άλλη ομάδα, τι είναι αυτό που πραγματικά σου λείπει από τον ΠΑΟΚ εντός ή εκτός παρκέ;

«Δεν έχω φτάσει ακόμη στο σημείο να το σκέφτομαι. Ακόμη όλο αυτό είναι πολύ πρόσφατο. Βρίσκομαι σε μία μεταβατική περίοδο από τον ΠΑΟΚ στο Περιστέρι και για την ακρίβεια είναι σαν να μην έχω αλλάξει ομάδα αυτή τη στιγμή, σαν να μην έχει ξεκινήσει κάτι διαφορετικό. Δεν μπορώ να σου το απαντήσω αυτή τη στιγμή αυτό…».

Πηγή: forzaonline.gr