"Πρώτα η ζωή μου και μετά ο ΠΑΟΚ!"

Δεν είμαι από τη Β. Ελλάδα, απλά γεννήθηκα εδώ. Κανείς από τους γονείς μου ή τους συγγενείς μου δεν είναι ΠΑΟΚ. Μόνο εγώ και ο ένας μου αδερφός.

Αλλά εγώ υποστηρίζω τον ΠΑΟΚ από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου.

Εγινα ΠΑΟΚ ακούγοντας γείτονες να μου λένε ιστορίες μικρό παιδάκι, όταν με πρόσεχαν ,αφήνοντας μας οι γονείς για να πάνε δουλειά.

Πρώτο ματς στη Τούμπα, πήγα σε ηλικία 12 ετών το μακρινό 1985, όταν ένας θείος μου (Παναθηναικάκιας), με πήρε μαζί με τη μεγάλη του κόρη, και αντι να πάμε βόλτα να πάμε να δούμε τη «παοκάρα» , όπως έλεγε, που πήγαινε για πρωτάθλημα.

ΠΑΟΚ-ΟΦΗ 3-0. 26 Μαΐου 1985...

Το τι ξύλο έφαγα από τη μάνα μου μετά, δε περιγράφεται. Γιατί πήγα κρυφά στο γήπεδο, Και ας μην έφταιγα εγώ..

Δεν την αλλάζω όμως εκείνη τη στιγμή. Λένε πως αν πάς μια φορά ένα πιτσιρικά στη Τούμπα, θα γίνει ΠΑΟΚ ότι και αν κάνεις. Έτσι είναι... Ακόμα θυμάμαι πόσο χαρούμενος ένοιωθα . Ίσως μέχρι τώρα να μην έχω ξανανιώσει τόσο χαρούμενος με τον ΠΑΟΚ, όπως εκείνη τη μέρα ...

Το είχα γράψει και πιο παλιά, αλλά θα το επαναλάβω για χάρη της κουβέντας. Δεν μπορούν να καταλάβουν πολλοί τι σημαίνει να υποστηρίζεις αυτή την ομάδα.

Χάρη σε αυτήν έχω κάνει καλούς φίλους, έχω περάσει καλά, έχω γελάσει και έχω ζήσει ανεπανάληπτα όμορφες στιγμές. Έχω συνδέσει τη ζωή μου με αυτόν. Για παράδειγμα, τον κουμπάρο μου τον γνώρισα, από ένα ματς του ΠΑΟΚ που έτυχε να βλέπουμε μαζί στο ΚΨΜ του στρατού.

Έχω περάσει καλά με τον ΠΑΟΚ. Μέσα από τον ΠΑΟΚ έχω βιώσει την απόλυτη ευτυχία,όπως στο ματς με τη Φενερμπαχτσε, που υστερεί μόνο αυτής, της γέννησης της κόρης μου.

Αλλά έχω τσακωθεί και με φίλους, έχω μισήσει και με έχουν μισήσει για αυτόν. Έχω τσακωθεί με τους γονείς μου, με τη γυναίκα μου, έχω μαλώσει τη κόρη μου επειδή ήμουν τσατισμένος με την ομάδα μου.

Έχω στενοχωρηθεί, έχω βρίσει, έχω σπάσει πράγματα, έχω ορμήσει στη τηλεόραση και ψάχνω να κοπανήσω με το τηλεκοντρόλ ένα παίκτη και αντι για αυτόν κοπανάω τραπέζια...

Έχω μαλώσει και χωρίσει με γκόμενα, γιατί μου είπε «ο ΠΑΟΚ ή εγώ». Ούτε καν της απάντησα. Γύρισα πλάτη, και από τότε έχω να τη δω. 20 χρόνια μετά, ούτε θυμάμαι πως τη λέγανε.

Έχω καθορίσει τη ζωή μου, τις εκδρομές μου, τις βόλτες μου, τα επαγγελματικά μου αναλόγως με το πότε έπαιζε ο ΠΑΟΚ. Στα μεγαλύτερα γεγονότα της ζωής μου, μπορεί να μην θυμάμαι ούτε ποιος άλλος ήταν εκεί, ούτε που έγιναν, αλλά θυμάμαι σίγουρα με ποιόν έπαιζε ο ΠΑΟΚ εκείνη τη μέρα. Έχω μετρήσει τον χρόνο με μέρες από ματς σε μάτς του ΠΑΟΚ.

Έχω σφιχτεί οικονομικά, έχω ψάξει τσέπες για κέρματα, και έχω δανειστεί για να δώ τον ΠΑΟΚ. Σαν πρεζόνι στη δόση του.

Βασικά, έχω κάνει όσα έχει κάνει ο κάθε ΠΑΟΚτσής. Ούτε ο πρώτος είμαι, ούτε ο τελευταίος που έχει κάνει τα παραπάνω, ούτε κάποιος ξεχωριστός ανάμεσα σε όλους τους άλλους συνοπαδούς μου. Για αυτό και δεν θα κάτσω να εξιστορήσω ιστορίες. Άλλωστε τα όσα αναφέρω είναι σταγόνα στον ωκεανό της ζωής ενός οποιουδήποτε ΠΑΟΚτσή γύρω από τον ΠΑΟΚ.

Όποιος είναι ΠΑΟΚτσής θα με καταλάβει. Όποιος δεν είναι, δύσκολα.

Χθες , τριάντα χρόνια μετά, και πάλι σε ένα ΟΦΗ-ΠΑΟΚ (τι ειρωνικό) ένοιωσα την απόλυτη ντροπή. Την απόλυτη στενοχώρια . Ένοιωσα για πρώτη φορά ότι σπατάλησα 30 χρόνια από τη ζωή μου για το τίποτα.

Ανέβασα πίεση, στενοχωρήθηκα, έσκασα, και έφτασα οριακά στο εγκεφαλικό. Αυτό πέρασε, με χαιρέτισε και απλά μου έκανε το χατίρι να φύγει, χωρίς να κάτσει να το κεράσω και καφέ.
Χθες λοιπόν ένοιωσα για πρώτη φορά πως δεν αξίζει τίποτα από τα παραπάνω για κανένα ΠΑΟΚ. Αν εγώ πεθάνω επειδή ο π.χ Γλύκος έπνιγε ένα γκόλ για χάρη ενός μαλαισιανού προποτζη, κανείς Γλύκος δεν θα έρθει να ζήσει την οικογένεια μου μετά.

Να πεθάνω ρε φίλε για στοιχιματζή στη μακρινή Κουάλα Λουμπούρ? Ε, όχι!!

Αν μείνει ορφανό το παιδί μου, επειδή εγώ έσκασα βλέποντας τον ΠΑΟΚ να ρεζιλεύεται, ποιος θα σκάσει μετά για αυτό? Ο ΠΑΟΚ? Αυτός θα μου το μεγαλώσει?

Ακούω το «αδέλφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε» που φωνάζουμε κατά καιρούς στο γήπεδο, για παιδιά που έχασαν την ζωή τους πηγαίνοντας να δούνε τον ΠΑΟΚ, και ανατριχιάζω. Έχασαν ζωή, δεν μεγάλωσαν, δεν έκαναν οικογένειες, δεν γνώρισαν τίποτα άλλο, επειδή πήγαν να δούνε την ομάδα τους. Ε, και? Τους το ξεπλήρωσε ποτέ αυτό η ομάδα?

Ένα στεφάνι, ένα μνημόσυνο, ένας λόγος και να'χαμε να λέγαμε. Αυτό που έχασαν, τη πίκρα αυτών που έμειναν πίσω, δεν την αναπληρώνει τίποτα.

Δε θέλω να γίνω λοιπόν και εγώ μια ανάμνηση ανάμεσα σε φίλους, επειδή κάποιος άμπαλος, αγράμματος τυχάρπαστος παίκτης, χόρευε ζειμπέκικο και έχασε η ομάδα.

Δεν θέλω να πεθάνω , για κάποιον που αν δεν ήταν ποδοσφαιριστής θα βρισκόταν να πλέκει καλάθια στη Σέριφο, ή θα έκανε τον κράχτη στις ταβέρνες του χωριού ντυμένος τσολιάς βγάζοντας φωτογραφίες με τουρίστες. Ε, όχι ρε φίλε... Για τον τσολιά θα πεθάνω?

Ένοιωσα ντροπή χθες. Αλά ντροπή για ποιόν? Για ένα συνονθύλευμα ατόμων περαστικών που αποτελούν τον ΠΑΟΚ? Ένοιωσα οργή, αγανάκτηση, για ποιόν? Για ανθρώπους που αν δεν ήμασταν εμείς στη κερκίδα, να τους επευφημούμε δεν θα τους συναντούσαμε ούτε πουλάνε ανεμιστηρακια και λουκουμάδες στις παραλίες να?

Για ανθρώπους που θα βγάλουν σε μερικά χρόνια, όσο εγω δεν έβγαλα σε ολόκληρη τη ζωή μου? Που πληρώνονται από το εισιτήριο του φουκαρά που ξεσηκώθηκε από χιλιόμετρα μακριά, να αφήσει οικογένεια, για να τρέχει να τον χειροκροτήσει? Από αυτόν που περίμενε ώρες στην ουρα για να τον δεί μέσα στη βροχή και να γυρίσει πίσω άρρωστος ? Από αυτόν που πηγε και αγόρασε μια φανέλα, ένα κασκόλ, ένα καπελάκι, για να δηλώνει υπερήφανα ότι είναι ΠΑΟΚ χωρίς να ανοίγει καν το στόμα του?

Ξέρει κανείς από αυτούς τι τραβά ο οπαδός του ΠΑΟΚ για να έρθει στο γήπεδο ή για τη πάρτη τους? Μπορεί να καταλάβει ο χι ψι Τζαβέλλας μασουλώντας τσίχλες αδιάφορα σε ένα ματς, τι περνάει αυτός που δαγκώνει το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης βλέποντας τον? Μπορεί να καταλάβει τι χρόνο από τη ζωή του σκοτώνει για αυτούς? Μπορεί να καταλάβει αυτόν που σκοτώθηκε για αυτούς?

Παλιά ζήλευα όσους μπορούσαν και ακολουθούσαν την ομάδα παντού. Τώρα ζηλεύω αυτούς που μπορούν να δούν την ομάδα στον ελεύθερο τους χρόνο, χωρίς να αφιερώνουν ούτε ένα πολύτιμο λεπτό της ζωής τους σε αυτόν, αντί για κάτι άλλο πιο χρήσιμο.

Θα μου πείς, ότι όλα αυτά τα κάνεις για την ομάδα. Ποτέ για παίκτες, προπονητές, παράγοντες. Είναι η καψούρα σου η ομάδα. Για την καψούρα σου κάνεις τα πάντα.

Ναι αλλά αυτό που δεν παραδεχόμαστε, είναι πως ο ΠΑΟΚ είναι εκτός από καψουρα, και μαστούρα. Ναρκωτικό , η δόση μας. Έχουμε καταντήσει <πρεζόνια> για αυτόν.

Και σαν πρεζόνια, φοβάμαι ότι θα έχουμε την ίδια τύχη με τα πραγματικά στο τέλος.

Ε, όχι φίλε... φτάνει. Δεν θα πεθάνω για τον κάθε Αναστασιάδη, Βρυζα, Κατσικά, Γλύκο, Τσανδαρη, Σαλπιγγίδη, κλπ άχρηστους κόπρους της κοινωνίας. . δεν θα πεθάνω για τον ΠΑΟΚ.

Ο ΠΑΟΚ πάνω από όλα, λέγαμε κάποτε.

Πόσο , μα πόσο λάθος.

Ο ΠΑΟΚ κάτω από εμάς. Κάτω από τη ζωή και την οικογένεια μας. Ο ΠΑΟΚ στα κοντά μας αλλά ποτέ ξανά στο κρεβάτι μας.

Με λένε Μανώλη, και έφτασα αισίως στα 42. Λίγο έλειψε χθές να σταματήσω σε αυτά. Λίγο έλειψε, να μετρώ ανάσκελα στεφάνια. Και μου φέρνουν και αλλεργία.

Εδώ και μερικά χρόνια είχα αποτραβηχτεί αρκετά. Χτες παρασύρθηκα. Για τελευταία φορά όμως.

Ήμουν, είμαι και θα είμαι ΠΑΟΚ. Αλλά πλέον για όσα χρόνια μου δώσει ο Θεός και όχι όσα θελήσουν αυτοί που αποτελούν την ομάδα