Πού είναι ο ΠΑΟΚ του Λουτσέσκου;

Από sdna.gr: Σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση. Κάποτε τον χαρακτήριζε το... μεντάλιτι, τώρα μοιάζει εγκλωβισμένος στη δική του εύθραυστη ψυχολογία και ανασφάλεια. Και αυτό δεν μπορεί να είναι θέμα τύχης!Η φετινή σεζόν από το ξεκίνημά της μοιάζει σαν ένα έργο σε επανάληψη. Ο ΠΑΟΚ σου δίνει διαρκώς την εικόνα πως στο τέλος είναι ικανός για το... χειρότερο. Δεν σε πείθει πως μπορεί να το πάει σβηστά το ματς μέχρι τέλους, πως μπορεί να γίνει κυνικός για το αποτέλεσμα, πως μπορεί να «σκοτώσει» τον αντίπαλο για να μείνει εκείνος όρθιος. Όλα αυτά βέβαια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι κινείται στο γκολ, στο μισό μηδέν και η τρικυμία εν κρανίω στο φινάλε, πάντα μα πάντα, όπως έχει αποδειχθεί εκ του αποτελέσματος, εν τέλει «σκοτώνει» εκείνον. Και δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστικό παιχνίδι, από αυτό στη Λιβαδειά. Είναι απίστευτο πως ο ΠΑΟΚ κατόρθωσε ένα δικό του παιχνίδι στη διαχείριση και στην εξέλιξή του, να το «χάσει». Να του στερήσει δύο πολύτιμους βαθμούς. Μία νίκη ψυχολογίας ειδικά σε αυτήν την φάση. Ένα -θεωρητικά- εύκολο παιχνίδι που θα μπορούσε να δώσει ένα τέλος σε αυτό το αρνητικό σερί των εκτός έδρας παιχνιδιών που κρατά από τον Μάρτιο και να τον «φτιάξει» εν μέρει ενόψει της συνέχειας! Ένα παιχνίδι που δεν χρήζει περαιτέρω αγωνιστικής ανάλυσης καθώς ήταν σαφές πως στο α΄ημίχρονο ο Ραζβάν Λουτσέσκου κινήθηκε με ποδοσφαιριστές που έκρινε πως έχουν το προβάδισμα από άποψη ετοιμότητας, κάτι απόλυτα λογικό, ειδικά αν συνδυάσει κανείς τα προβλήματα που αντιμετώπισε μεσούσης της εβδομάδας. Προφανώς βρήκε μπροστά του, αυτό που έχει καταγραφεί πολλάκις, αυτό το κενό, την έλλειψη επιλογών που έχει η ομάδα όταν φτάνει στα όρια της μεγάλης περιοχής, αυτήν την τελική ενέργεια. Συνεπώς «αναλώθηκε» σε μία ανούσια υπεροχή, έχοντας κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας που αδυνατούσε να αξιοποιήσει. Το παράδοξο όμως είναι πως στο β΄ημίχρονο ενώ πατούσε πιο ορθολογικά, ήταν ξεκάθαρα πιο απειλητικός και ουσιαστικός στο παιχνίδι, κι αν και σπατάλησε ευκαιρίες, βρήκε το γκολ αλλά παραδόθηκε και πάλι στο άγχος και στη νευρικότητά του. Και το χειρότερο για τον ΠΑΟΚ είναι πως αυτήν την εικόνα στο φινάλε του αγώνα τη μεταδίδει... Δεν υπάρχει κανείς που να παρακολουθεί συστηματικά τον ΠΑΟΚ και να μην το αντιλαμβάνεται, να μην το βλέπει να έρχεται... Λες και είναι η προδιαγεγραμμένη μοίρα αυτών των παιχνιδιών του Δικεφάλου στην παρούσα φάση. Ακόμη και στην μία τελική του αντιπάλου, έχοντας μπροστά του ένα τσούρμο ποδοσφαιριστών, η μπάλα θα βρει τρόπο να καταλήξει στα δίχτυα. Πόσο ειρωνικό για μία ομάδα που μόλις τον περασμένο Απρίλιο, απέναντι σε μία Μαρσέιγ των σερί νικών, σε ένα κατάμεστο Βελοντρόμ, με δύο γκολ στην πλάτη από το ημίχρονο, μεταμορφωνόταν στο γήπεδο, δίνοντας την εικόνα ενός συνόλου αποφασισμένου να παλέψει με ορμή και πάθος, να διορθώσει τα λάθη του. Ακόμη κι όταν όλα έδειχναν εναντίον του. Μεντάλιτι. Και αυτό ο ΠΑΟΚ το απέκτησε με τον Ραζβάν Λουτσέσκου στον πάγκο του. Το γύρισε δύο φορές στην καριέρα του, όταν όλα έδειχναν χαμένα. Αλλά για να συμβεί αυτό, οφείλει ο ίδιος πρωτίστως να «σηκώσει» τον εαυτό του. Μετά το 1-1, η εικόνα του καταρρακωμένου Λουτσέσκου μπροστά από τον πάγκο του ΠΑΟΚ είναι ενδεικτική της ψυχοσύνθεσης μίας ομάδας που αδυνατεί να βγάλει αντίδραση και όλο και βυθίζεται... Τον Λουτσέσκου τον αγάπησε ο κόσμος του ΠΑΟΚ όχι μόνο για όσα τους χάρισε αλλά κυρίως για το γεγονός ότι στάθηκε όρθιος όταν όλα κατέρρεαν, επωμίστηκε όλη τη φθορά γιατί έτσι έκρινε πως προστάτευε το γκρουπ του, θωράκιζε τα αποδυτήρια, τόνωνε το «εγώ» τους και έκανε ακόμη και τους πιο δύσκολους και επικριτικούς, συμμάχους του. Και αυτό θα πρέπει να κάνει και τώρα, όσο κι αν η κατάσταση και οι συνθήκες τον «θολώνουν» ακόμη περισσότερο. Εκείνος οφείλει να προστατεύσει τη δουλειά του και την αγάπη του που είναι ο ΠΑΟΚ και η προπονητική. Ίσως πολλά να άλλαξαν από τότε, αλλά το βέβαιο είναι πως από πάντα η τύχη θα ευνοεί τους τολμηρούς. Αν κάποιος μπορεί να κρατήσει όρθιο τον ΠΑΟΚ τώρα είναι ο Λουτσέσκου, φτάνει να κρατηθεί εκείνος πρώτα. Είναι ο κρίκος που κρατάει την αλυσίδα και εκείνος πρέπει να αντέξει... ΥΓ. Είναι φοβερό το πόσοι φίλοι του ΠΑΟΚ βρέθηκαν εχθές στη Λιβαδειά. Όχι πως αποτελεί έκπληξη αλλά μία ακόμη επιβεβαίωση της ανάγκης για μία παραπάνω... τζούρα ΠΑΟΚ σε μία ιδιόμορφη σεζόν. Αλλά στην τελική, μετά από τόσα χιλιόμετρα, είναι πολύ δύσκολο να ζητάς από τον άλλο να «καταπιεί» και την πίκρα του.