Η γλυκιά λύτρωση της ποιοτικής πολυφωνίας

Κόντρα λοιπόν στους Κροάτες, αρκετοί ήταν εκείνοι που ανησυχούσαν. Και πως να γινόταν αλλιώς, αφού σε όλα τα ματς μέχρι τώρα (φιλικά και πρώτα ευρωπαϊκά) ο ΠΑΟΚ, επιεικώς, δεν βλεπόταν!

Υπήρχαμε κι εμείς που ήμασταν αισιόδοξοι, που πιστεύαμε τα μηνύματα ότι «το κλίμα φέτος είναι καλό και θα φανεί στο γήπεδο κάποια στιγμή», αλλά δεν περιμέναμε αυτό που είδαμε.

Ξεκαθαρίζω από τώρα πως, βεβαίως, η Ριέκα δεν είναι Ρεάλ Μαδρίτης. Ήταν φανερό από το πρώτο ματς πως ο ΠΑΟΚ είναι ανώτερη ομάδα. Έλα όμως που δεν μπορούσε να το «βγάλει» στο γήπεδο.

Είναι πολύ κρίσιμο λοιπόν, για να είμαστε δίκαιοι, ούτε να αποθεώσουμε την ομάδα, ούτε όμως και να παραβλέψουμε πως αυτό που έλειπε μέχρι τώρα, δεν είχε καμία σχέση με τον εκάστοτε αντίπαλο!

Ο ΠΑΟΚ στην ουσία εδώ και πολύ καιρό είναι αντίπαλος με τον ίδιο του τον εαυτό. Σε πολλά επίπεδα, αλλά εν προκειμένω εστιάζουμε στο ποδοσφαιρικό. Τακτικό και ποιοτικό.

Και κόντρα στη Ριέκα η ομάδα έδειξε επιτέλους να ξυπνάει.

Ενέργεια, το πρώτο και κύριο. Και βασικότερο. Ο Δικέφαλος μπήκε στο γήπεδο και κυριολεκτικά από το πρώτο δευτερόλεπτο ήταν «άλλη» ομάδα. Διάθεση, τρέξιμο, κυριαρχία.

Συνεργασίες, εξίσου σημαντικές.

Μονάδες, όχι μια, όχι δυο. Η πλειοψηφία βασικών και αλλαγών, έβγαλε διάθεση, ικανότητα, ιδέες.

Κι όλα αυτά μαζί, βγάζουν ένα πολύ απλό άθροισμα: Πολυφωνία, ποιοτική.

Όπου και να πήγαινε η μπάλα, είχες κάτι ωραίο να περιμένεις.

Τα λάθη, ορισμένα από αυτά ίσως και επικίνδυνα, δεν έλειψαν. Όμως ήταν τόσο συντριπτική η συνολική εικόνα, ώστε ακόμα και γκολ να τρώγαμε, η κατάληξη δεν θα άλλαζε.

Ίσα ίσα, ήταν πολλές οι προϋποθέσεις για μεγάλες φάσεις, που ρίξαμε στα σκουπίδια. Και αρκετά τα τελειώματα που δεν ήταν καν καλά.

Εν τέλει, μάλλον το τελικό σκορ αδικεί τον ΠΑΟΚ!

Μια ωραία βραδιά στην Τούμπα, απέναντι σε, είτε το θέλουμε είτε όχι, μια ομάδα που είναι νταμπλούχος Κροατίας – παραδοσιακής δύναμης της μεσαίας τάξης του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ούτε Αζερμπαϊτζάν, ούτε νησιά Φερόε.

Η συνέχεια προβλέπεται μακρά. Τίποτα δεν κρίθηκε, ούτε κερδήθηκε. Εκτός ίσως από το δικαίωμα ορισμένων από εμάς, για ένα χαμόγελο και… ένα διήμερο ηρεμίας κι αισιοδοξίας.

Κρατάω λοιπόν την ποιοτική πολυφωνία, που όχι μόνο ενθουσιάζει, αλλά κυρίως γεμίζει τον θεατή με μια γλυκιά λύτρωση απέναντι στα παραδοσιακώς τοξικά καλοκαίρια μας. Με την ελπίδα αυτό το επίπεδο να διατηρηθεί...

ΥΓ. Και μην ξεχνιόμαστε, φέρτε φορ, χαφ και στόπερ ρε!