Είναι Κυριακή βράδυ, Χριστούγεννα. Έχω αποφασίσει ότι θέλω να δω το ντοκιμαντέρ του συγχωρεμένου του Τριανταφυλλίδη για τα 90 χρόνια ΠΑΟΚ.

"Έξις δευτέρα φύσις εστί" λέει ο Αριστοτέλης. Στα Ηθικά Νικομάχεια ο Αριστοτέλης ορίζει τη συνήθεια ως τη δεύτερη φύση του ανθρώπου.

ΠΑΟΚ ένα μήνα μετά... Είναι η 4η Οκτωβρίου. Ο ΠΑΟΚ χάνει εντός έδρας με 0-2 από τον Ολυμπιακό. Αποτέλεσμα που για λόγους ηθικής ιστορίας πάντα πονάει.

Περίμενα το πρώτο του επίσημο ντεμπούτο για να πεισθώ πραγματικά. Πίστευα πως το πανηγυράκι – καλωσόρισμα με τις 10.000 κόσμου ήταν κάτι το εφήμερο, φυσικά και ήταν.

Η πρόκριση επί της Σπαρτάκ Τρναβα συνιστά για πολλούς λόγους μία επιτυχία.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή πάμε στην παραλία και σαν μικρά παιδιά από παλιά χτίζουμε με τα χέρια μας κάστρα στην άμμο.

Και ξαφνικά...χύθηκε η καρδάρα με το γάλα. Και το πολυπόθητο πρωτάθλημα, μετά κι από τρεις δεκαετίες, χάθηκε στο μαύρο σαν πλάνο από σκηνή του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Το πλάνο λιτότητας που εφαρμόσθηκε το περασμένο καλοκαίρι στον ΠΑΟΚ προέβλεπε τη δημιουργία μίας νέας ομάδας με σταθερές (Κλάους-Κάτσε-Τζιόλης-Βίτορ-Γλύκος) και λίγες ποιοτικές προσθήκες (Ρατς-Φακ-Μακ) υπό την καθοδήγηση ενός ποδοσφαιρανθρώπου που γνώριζε "qu' est-ce que c'est PAOK".

Διάβαζα τις προάλλες, λίγο πριν το παιχνίδι με την Κέρκυρα μεσοβδόμαδα, την ιστορία δύο πιτσιρικάδων-διασωθέντων που έζησαν την εμπειρία του Norman Atlantic και υποδέχθηκαν την αποστολή του ΠΑΟΚ στο αεροδρόμιο.

"Η μητέρα των μαχών", "ντέρμπι μόνο για άντρες", "το παιχνίδι που θα τεστάρει τις αντοχές του ΠΑΟΚ στον Πρωταθλητισμό", "η κατάρα και το κόμπλεξ των Τεμπών".

Ο γραφικός και αθεράπευτα ρομαντικός κ. Αναστασιάδης μεγάλωσε, γαλουχήθηκε και ανδρώθηκε σε μία άλλη, διαφορετική εποχή.

Τελικά κάπως κατάφερε η ομάδα μπάσκετ να τραβήξει την προσοχή της ΠΑΟΚτσήδικης κοινής γνώμης, αλλά και των αθλητικών μέσων.