Ο θάνατος ενός ανθρώπου, του Κώστα Κατσούλη, φίλου μίας ποδοσφαιρικής ομάδας, του Εθνικού, ανέσυρε στην επιφάνεια το γνωστό θέμα της "βίας στα γήπεδα".

Νίκη του ΠΑΟΚ στο παραδοσιακά, (α)φιλόξενο Αγρίνιο με 1-0, ευκολότερα από ότι δείχνει η τελευταία σκηνή της πράξης, αναφέρομαι στη φάση του 93' που έβγαλε και ήρωα από τα παρασκήνια (Κατσικάς).

Το ότι ο Αθανασιάδης υπέγραψε την περασμένη εβδομάδα την ανανέωση του συμβολαίου του για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ήταν είδηση.

Ζούμε σε μία μετα-αποκαλυπτική περίοδο ούτως ή άλλως και γι' αυτό επιλέγω έναν τέτοιο τίτλο. Αν λάβω σοβαρά υπόψη δε, τα κείμενα και τους τίτλους εφημερίδων και μέσων αθηλτικής ενημέρωσης, ο ΠΑΟΚ βρίσκεται ένα βήμα πριν από την καταστροφή.

Όχι σοφτ, αλλά χαρντ ροκ. Τέτοια μουσική είναι ο ΠΑΟΚ. Η πρώτη διετία Σαββίδη επέβαλε επιλογές τζαζ, εκλεπτυσμένες, λεπτές και χωρίς (ποτέ) κορύφωση, ενίοτε χαρακτηριστικό της μουσικής αυτής.

Ωραία μπάλα στη Βραζιλία αυτήν την εποχή και αρκετά ανταγωνιστικό τουρνουά έως τώρα. Τόσο πειστικό το θέαμα που θα σε κρατήσει και τις πρωινές ώρες.

Το βασικό πρόβλημα του ΠΑΟΚ επί εποχής Σαββίδη. Η εικόνα του η οποία εκ του αποτελέσματος κρίνεται προβληματική, τουλάχιστον, όσον αφορά το κομμάτι της επικοινωνίας στο εσωτερικό και στο εξωτερικό του συλλόγου.

Από τη Δευτέρα ο ΠΑΟΚ μπήκε στη διαδικασία σχεδιασμού της νέας σεζόν. Η απερχόμενη χρονιά, άλλη μία μπερδεμένη ιστορία στην διετή θητεία του Σαββίδη, κρίνεται εκ του αποτελέσματος και βάσει πήχη προσδοκιών μη επιτυχημένη.

Η αιδώς (η τσίπα/η εντροπία) που δεν έδειξε ο Ολυμπιακός καθ' όλη τη διάρκεια της σεζόν επέφερε τη δίκη (δικαιοσύνη) που πρόβαλε λαϊκή απαίτηση και τελικά εφαλτήριο ενός ευφάνταστου (μη) αθλητικού σκηνικού.

Μετράμε αντίστροφα για το σημαντικότερο παιχνίδι της χρονιάς, μέχρι το επόμενο. Κακά τα ψέματα ο ΠΑΟΚ ζει και αναπνέει για τη Μεγάλη Τετάρτη! Μεγάλη από πολλές απόψεις...

Σαν την ταινία του Παντελή Βούλγαρη-σκηνοθέτη τον οποίο κι εκτιμώ κι ιδιαίτερα.