Πέρασαν δέκα χρόνια από τότε που η ΠΑΕ ΠΑΟΚ πέρασε στα χέρια της οικογένειας Σαββίδη.

...με βάρκα την ελπίδα, σημείωνε ο στίχος ενός παλιότερου τραγουδιού, μιας άλλης εποχής. Μιας εποχής πιο ήρεμης, πιο ρομαντικής, με λιγότερη πίεση, αλλά και ελλιπούς πληροφόρησης.

Λίγο πριν από τον αγώνα με τον Βόλο είχα τελειώσει ένα άλλο σημείωμα που είχε ως κεντρική ιδέα την αξιολόγηση του ρόστερ της ομάδας.

Τώρα, με την ευκαιρία της διακοπής του πρωταθλήματος, δίνεται μια καλή πάσα σε όλους που αρέσκονται στην κριτική, τα σχόλια, τις αξιολογήσεις, κλπ. να πάρουν θέση για όλα όσα γίνονται και για όσα δεν γίνονται.

...γεννά παραφροσύνη. Και όπως είναι λογικό, δεν ξέρουμε από που να αρχίσουμε.

Περίοδος μεταγραφών και επίσημα πλέον. Η χαρά των φιλάθλων και όχι μόνο. Ραδιόφωνα, Εφημερίδες, αθλητικά sites, αλλά και ατελείωτες συζητήσεις στα στέκια των φιλάθλων.

Βασικό σημείο αναφοράς αλλά και βασικός πυλώνας για την κάθε ομάδα, είναι ο εκάστοτε προπονητής της.

Να παραμείνουμε ΨΗΛΑ. Εκεί που μας αξίζει και μπορούμε...

Η χαρά είναι μεγάλη. Ο ενθουσιασμός ακόμα μεγαλύτερος. Η ικανοποίηση στα ύψη. Να μην ξεχνάμε όμως ότι ο αγώνας συνεχίζεται. Δεν δικαιώνεται με την κατάκτηση ενός τίτλου.

ΟΧΙ, δεν είναι λάθος ορθογραφικό. Εκμεταλλεύομαι το ομόηχο της λέξης ΤΕΛΙΚΟΣ, με αυτόν της λέξης του τίτλου που σε ελεύθερη μετάφραση σημαίνει τελικά, συμπερασματικά, εν κατακλείδι, στο τέλος, και πολλές ακόμη παρόμοιες.

Μέρες τώρα, ψάχνω τις λέξεις αλλά και τη «ρότα» αυτού του σημειώματος.

Είναι πολλοί αυτοί που αποδέχονται την άποψη που λέει ότι «είναι αναγκαίο να πτωχεύσεις δύο φόρες για να φτάσεις στην οικονομική επιτυχία».