Δύσκολες ώρες για την Άιντραχτ, δύσκολη και η ώρα του αποχαιρετισμού...

Διότι με την πρώτη ήττα από τη Βόλφσμπουργκ (0-2) στην Bundesliga, οι πολλές ισοπαλίες δεν φαίνονται τελικά τόσο «όμορφες». Η εικόνα της Άιντραχτ πριν από την πρώτη μάχη της με τον ΠΑΟΚ.

Γενικά όλα είναι διαφορετικά φέτος στην Άιντραχτ. Νέος προπονητής, αλλαγμένο ρόστερ, άλλοι στόχοι, όπως αποδεικνύεται. Η Φρανκφούρτη έχει τον Ντίνο Τόπμελερ πλέον στον πάγκο, βοηθός του Γιούλιαν Νάγκελσμαν στην Μπάγερν και υιός του Κλάους Τόπμελερ προφανώς. Η άμυνα άλλαξε με τον ερχομό των Κοχ και Πάτσο, έχοντας ως «παλιούς» στην τριάδα (πάντα τριάδα πίσω) τον Τούτα ή τον Χασέμπε. Νέο κέντρο, με Σκίρι και Λάρσον, μιας και ο Σο αποχώρησε και ο αρχηγός Ρόντε είναι ή τραυματίας ή στον πάγκο. Η επίθεση, το μεγάλο σφάλμα των ανθρώπων των «Αετών».

Ο τεχνικός διευθυντής Μάρκους Κρέσε τα έκανε... μαντάρα στο φινάλε των μεταγραφών. Ναι μεν έγινε το κόλπο γκρόσο με την πώληση του Κόλο Μουανί έναντι 95 εκατ. ευρώ στην Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά ούτε χρονικό περιθώριο για αντικαταστάτη υπήρχε και πολύ περισσότερο ένας Θεός ξέρει γιατί δόθηκε δανεικός ο Ράφαελ Μπορέ στη Βέρντερ λίγες ημέρες πιο πριν. Έτσι μένει με τον μόνιμα τραυματία Αλάριο ως βασικό φορ-κορυφής. Οι νεοφερμένοι Ενγκανκάμ και Μαρμούς είναι περιφερειακοί στράικερ, όχι φορ-κολώνα που λέμε. Μαντέψτε. Τέσσερα γκολ σε επτά αγωνιστικές η Φρανκφούρτη στην Bundesliga. Ούτε ο νεοαποκτηθείς Σαϊμπί από την Τουλούζ προσφέρει έως τώρα αυτά που πρέπει, κάτι που επίσης είναι απολύτως λογικό.

Ο Γκέτσε δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του, ο Τραπ είναι ο κορυφαίος της ομάδας έως τώρα, έχοντας αποσωβήσει υψηλότερα σκορ εις βάρος της, με τον Λάρσον να είναι κάτι σαν αποκάλυψη και τον Εμπιμπέ από τους σταθερούς παίκτες (αν και μέτριος αμυντικά), αλλά σε έναν πολυσύνθετο ρόλο. Και τέλος. Ο Άαρονσον είναι απλά ένα μπακ-απ, οι Μπούτα και Μαξ εκτός φόρμας, ο Κνάουφ δεν είναι εμπιστοσύνης, ο Χάουγκε έμεινε με την όρεξη της προετοιμασίας. Ο Σκίρι δεν φέρνει τα γκολ από στημένα που είχε στην Κολωνία, ο Κοχ δεν είναι ηγέτης στην άμυνα. Ο μέσος όρος ηλικίας φέτος είναι στο 23,68. Αδιανόητα χαμηλό για τα δεδομένα της. Εντελώς μεταβατική περίοδος σε όλα. Πορεία για έξοδο στην Ευρώπη, σε καμία περίπτωση. Χρειάζονται χρόνο οι νεοφερμένοι, αλλά τους θέλει άμεσα έτοιμους ο Τόπμελερ. Εκβιάζονται καταστάσεις και δεν βγαίνει σε καλό.

Κόντρα στη Βόλφσμπουργκ ο κόουτς τόνισε ότι: «θέλουμε περισσότερες σέντρες, να βρούμε τους κενούς χώρους, περισσότερες ευκαιρίες και να εκβιάσουμε την τύχη μας». Τελικές προσπάθειες και Άιντραχτ δεν πάνε μαζί φέτος. Ελάχιστες. Από ατομικές ενέργειες, από λάθη αντιπάλων, από συγκυρίες περισσότερο, από κούραση των άλλων ομάδων. Έτσι τα έβαζε φέτος. Με την Αμπερντίν είχε να αντιμετωπίσει ένα τοίχος 11 παικτών, με το... ζόρι βρήκε διαδρόμους. Πολύ κακή στο να διασπάσει την αντίπαλη άμυνα.

Τι καλό έχει; Προσωπικότητες: Τραπ, Γκέτσε, Χασέμπε, αλλά ειδικά οι δύο πρώτοι πρέπει να κάνουν τη διαφορά. Ίσως είναι στην αποστολή ο Αλάριο με τον ΠΑΟΚ, μπας και γεμίσει κάπως η αντίπαλη περιοχή. Έχει επιμονή, μαχητικότητα, από την άλλη επιτρέπει πάρα πολλές φάσεις και κυρίως, κλασικές ευκαιρίες. Αποτελεί ένα μεγάλο ερωτηματικό. Θέλει χρόνο η φετινή Άιντραχτ, έχει, πάντως, αρκετές υποχρεώσεις και αυτές (όπως και ο χρόνος) πιέζουν. Στην Ευρώπη, ωστόσο, δημιούργησε ένα καλό όνομα τα τελευταία χρόνια, ασχέτως αν δείχνει πιο ευάλωτη από ποτέ..