Πέλκας: «Έτσι έζησα τις τρεις τελευταίες μέρες μου στον ΠΑΟΚ»

Aπό athltestories.gr:2 Οκτωβρίου 2020. Παρασκευή βράδυ, 11:30. Είναι η στιγμή που μαθαίνω πως η Φενέρ έχει κάνει πρόταση στον ΠΑΟΚ για μένα.Με πήρε τηλέφωνο ο ατζέντης μου, Πολ Κουτσολιάκος, και μου είπε πως έχει κατατεθεί πρόταση με πιο λίγα λεφτά, από εκείνη που είχε κάνει η ίδια ομάδα πριν δυο χρόνια. Λογικό, διότι το συμβόλαιό μου με τον ΠΑΟΚ έμπαινε στον τελευταίο χρόνο. Οι συζητήσεις ξεκινάνε, ο χρόνος πιέζει. Σάββατο πρωί, μαθαίνω ότι οι συζητήσεις συνεχίζονται. Συμφωνία δεν υπάρχει. Εγώ πηγαίνω προπόνηση και το απόγευμα ξενοδοχείο. Είχαμε την επόμενη μέρα αγώνα, με τον ΟΦΗ, για το πρωτάθλημα. Οι μόνοι, στους οποίους έχω πει τι συμβαίνει, είναι οι γονείς μου, η κοπέλα μου και ο Δημήτρης Γιαννούλης. Με τον «Γιάννου» ήμασταν δωμάτιο. Είμαστε καλοί φίλοι και τα λέμε όλα μεταξύ μας. Του το είπα, το συζήτησα μαζί του. Μιλάμε για τις τελευταίες ημέρες των μεταγραφών, ένα διάστημα που μερικές φορές είναι τρελό. Ήξερα ότι θα με καταλάβαινε, διότι και εκείνος είχε εκείνο το διάστημα ένα θέμα που τον έκαιγε, είχε συζητήσεις για μεταγραφή, είχε πρόταση, τα πέρασε... Ήξερα τα δικά του και έμαθε τα δικά μου. Σάββατο βράδυ και όλα είναι ακόμη στον αέρα. Συζητήσεις, συζητήσεις, συζητήσεις αλλά οι δύο ομάδες δεν τα έβρισκαν. Είχε γίνει ένα ψιλομπάχαλο και, αν βάλεις μέσα σε όλα και την πίεση του χρόνου και για τις δύο πλευρές, καταλαβαίνεις τώρα τη φάση... Περιμένω να μάθω τι γίνεται. Είμαι σε φάση που ξέρω πως δεν μπορώ να κάνω κάτι, δεν είναι πλέον δικό μου θέμα. Οι δύο ομάδες συζητούν και ο ατζέντης μου ενημερώνεται και με ενημερώνει. Μπορεί να γίνει κάτι, ανά πάσα στιγμή. Κυριακή πρωί και ακόμη όλα είναι ρευστά. Μιλάω, ρωτά, περιμένω ενημέρωση, ψάχνομαι. Τη μια, ο Πολ μου έλεγε «Μην ανησυχείς, όλα θα γίνουν, θα πάμε. Θα στείλουν οι Τούρκοι ιδιωτικό αεροπλάνο να σε πάει στην Πόλη, δεν υπάρχει χρόνος. Και λόγω κορωνοϊου, δεν γίνεται αλλιώς» και, μετά από λίγο, με ενημέρωνε «Χαλάει, δεν τα βρίσκουν, δεν υποχωρεί κανείς τους». Όλα αυτά απείχαν λεπτά μεταξύ τους. Και όλα άλλαζαν από λεπτό σε λεπτό. Έχει πάει απόγευμα και ετοιμάζομαι να φύγω με την ομάδα για την Τούμπα, για το ματς με τον ΟΦΗ. «Δε θα γίνει η μεταγραφή, χάλασε...». Φτάνουμε στο γήπεδο και μιλάω μια τελευταία φορά με τον Πολ, πριν τον αγώνα. «Δεν το βλέπω, δε θα γίνει η μεταγραφή». Αφού δεν θα γίνει, δεν θα γίνει. Ας είναι. Τέτοιες στιγμές, δεν μπορείς να σκεφτείς και πολλά. Ξέρεις πως είναι τόσο λεπτές οι ισορροπίες, ώστε θα μπορούσαν να σου πουν «Δε θα γίνει» και, μετά από ένα λεπτό, να υπάρξει συμφωνία ή να σου πουν «Τελειώνουμε» και, μετά από ένα λεπτό, κάτι να στραβώσει. Ο Δημήτρης Πέλκας στην τελευταία του εμφάνιση με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, πριν τη μεταγραφή του στην Φενέρ Team).Παίζω με τον ΟΦΗ και ο προπονητής με βγάζει γύρω στο 70′, στο 80′. Πηγαίνω αποδυτήρια, ανοίγω κινητό και βλέπω μήνυμα: «Τελείωσε, έγινε, ετοιμάσου, φεύγουμε». Πηγαίνω σπίτι, για να ετοιμαστώ, και το ανακοινώνω στην κοπέλα μου και τους γονείς μου. Την ίδια στιγμή, όλα προχωράνε. Ο ΠΑΟΚ τα έχει βρει με την Φενέρ και εγώ ετοιμάζομαι να πάω στην Πόλη. Τότε ήταν που είχα skype με τον Ιβάν Σαββίδη. Το κλίμα ήταν πολύ καλό. Η συζήτησή μας ξεκίνησε με τον Σαββίδη να μου λέει «Καλησπέρα» στα Τούρκικα. «Πρέπει να το μάθεις. Έτσι θα ξεκινάς τις συζητήσεις σου εκεί που θα πας» μου είπε. Το κλίμα ήταν πολύ καλό. Μου εξήγησε πως ο ΠΑΟΚ συμφώνησε για τη μεταγραφή από τη στιγμή που και εγώ ήθελα. Ξημερώματα Δευτέρας, 01:30, πετάξαμε για την Πόλη. Χρόνος για χάσιμο δεν υπήρχε. Με το που έφτασα, πήγα απευθείας για εργομετρικά. Ποιο πρωί; Σιγά μην περιμένανε μέχρι το πρωί. Όλα έπρεπε να γίνουν... χθες, ο χρόνος πίεζε. Δεν κοιμήθηκα καθόλου. Μετά τα εργομετρικά, πήγαμε στα γραφεία, για να ξεκουραστούμε μια-δυο ώρες, και μετά περιμέναμε να γίνουν οι ανταλλαγές εγγράφων και όλα τα της μεταγραφής, μέχρι να φτάσει να γίνει η ανακοίνωση το μεσημέρι. Ούτε πρόλαβα να χαιρετήσω κανέναν, ούτε τίποτα. Όλα έγιναν από τη μια στιγμή στην άλλη. Ήταν μια περίεργη εβδομάδα, διότι έπρεπε να επιστρέψω ούτως ή άλλως Ελλάδα, λόγω υποχρεώσεων με την Εθνική. Την Πέμπτη, είχαμε συγκέντρωση. Την Τετάρτη, πήγα από το προπονητικό, στη Νέα Μεσημβρία, για να χαιρετήσω κόσμο. Με όσα παιδιά ήταν εκεί χαιρετηθήκαμε, με τους υπόλοιπους τα είπαμε τηλεφωνικά. Δεν είναι εύκολο να σκεφτείς πως τελείωσε το μεγαλύτερο ποδοσφαιρικό κεφάλαιο της ζωής σου. Είμαι ΠΑΟΚ από μικρός, έπαιζα στον ΠΑΟΚ από μικρός, μεγάλωσα, έζησα -και τι δεν έζησα- εκεί... Όταν πήγα στην Φενέρ, άρχισα να βρίσκω γρήγορα τα "πατήματά" μου. Ως χαρακτήρας, είμαι αρκετά κοινωνικός και αυτό βοηθάει σε τέτοιες στιγμές, σε τέτοιες καταστάσεις. Όσο κλισέ και αν ακούγεται, έχουμε μια κοινή γλώσσα. Το ποδόσφαιρο. Υπήρχαν παιδιά στην Φενέρ, τα οποία αυτό που θα περνούσα, πρώτες μέρες σε μια ομάδα δηλαδή, το είχαν ζήσει. Δεν δυσκολεύομαι να έρθω σε επαφή με καινούργιους ανθρώπους και, ίσως γι' αυτό, μου φάνηκαν όλα πολύ εύκολα. Πήγα εκεί και έπρεπε να παίξω και να αρχίζω να τους γνωρίζω και να με γνωρίζουν. Όταν πηγαίνεις σε ένα νέο περιβάλλον, και όλοι διαπιστώσουν πως ούτε είσαι κλειστός τύπος, ούτε δημιουργείς πρόβλημα, όλα θα γίνουν. Στη Φενέρ βρήκα ένα σύνολο ανθρώπων πρόθυμο να με βοηθήσουν. Είναι και η χώρα που βοηθάει. Η ζωή τους, οι αντιδράσεις τους, είμαστε σε πολλά ίδιοι με τους Τούρκους. Βέβαια, μιλάμε για μια πρώτη χρονιά, στην οποία είχε την ιδιαιτερότητα του κορωνοϊού. Στην Τουρκία, τα πράγματα ήταν λίγο διαφορετικά από ό,τι στην Ελλάδα. Είχαμε lockdown, αλλά τα μαγαζιά και όλα τα υπόλοιπα ήταν κλειστά μόνο από Παρασκευή βράδυ μέχρι Δευτέρα ξημερώματα. Από τις πρώτες μου βόλτες υπήρχε η αναγνωρισιμότητα από τον κόσμο. Το καλύτερο που μου έτυχε, όμως, δεν ήταν στην Κωνσταντινούπολη αλλά τη Θεσσαλονίκη. Όταν γύρισα, μετά τα παιχνίδια για την Εθνική, πήγα έξω για φαγητό και είδα μια παρέα δέκα ατόμων να με χαιρετάει. «ΠΑΟΚτσήδες» σκέφτηκα. Με πλησίασαν και άρχισα να φωνάζουν «Φενέρ». Ήταν Τούρκοι που με εντόπισαν. Είναι πάρα πολλοί οι Τούρκοι που υποστηρίζουν τη Φενέρ. Από την ομάδα μού έχουν πει πως οι φίλοι της ομάδας υπολογίζονται στα 30 εκατομμύρια. Καταλαβαίνεις τώρα... Το κατάλαβα και στα τελευταία ταξίδια με την Εθνική, και στο Βέλγιο και στην Ισπανία. Η πρώτη μου χρονιά στη Φενέρ θεωρώ πως ήταν από τις καλύτερές μου στην καριέρα μου. Σε νούμερα, αυτά που βλέπουμε όλοι, γκολ και ασίστ δηλαδή, έχω κάνει καλύτερες χρονιές, αλλά, αν σκεφτείς ότι το τουρκικό πρωτάθλημα έχει μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας από το ελληνικό, αυτό κάνει την πρώτη μου σεζόν καλή. Αφήνοντας πίσω τα νούμερα, έκανα πολλά και γεμάτα παιχνίδια και αυτό μου δίνει την αίσθηση ότι αυτή η χρονιά ήταν η καλύτερή μου. Αν είχαμε καταφέρει να πάρουμε το πρωτάθλημα, όλο αυτό θα το ένιωθα... επί δέκα. Το περσινό πρωτάθλημα στην Τουρκία ήταν... απίθανο. Το πρώτο διάστημα, όταν δεν είχαμε ένα καλό αποτέλεσμα, τρελαινόμουν και οι συμπαίκτες μου που γνώριζαν το πρωτάθλημα, μου έλεγαν να είμαι πιο ήρεμος. «Στο τέλος θα παιχτούν όλα, έχουμε ακόμη δρόμο» μου έλεγαν, διότι όσοι είχαν την εμπειρία, είχαν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Και -τελικά- είχαν δίκιο. Στο τέλος, έγιναν όλα. Αυτές οι πέντε αγωνιστικές ήταν ένας χαμός. Μιλάμε για ροντέο, για θρίλερ, για καταστάσεις που σου παίρνουν το μυαλό. Ενώ είχαμε κάνει κάποια άσχημα αποτελέσματα, μέσα σε λίγες αγωνιστικές βρεθήκαμε πάλι εκεί, στο να παλεύουμε για τον τίτλο. Φτάσαμε στο να μπορούμε να είμαστε φαβορί, αν κερδίζαμε την προτελευταία αγωνιστική, στην έδρα μας. Χάσαμε, έχασε και η Μπεσίκτας, στην έδρα της, από ομάδα αδιάφορη, μπήκε και η Γαλατά στη μάχη και ζήσαμε μια τελευταία αγωνιστική και ένα πρωτάθλημα που κρίθηκαν στο ένα γκολ. Σου μαθαίνει πράγματα όλο αυτό. Σε κάνει να μην παρασύρεσαι. Χάνεις; Στεναχωριέσαι εκείνη την ώρα, προχωράς. Κερδίζεις; Χαίρεσαι εκείνη την ώρα, προχωράς. Πολλά πράγματα λες ότι πρέπει να τα κάνεις, αλλά δεν τα κάνεις, αν δεν ζήσεις τέτοιες καταστάσεις.