Η νίκη – δήλωση και το… σκουφί που ήρθε για να μείνει

Λέγαμε όλο το προηγούμενο διάστημα, πως η έξοδος, αυτή, στη Λιβαδειά για τον ΠΑΟΚ ήταν εξαιρετικά επικίνδυνη, ειδικά τη δεδομένη χρονική στιγμή. Το βράδυ της Πέμπτης, χάθηκαν τρεις βαθμοί με σοκαριστικό τρόπο στην Ευρώπη και μερικά 24ωρα μετά, δίχως ανάσα, ο Λουτσέσκου και οι παίκτες του έπρεπε να πάνε σε μία δύσκολη έδρα, όπου μερικές εβδομάδες πριν γνώρισαν μία πολύ βαριά ήττα, για να νικήσουν και να προχωρήσουν σταθερά στο πρωτάθλημα.

Ο ΠΑΟΚ βρέθηκε δύο φορές πίσω στο σκορ. Έπρεπε να διαχειριστεί δύσκολες καταστάσεις μέσα στο παιχνίδι και μαζί, έπρεπε να διαχειριστεί κι έναν διαιτητή που έπαιξε τον δικό του ρόλο στη ροή του παιχνιδιού. Όχι μόνο στις δύσκολες και κρίσιμες φάσεις, όπως το χέρι στην περιοχή στο σουτ του Τάισον και στην αποβολή, αλλά και γενικότερα στα μικρά-μικρά που παίζουν πάντα το ρόλο τους, όσο κι αν προσπαθούν να μας πείσουν ορισμένοι για το αντίθετο.

Ο Οζντόεφ ήταν ξανά εκεί, μαχητής και ουσιαστικός. Ο Παβλένκα φώναξε “παρών”. Ο Γιακουμάκης, έχοντας επιβαρυνθεί πολύ το τελευταίο διάστημα -αναγκαστικά- βρήκε τη δύναμη στο φινάλε του αγώνα να κάνει ονειρικό τελείωμα, για να δώσει ένα πολύ-πολύ σημαντικό τρίποντο. Και φυσικά, υπάρχει και ο Τάισον… Ο Τάισον που παίζει non stop και μέχρι και το τελευταίο λεπτό κάνει την απόλυτη κούρσα κι αφήνει πίσω του τον -ανήμπορο να αντιδράσει- Τσόκαϊ, που προσπαθούσε με κάθε τρόπο να “κρεμαστεί” από πάνω του, χωρίς επιτυχία.

Πώς το είπε ο Ντέγιαν Λόβρεν; “Είναι στις πέντε καλύτερες της καριέρας μου, πιστέψτε με! Θα θυμάμαι αυτήν τη νίκη για πάντα. Ήταν ένα ιδιαίτερο παιχνίδι, υπήρχε πολύ πάθος. Κάποια πράγματα δεν ήταν μαζί μας. Παλεύαμε εναντίον 11 και ίσως ενός ακόμα ανθρώπου. Παίξαμε σαν άνδρες και πιστεύω ότι αξίζαμε αυτήν τη νίκη.

Ακόμα και με 10 παίκτες, δεν αμφιβάλλαμε ποτέ ότι θα κερδίσαμε. Κάναμε κατάθεση ψυχής και πήραμε αυτήν την πολύ σημαντική νίκη“.

Μετά από ένα ματς στο οποίο έπρεπε να διαχειριστεί συγκεκριμένες δυσκολίες. Μετά από ένα ματς με ένταση και εναλλαγές συναισθημάτων, μετά από ένα ματς στο οποίο έμεινε με 10 παίκτες, ο ΠΑΟΚ έδειξε πως διαθέτει μέταλλο, έδειξε πως έχει το σωστό mentality, έδειξε πως δεν τα παρατάει ποτέ και πουθενά, μέχρι το τέλος. Το διπλό στη Λιβαδειά δεν ήταν απλά τρεις βαθμοί… Ήταν και είναι πολλά περισσότερα και νομίζω πως η συνέχεια θα το επιβεβαιώσει αυτό.

Υ.Γ.: Είναι πολύ ενοχλητικό αυτό που προσπαθούν να κάνουν ορισμένοι, κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ βρίσκει απέναντί του έναν διαιτητή που παίζει τον δικό του ρόλο σε ένα παιχνίδι. “Είσαι αναγκασμένος να τον κερδίσεις κι αυτόν“. Προφανώς και δεν μπορείς απλά να σηκώσεις τα χέρια ψηλά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δε θα βλέπουμε και την πραγματικότητα και το πόσο μπορεί να έχει επηρεάσει ο εκάστοτε ρέφερι ένα ματς. Αυτή τη φορά το ξεπέρασαν. Προχωράμε.

Υ.Γ. 2: Τι δικαίωση ο Λουτσέσκου με τον Τάισον! Έβλεπα και στο live πολλά σχόλια… Γιατί δεν τον έβγαλε, γιατί τον άφησε μέσα. Και τι έκανε ο Τάισον; Έχοντας παίξει χωρίς… ανάσα τελευταία, ήταν αυτός που ξεκίνησε την κούρσα για το γκολ, ήταν αυτός που άντεξε και στάθηκε όρθιος, ήταν αυτός που άφησε -ξανά- πίσω του έναν πολύ νεότερο σε ηλικία αντίπαλο και πάσαρε μαγικά στον Γιακουμάκη, για το 3-2.

Υ.Γ. 3: Προφανώς ο ΠΑΟΚ έχει τα θέματά του και προφανώς, μία νίκη δεν μπορεί να τα “σβήσει” όλα. Δεν είναι φυσιολογικό για παράδειγμα ότι έχει επιβαρυνθεί τόσο πολύ ο Γιακουμάκης. Τα ζητήματα είναι δεδομένα και οι άνθρωποι του κλαμπ καλούνται να τα λύσουν, σε μία φάση όπου το… μαγικό σκουφί έκανε την εμφάνισή του και θα μείνει για καιρό μαζί μας, από εδώ και πέρα…