Έλα στον παππού...

Οι αποφάσεις. Οι αποφάσεις είναι κάτι που δεν διδάσκεται. Είναι έμφυτο. Είτε το έχεις είτε όχι.

Είναι η ικανότητα όχι μόνο να ξεχωρίζεις το σωστό από το λάθος, αλλά να το πράττεις κιόλας. Κι όχι αβίαστα. Σε πραγματικό χρόνο. 

Πολλές φορές υπό ασφυκτική σωματική και πνευματική πίεση. 

Πολλές φορές, όταν το γαλακτικό οξύ έχει κάνει τα πόδια να καίνε, να είναι σαν τούβλα. 

Πολλές φορές, όταν ο εγκέφαλος δεν παίρνει όσο οξυγόνο χρειάζεται.

Οι αποφάσεις δεν επηρεάζονται από την ηλικία. 

Μάλλον... λάθος. 

Είθισται να γίνονται όλο και καλύτερες, όταν η εμπειρία βοηθά να αξιοποιηθούν πιο σωστά όλες οι πληροφορίες.

Όταν πια καταλαβαίνεις το παιχνίδι σε βάθος. 

Όταν ξέρεις να ζυγίζεις σωστά τον χώρο, τον χρόνο, τον αντίπαλο και να βρίσκεις το πλεονέκτημα.

Όσα χρόνια κι αν έχουν περάσει, όσοι παίκτες κι αν έχουν έρθει στον ΠΑΟΚ, ο Τάισον παραμένει αυτός με το καλύτερο decisioning.

Αυτός που ξέρει καλύτερα από κάθε άλλον που και πως πρέπει να κινηθεί στον χώρο. 

Πότε θα επιτεθεί και που. 

Πότε θα τρέξει την μπάλα και πότε θα πατήσει φρένο. 

Πότε θα βρει τον κενό χώρο και πότε θα τελειώσει ο ίδιος.

Σε τι μέτρα θα έχει τον αντίπαλο του κι αν πρέπει να τον παίξει στα πόδια, στον χώρο ή στο μυαλό.

Η φάση που γυρίζει το κουμπί και πιθανώς αλλάζει όλη την χρονιά στον ΠΑΟΚ, δεν είναι το γλίστρημα του Ορτέγα. 

Είναι η οξυδέρκεια του... παππού να μην παρατήσει μία σχεδόν χαμένη μπάλα, απέναντι σε έναν πιτσιρικά με πιο φρέσκα πόδια και να δει με απόλυτη ψυχραιμία το πλαϊνό δίχτυ.

Ο Τάισον είναι πολύ μεγάλος για να βγάζει γεμάτα 90 λεπτά σε τέτοια παιχνίδια. Δεν του αξίζει να ταλαιπωρείται για μίαμιση ώρα στην Τούμπα. 

Οι συμπαίκτες του πρέπει να σκίζονται για να του προσφέρουν, έστω ένα μισάωρο περισσότερης ξεκούρασης.

Στην οικονομία της σεζόν, η διαχείριση στο καύσιμο, στην ενέργεια, στις δυνάμεις, ίσως παίξει τεράστιο ρόλο στην τελική ευθεία. 

Έλα, όμως που αυτή την στιγμή, οι αποφάσεις του Τάισον είναι απαραίτητες σε κάθε παιχνίδι, απέναντι σε κάθε αντίπαλο. 

Το (δικαιολογημένο εκ των υστέρων) αφήγημα μετά την ήττα του ΠΑΟΚ στην "Λεωφόρο Αλεξάνδρας" ήταν γιατί δεν ξεκίνησε ο Τάισον; 

Ο ίδιος, 38χρονος Τάισον, ο οποίος τρεις μέρες νωρίτερα είχε παίξει για 79 λεπτά απέναντι στην Γιανγκ Μπόις και λίγες μέρες νωρίτερα άλλα 82 με τον Πανσερραϊκό.

Ο ίδιος Τάισον, που κάθε χρόνο διαψεύδει την ίδια χιλιοπαιγμένη κασέτα.

Που πας με τον 36χρονο Τάισον; 

Που πας με τον 37χρονο Τάισον;

Που πας με τον 38χρονο Τάισον;

Μέχρι να έρθει κάποιος που θα βγάλει τον Τάισον από την ενδεκάδα, ο Βραζιλιάνος θα παραμένει απαραίτητος.

Διότι, βλέπει καθαρά, όταν οι υπόλοιποι θολώνουν.

Διότι, εκτελεί σωστά, όταν οι υπόλοιποι τα χάνουν.

Διότι, διαβάζει τα πάντα, όταν οι υπόλοιποι δυσκολεύονται.

Απέναντι σε έναν σκληρό, πειθαρχημένο, ανταγωνιστικό, διεκδικητικό αντίπαλο, ο ΠΑΟΚ ήταν περίπου όπως σε κάθε πρώτο παιχνίδι μετά από διακοπή λόγω εθνικών ομάδων.

Βαρύς, άκεφος, πιασμένος. 

Η απουσία του Γιάννη Κωνσταντέλια τον έκανε ακόμα πιο ελλειμματικό το επίπεδο φαντασίας, που απαιτείται σε τέτοια παιχνίδια για να διασπάσεις κλειστές άμυνες.

Ακόμα και μετά το 1-0, ακόμα και μετά την αποβολή του Ούγκο Σόουζα το παιχνίδι ήταν ανοιχτό.

Και ήταν ανοιχτό γιατί έλειπαν οι σωστές αποφάσεις. 

Άλλοτε, έλειπε η... προ-ασίστ. 

Άλλοτε, έλειπε η τελική πάσα. 

Άλλοτε, η σωστή εκτέλεση.

Οι αποφάσεις ήταν σχεδόν όλες προβληματικές, σαν μία ασυγχρόνιστη ορχήστρα.

Και κάπου εκεί στις καθυστερήσεις, ήρθε αυτός ο... συμπαθής παππούλης με την μαγκούρα να δείξει πως γίνεται. Κι όχι μία φορά. Δύο. 

Η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως.

Πως φτιάχνεις τον βηματισμό σου πριν το τελείωμα. Πως εκτελείς. Τι δύναμη βάζεις. Που σημαδεύεις. 

Σε ηλικία 37 ετών, 10 μηνών και 10 ημερών, ο γέρο-Τάισον παραμένει καθοριστικός, απαραίτητος, υποδειγματικός.

Oh, wait! Ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς είχε ουσιαστικά και τις τρεις ασίστ του ΠΑΟΚ!

Μία ιστορική ευλογία να συνυπάρχουν στα άκρα του Δικέφαλου δύο παίκτες με τόσο ποδόσφαιρο μέσα τους...