Ξυπόλυτος στ' αγκάθια

Το σκηνικό επαναλήφθηκε τόσες πολλές φορές, που έπαψε να είναι τυχαιότητα. Γλίστρα εδώ. Γλίστρημα εκεί. Γλίστρημα και πάρα κάτω. Όχι, από έναν. Από όλους.

Με τέτοια συχνότητα που νόμιζε κανείς ότι ο αγωνιστικός χώρος της Λεωφόρου Αλεξάνδρας δεν έχει χορτάρι, αλλά είναι μία... παγοπίστα. 

Η ολισθηρότητα δεν οφείλονταν στην βροχή, δεν έριξε δα τόση στην γύρω περιοχή. Ήταν μία τεχνητή συνθήκη, μέρος του πλεονεκτήματος που έχει κάθε γηπεδούχους να ορίζει το έδαφος του. Τις συνθήκες της μάχης. Στο όριο -πάντα- του νόμιμου και του επιτρεπτού.

Στην αναγνωριστική βόλτα που έκοψαν πριν από το ζέσταμα οι παίκτες του ΠΑΟΚ πιθανώς να μην διάβασαν σωστά την συνθήκη. Ίσως τα... βρόχινα λάστιχα, οι σιδερένιες τάπες να παρείχαν καλύτερη πρόσφυση από τις συνηθισμένες. 

Ήταν ένα ακόμα δείγμα της λογικής που κατέβηκε ο Δικέφαλος σε αυτό το παιχνίδι. Μεθυσμένος από την παραζάλη των συνεχόμενων επιβλητικών εμφανίσεων, πήγε να το παίξει, όπως όλα τα άλλα -μόνο που δεν ήταν έτσι.

Πολύ σύντομα, προσγειώθηκε απότομα.

Αυτό το κου-ντε-πιέ του Τζούρισιτς που προσγειώθηκε στην μούρη του Κεντζιόρα από το τρίτο κιόλας λεπτό ήταν το σάλπισμα, που έδωσε τον τόνο και το ύφος της μάχης.

Ο διαιτητής έκρινε ότι αξίζει πειθαρχικά όσο μία κίτρινη κάρτα και έθεσε από νωρίς τον άξονα του δικού του κριτηρίου για τον πειθαρχικό έλεγχο. Ένα μήνυμα, ένα σινιάλο για την συνέχεια του ντέρμπι.

Οι πράσινοι αποκωδικοποίησαν από νωρίς την συνθήκη. Οι ασπρόμαυροι συνέχισαν να παίζουν με υπόδημα περιπάτου και να μην μπορούν να αντιτάξουν δύναμη στην δύναμη, απέναντι σε έναν αντίπαλο που έπαιζε για την ζωή του, την ύπαρξη του. 

Όταν λειτουργεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, πας με ό,τι έχεις. Ό,τι έχει απομείνει. Χρησιμοποιείς ακόμα και παλιομοδίτικα τρικ, όπως το μαν-του-μαν μέχρι και την... τουαλέτα των αποδυτηρίων.

Στην φάση του 39ου λεπτού που οι τάπες του Σιώπη -εκών ή άκων δεν έχει σημασία- προσγειώνονται στον αριστερό αχίλλειο του Κωνσταντέλια σε μία φάση που κάλλιστα -λίγα χιλιοστά πάνω- μπορεί να προκαλέσει τραυματισμό τερματισμού καριέρας, ο αμυντικός μέσος του Παναθηναϊκού τον κυνηγά μανιασμένα μέχρι την δική του περιοχή. 

Παρότι εκείνος παίζει πλάτη προς την πράσινη εστία που απέχει 70-80 μέτρα και είναι όσο πιο ακίνδυνος μπορεί να γίνει κάποιος. Μία ξεκάθαρη εντολή για ανελέητο πρέσινγκ ακόμα και στις πιο ακίνδυνες ζώνες.

Κι εκεί, ο Γερμανός διαιτητής, αλλά και το VAR, έκρινε ότι δεν υπάρχει τίποτα πειθαρχικά ελεγκτέο, οριοθετώντας τι θεωρεί επιτρεπτό και τι όχι. 

Για να το πούμε λαϊκά, ο ρέφερι άφησε το σκληρό παιχνίδι, βούτυρο στο ψωμί κάθε ομάδας που προσπαθεί να αναχαιτίσει.

Λίγο νωρίτερα, ο Ντέλιας εφορμά και ανακόπτεται με χέρια και πόδια ξανά από τον προσωπικό του μαντουμαδόρο, προτού φάει και μία μπάλα στο κεφάλι από το άγαρμπο διώξιμο του Γέντβαϊ, σε μία φάση που κι αυτή κρίνεται πειθαρχικά μη ελεγκτέα. 

Στο ποδόσφαιρο μπορείς να ελέγξεις, μόνο αυτά που μπορείς να ελέγξεις. Ο πειθαρχικός έλεγχος ενός διαιτητή δεν είναι από αυτά.

Μπορείς, όμως, να κάνεις κάτι άλλο. Να δημιουργήσεις ως συμπαίκτης έναν προστατευτικό κλοιό ασφαλείας γύρω από τον πεσμένο συμπαίκτη. Να αγριέψεις. Να νιώσεις τις ιδιαίτερες συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί. Αυτό δεν έγινε. Δεν έγινε έγκαιρα, τουλάχιστον.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε στο ειδικό πνεύμα του ντέρμπι μόνο στο δεύτερο ημίχρονο. Τότε, όμως, έχανε ήδη με 2-0 και οι ανατροπές σε τέτοια παιχνίδια ειδικών συνθηκών στο οποίο ο αντίπαλος παίζει για την ζωή του, ούτε είναι ψωμοτύρι, ούτε έρχονται κάθε μέρα.

Ακόμα και τότε, σε ένα βαρύ γήπεδο, απέναντι σε έναν αντίπαλο που αμυνόταν πια σε χαμηλό μπλοκ, οι παίκτες του Λουτσέσκου προσπάθησαν με τον δικό τους τρόπο, με συνδυαστικό ποδόσφαιρο τοποθέτησης, μιας επαφής, να γυρίσουν την κατάσταση. 

Ο τραυματισμός του Ντέλια, ήταν το πρόωρο game-over, σε ένα παιχνίδι στο οποίο ότι μπορούσε να πάει στραβά για την ομάδα του Λουτσέσκου, πήγε.

Ο Δικέφαλος έγινε η τελευταία από τις 14 ομάδες της Super League που έχασε το αήττητο του. Είναι δική του επιλογή αν θα επιτρέψει να δημιουργηθεί η αίσθηση ότι βρέθηκε ο κρυπτωνίτης του.

Τότε, κάθε αντίπαλος θα βρέχει όσο περισσότερο μπορεί το γήπεδο του, θα βάζει βεντούζες στον Ντέλια, θα πηγαίνει το παιχνίδι στην δύναμη κι αν βρει μπόσικο διαιτητή, η δουλειά θα γίνεται.

Αν ο ΠΑΟΚ, θέλει να πάει ως το τέλος για το πρωτάθλημα, οφείλει να μάθει να προσαρμόζεται άμεσα σε όλες τις συνθήκες, να διδαχθεί από το σκηνικό της Λεωφόρου, όχι να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία.

Για το τέλος ένα διαχρονικό αξίωμα: το πάθος, ο τσαμπουκάς, η σκληράδα μπορεί να σε ταΐσει, να προκαλέσει κορεσμό στην πείνα για 90 λεπτά, για ένα βράδυ. Το ποδόσφαιρο, μπορεί να σε κρατάει χορτάτο εσαεί.