Η ανοχή του Γερμανού και η δική του αφέλεια…

Η ομάδα του Λουτσέσκου θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρα πιο υποψιασμένη όταν κατευθυνόταν στη Λεωφόρο. Είχε απέναντί της μία ομάδα που είχε μία από τις τελευταίες ευκαιρίες της να μπει στη μάχη του τίτλου. Και πάλι πίσω είναι, αλλά στο ενδεχόμενο να μη κέρδιζε, αποχαιρετούσε.

Ο ΠΑΟΚ μπήκε να παίξει ποδόσφαιρο, έστω και με επιλογές που τον αποδυνάμωναν. Όπως για παράδειγμα οι επιλογές στα εξτρέμ, η ακύρωση του Ζίφκοβιτς στα αριστερά κυρίως. Όπως στα στόπερ, εκεί όπου όχι τόσο η παρουσία του Λόβρεν, αλλά κυρίως η απουσία του Μιχαηλίδη, στέρησε από τον ΠΑΟΚ την ποιοτική πρώτη πάσα και διευκόλυνε την αμυντική συμπεριφορά των γηπεδούχων.

Όμως η πρόθεση του ΠΑΟΚ ήταν να παίξει.

Από την άλλη, είδαμε έναν Παναθηναϊκό να επιλέγει έναν αγωνιστικό χώρο βούρκο. Και γράφω επιλέγει, γιατί δεν έριξε τίποτα καρέκλες χθες στην Αττική. Οι γηπεδούχοι έβρεξαν τόσο το γήπεδο έτσι ώστε ο αντίπαλος να μη μπορεί να παίξει. Κάθε φορά το κάνουν, δεν θυμάμαι να το έχω δει ποτέ σε αυτόν τον βαθμό.

Και το παιχνίδι πήγε στην ένταση. Εκεί όπου ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ μπήκε με κακή νοοτροπία στο γήπεδο, όπως και εκμεταλλεύτηκε το ότι ο Γερμανός διαιτητής επέτρεψε στους γηπεδούχους να παίζουν στο όριο και όταν ξεφεύγουν από αυτό να μη δέχονται καν κάρτα.

Ο Γεντβάι δεν δέχεται κάρτα όταν χτυπάει με δύναμη τη μπάλα στον Κωνσταντέλια ενώ ο ίδιος ο διαιτητής έχει σφυρίξει και δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει, ο Σιώπης δεν δέχεται κίτρινη κάρτα όταν πατάει τον Αχίλλειο του Ντέλια από πίσω, ο Γερμανός κάνει ακριβώς αυτό που βολεύει την ομάδα που δεν θέλει να παίξει.

Δε νομίζω ο Μανώλης να είχε την ίδια ένταση μετά την κίτρινη, δε νομίζω πως ούτε ο Γεντβάι θα είχε την ίδια.

Στο χτύπημα του Σιώπη στον Ντέλια, κατάλαβα πως πνευματικά είμαστε εκτός αγώνα. Γιατί αν μη τι άλλο, ήταν μία πρώτης τάξεως ευκαιρία να πιεστεί το διαιτητής από τους παίκτες του Λουτσέσκου για να αλλάξει ρότα. Καμία σοβαρή αντίδραση δεν υπήρξε, καμία απαίτηση έστω της κάρτας.

Όταν ο ΠΑΟΚ κατάλαβε τι γίνεται, μπορεί να μην ήταν αργά αλλά είχε χάσει σημαντικό έδαφος. Βρήκε το γκολ της μείωσης με άλλη μία μοναδική επινόηση του Ντέλια, όμως μετά και ο ίδιος έβγαλε μυϊκό πρόβλημα και ο διαιτητής δεν φρόντισε να διασφαλίσει τον καθαρό χρόνο παιχνιδιού. Στο καλό του διάστημα ο ΠΑΟΚ δεν μπόρεσε να το γυρίσει και πλήρωσε την κακή νοοτροπία και την αργοπορημένη προσαρμογή στις συνθήκες αγώνα που είχε επιλέξει ο ΠΑΟ.

Προφανώς και δεν σημαίνει τίποτα η ήττα. Απλά μειώνονται τα πυραυλάκια. Το πρωτάθλημα θα κριθεί στα ντέρμπι και αν ο ΠΑΟΚ και οι συνθήκες του αγώνα είναι νορμάλ, θα πάρει πολλά από αυτά.

Και όταν λέω νορμάλ, εννοώ παιχνίδια που ο αντίπαλος έχει τον ίδιο στόχο με αυτόν. Να παίξει ποδόσφαιρο.

Βέβαια ήταν ένα μάθημα. Δεν υπάρχει εξάποντο που μπορείς να το κατακτήσεις σβηστά. Ο ΠΑΟΚ δεν έπιασε ούτε την απόδοση απέναντι στον Ολυμπιακό στο δεύτερο ημίχρονο, ούτε εμφάνισε την συγκέντρωση που είχε απέναντι στην ΑΕΚ. Ούτε υπάρχει μεγάλη ελληνική ομάδα χωρίς μέταλλο.

Όμως το ότι έχει καταφέρει να οδηγεί τον ανταγωνισμό σε τέτοιες προσεγγίσεις έτσι ώστε να τον κερδίσει, είναι ένα δείγμα της εποχής που ζούμε. Απλά στο πίσω μέρος του μυαλού τους, οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ θα πρέπει να έχουν πάντα το ενδεχόμενο να προσπαθήσει ο αντίπαλος να εκμεταλλευτεί θεμιτά και αθέμιτα μέσα.