Ζίβκοβιτς και Τάισον, οι ηγέτες του Δικέφαλου που έδωσαν ηχηρές απαντήσεις

Στο σύγχρονο ποδόσφαιρο όπως αυτό εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια υπάρχουν ποδοσφαιριστές που απλώς περνούν από μια ομάδα και μένουν ως ονόματα σε ένα ρόστερ και υπάρχουν κι εκείνοι που γίνονται κομμάτι της ιστορίας ενός συλλόγου.

Ο ΠΑΟΚ των τελευταίων ετών έχει καταφέρει να δημιουργήσει μια διαφορετική κουλτούρα, αφού οι ξένοι που έρχονται, δεν είναι περαστικοί.

Δένονται, παλεύουν και γίνονται σημείο αναφοράς.

Και μέσα σε αυτή τη λογική, δύο μορφές που ξεχωρίζουν όσο καμία άλλη είναι οι Αντρίγια Ζίβκοβιτς και ο Τάισον.

Ο πρώτος, στα πέντε χρόνια παρουσίας του στη Θεσσαλονίκη, έχει μετατραπεί σε κάτι παραπάνω από κομβικός παίκτης.

Είναι ο νέος αρχηγός του ΠΑΟΚ, ο άνθρωπος που κληρονόμησε το περιβραχιόνιο μετά τους Αντρέ Βιεϊρίνια και Στεφάν Σβαμπ.

Ο Ζίβκοβιτς δεν είναι απλώς ένας παίκτης με ποιότητα. Είναι η ψυχή του ΠΑΟΚ στο γήπεδο και τα αποδυτήρια.

Ο πρώτος που θα μαρκάρει, ο πρώτος που θα φωνάξει, ο πρώτος που θα σηκώσει τους συμπαίκτες του όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.

Στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό έψαχνε απεγνωσμένα ένα γκολ – το πρώτο του στη σεζόν – που τόσο το ήθελε και όταν το βρήκε από το σημείο του πέναλτι, η αντίδρασή του τα είπε όλα.

Ένα ξέσπασμα λύτρωσης, μιας προσωπικής προσπάθειας που αποτυπώνει τη δίψα και την αυταπάρνηση του Σέρβου με τον ίδιο να αποφασίζει να το πανηγυρίσει μαζί με τον προπονητή του. Σε ένα ακόμα ξεχωριστό μήνυμα.

Και δίπλα του, ο Τάισον. Στα 38 του χρόνια, κουβαλάει εμπειρίες και παραστάσεις που λίγοι έχουν, μετρώντας 703 επίσημα παιχνίδια καριέρας.

Κι όμως, κάθε φορά που μπαίνει στο γήπεδο, έχει το βλέμμα ενός παιδιού που ζει το όνειρό του.

Το χαμόγελο, η σπίθα στα μάτια, η ενέργεια με την οποία τρέχει στις αντεπιθέσεις μαρτυρούν έναν ποδοσφαιριστή που δεν βλέπει το παιχνίδι ως ρουτίνα, αλλά ως ευχαρίστηση.

Το γκολ του στο ντέρμπι, το πρώτο φετινό του, συνοδεύτηκε από έναν πανηγυρισμό συγκλονιστικό με τον ίδιο να φυλάει το σήμα στη φανέλα σε ένα ξέσπασμα που απέδειξε πόσο ανάγκη είχε αυτή τη στιγμή.

To ντέρμπι με τον Ολυμπιακό για τους δυο τους, είχε κι άλλες μικρές στιγμές που ξεχώρισαν.

Η σκηνή με τον Ζίβκοβιτς να πέφτει πάνω στον Λόβρεν μετά το τάκλιν του στον Κοστίνια.

Οι αγκαλιές, τα βλέμματα, οι αντιδράσεις τους. Η δίψα του Τάισον να μη βγει από το γήπεδο.

Μικρές εικόνες που συνθέτουν μια μεγάλη φωτογραφία ενός παζλ, με έναν ΠΑΟΚ που έβγαλε πάθος, ένταση και ψυχή.

Ο ΠΑΟΚ τα τελευταία χρόνια εκτός όλων των άλλων χτίζει σχέσεις και κουλτούρα.

Οι Βιεϊρίνια και ο Σβαμπ για παράδειγμα άφησαν πίσω τους μια βαριά κληρονομιά, όχι μόνο αγωνιστική αλλά και ως παραδείγματα σωστής νοοτροπίας.

Και τώρα, αυτή η σκυτάλη περνάει φυσικά στα χέρια παικτών όπως ο Ζίβκοβιτς και ο Τάισον που έχουν ως κοινό χαρακτηριστικό τους την απόλυτη ταύτιση με τη φιλοσοφία του συλλόγου.

Για παράδειγμα όταν ο Σέρβος αρχηγός του ΠΑΟΚ αλλάζει πλευρά όταν αγωνίζεται ο Κίριλ Ντεσπόντοφ, δεν παραπονιέται.

Θυσιάζεται για την ομάδα και αυτό λέει πολλά. Όταν ο Τάισον επιστρέφει πίσω για να μαρκάρει επειδή του το ζητάει ο προπονητής του το κάνει με αυτονόητη φυσικότητα χωρίς να αντιδρά ή να τον ενδιαφέρει που καταναλώνει δυνάμεις.

Αυτές είναι συμπεριφορές που μεταφράζουν το χαρακτήρα του ομαδικού πνεύματος και ο ΠΑΟΚ έχει ανάγκη τέτοιους παίκτες όχι μόνο για τα γκολ και τις ασίστ τους, αλλά για το παράδειγμα που δίνουν μέσα στο γήπεδο.