Μία απλή νίκη του γκρουπ, μία σοβαρή επιτυχία του κλαμπ

Ξαναρχίζω, όπως και την προηγούμενη Δευτέρα, με Λεβαδειακό και Κηφισιά. Αφήσαμε αυτές τις ομάδες τότε, νούμερο-δύο και νούμερο-τρία της Σούπερ Λιγκ στα γκολ υπέρ. Τις βρίσκουμε τώρα, νούμερο-ένα και νούμερο-τρία. Λέγεται fun to watch. Καταπληκτικό!
     
Ατυχώς, ειδάλλως θα τις έβλεπα και τις δύο εννοείται, αγωνίστηκαν ταυτόχρονα. Είδα Κηφισιά. Αλλη μία φορά, όπως κάθε φορά, δεν κώλωσαν να απλωθούν σε όλο το γήπεδο και να πιέσουν (πολύ) ψηλά με ένα ασφυκτικό total man-to-man...a la Almeyda! Το πρώτο ημίωρο στο Περιστέρι, το έκαναν πέρα ως πέρα δικό τους. Κάποια στιγμή στο μέσον του πρώτου ημιχρόνου, οι επαφές με τη μπάλα μες στην αντίπαλη περιοχή ήταν 10-1. Οποιος δεν ήξερε, εύκολα θα νόμιζε πως η μπλε είναι η ομάδα νούμερο-ένα του πρωταθλήματος, και η κίτρινη-μαύρη η ομάδα νούμερο-δεκατέσσερα του πρωταθλήματος.
     
Η κάθε επιθετική στατική φάση της ΑΕΚ...ήταν ευκαιρία της Κηφισιάς. Η αφετηρία του δύο-μηδέν, είναι μία πλάγια επαναφορά του Ρότα κοντά στο σημαιάκι του κόρνερ. Τέτε, Πόμπο, Τέτε, Παντελίδης, γεια σας. Η αφετηρία του ένα-μηδέν εξάλλου, ήταν ένα κόρνερ (στο οποίο η ΑΕΚ δεν έπρεπε καν, η ειρωνική λεπτομέρεια, να έχει φτάσει διότι εκείνη η επίθεσή της είχε ξεκινήσει με χέρι του Ζοάο Μάριο). Η Κηφισιά έκανε το κόρνερ της ΑΕΚ, αβαντάζ. Εφυγε στο ανοιχτό γήπεδο, και το διέσχισε ολόκληρο, με προσωπικότητα. Ποδιά ο Πόμπο, εύρωστο οδήγημα και ασίστ ο Παντελίδης δίχως την παραμικρή στραβοτιμονιά καθ' οδόν, τελείωμα ο Τέτε.
     
Ο Ανδρέας Τέτε είναι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο του ποδοσφαίρου. Πρακτικά, μοιάζει αδύνατον να χωρέσουν σε ένα ματς τόσες ενέργειες ενός σέντερ-φορ. Ο Ανδρέας έκανε το αδύνατον, δυνατόν. Το πέναλτι που κέρδισε, τα χορευτικά 1-v-1 με τον Μουκουντί, το γκολ, το έτοιμο γκολ που ο Πόμπο δεν έβαλε, ο Βίντα που ένιωσε τη δύναμή του, ο Ρότα που ένιωσε τη δύναμή του, ο Φιλίπε Ρέλβας που ένιωσε τη δύναμή του, οι (κίτρινες και κόκκινη) κάρτες που κέρδισε, το δεύτερο γκολ που το ολοκλήρωσε ο Παντελίδης. Ο,τι πιο hot κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, στα γήπεδα της χώρας. 
     
Υπάρχει μία στιγμή, περίπου δέκα λεπτά πριν φτάσουμε στο 45', που κατά την εκτίμησή μου είναι το turning point της παρτίδας. Η Κηφισιά φεύγει σε ακόμη μία μετάβαση, από επιθετική στατική φάση της ΑΕΚ. Ο Βίντα την κόβει, με φάουλ. Ηταν η πρώτη μετάβαση της Κηφισιάς, που η ΑΕΚ πρόλαβε και την έκοψε. Είναι η στιγμή που συνειδητοποιούν πως δεν έχουν άλλη επιλογή, ανεξαρτήτως κόστους. Με φάουλ, με κάρτες, με μπλοκ, με παραχώρηση πλάγιων άουτ, ως και με αποβολή, πάντως από εκεί και ύστερα σταμάτησαν όλες τις ενδεχόμενες μεταβάσεις της Κηφισιάς. Η σουρεαλιστική εικόνα του ματς, σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται ρεαλιστική.
     
Αντιμετωπίζοντας παντοιοτρόπως το transition, πλέον η ΑΕΚ προσχώρησε σε μία λογική συνδυαστικότητας. Αντί για τη στείρα αναζήτηση του Πιερό με τη μπάλα να ίπταται, ο Μάνταλος κι ο Καλοσκάμης την έβαλαν κάτω. Με extra παίκτη μες στις πυκνές γραμμές του αντίπαλου, στο λίγο που έμεινε στον αγώνα, τον Φιλίπε Ρέλβας. Αυτοί κίνησαν όλα τα νήματα. Ως την ειδική 11-v-10 συνθήκη, όπου ο Νίκολιτς άλλαξε τα πάντα. Βασικά, ήδη στην ανάπαυλα είχε αλλάξει μερικά...από τα πάντα. Τα υπόλοιπα, τα άλλαξε μετά την αποβολή. 
     
Στο οποίο κομμάτι της αναμέτρησης μετά την αποβολή, την ΑΕΚ ξεκάθαρα τη σώζουν τα άστοχα τελειώματα της Κηφισιάς, ένα δοκάρι, ο Στρακόσα. Η Κηφισιά έπαιζε, για να νικήσει. Ο Λέτο επέδειξε το έξοχο spirit να δίνει σαν τρελός, γρήγορα, τις μπάλες στους παίκτες του για τις επαναφορές από το πλάι. Εννέα στους δέκα προπονητές μικρών ομάδων, θα έλεγαν στους παίκτες τους "κάλμα". Επαιζαν για να νικήσουν, η ομάδα της Κηφισιάς, και στο τέλος ηττήθηκαν. Η ΑΕΚ που κρατιόταν για να μη ηττηθεί, στο τέλος νίκησε με την παρανοϊκή μετωπική ενέργεια του Γιόβιτς που πήρε την πρώτη πάσα στα είκοσι μέτρα πριν τη σέντρα, σαν εξάρι, και διέτρεξε όλο τον δρόμο ως το πέναλτι. Ο πανηγυρισμός για το γκολ της νίκης, μαρτύρησε από τι είναι φτιαγμένο το γκρουπ-ΑΕΚ.
     
Τούμπα. Ο Μεντιλίμπαρ είναι παλαιά σχολή, δεν φαίνεται να έχει το rotation σε υπόληψη. Αντιλαμβάνεται ως κρίσιμη διαφορά, όχι το πόσους αλλάζεις, αλλά το πώς νιώθει (στο τι μπορεί να κάνει με τη μπάλα) η κάθε ομάδα με τον εαυτό της. Για μισή ώρα πράγματι, σε ποια πλευρά του τερέν έδρευε η άνεση και η πεποίθηση, η αίσθηση ανωτερότητας, το μύριζε και μωρό παιδί. Ο ΠΑΟΚ υπέφερε. Δεν πάσαρε τη μπάλα, απλώς πετούσε τη μπάλα προς τα εμπρός. Παντού, δηλαδή όπου είχε σημασία, κόκκινοι ξεφύτρωναν σαν κεφάλια Λερναίας Υδρας. Μια εικόνα...αριθμητικής υπεροχής. Το μηδέν-ένα ήταν, και αναμενόμενο και αναπόφευκτο. Το εννέα έγινε εννιάμισι (Ελ Κααμπί), το δέκα έγινε εννέα (Τσικίνιο), οκτώ παίκτες του ΠΑΟΚ μες στην περιοχή κοιτάζουν, όλοι, τον Ελ Κααμπί, κανένας τον Τσικίνιο, γκολ.
     
Εδώ το turning point, σε παρεμφερές χρονικό σημείο με το turning point του Περιστερίου, είναι μία ευγενής χορηγία του Μπιανκόν που χαρίζει στον ΠΑΟΚ την πρώτη ευκαιρία. Ενόσω ο οίστρος του Ολυμπιακού δείχνει να εκτονώνεται, απέναντι διαισθάνεται κανείς πως ενστικτωδώς ενεργοποιούνται αντανακλαστικά. Ο Κωνσταντέλιας το πιάνει, από εκεί που το άφησε στο Βίγο. Ο Γιακουμάκης, φάση-φάση, ροκανίζει τον Μπιανκόν. Ο Ζίβκοβιτς είναι ηφαίστειο, λίγο προτού εκραγεί. Και, για μια φορά, η αλληλουχία των λεπτομερειών γέρνει προς τον ΠΑΟΚ. Ποιών λεπτομερειών;
     
Επιβιώνει ο ΠΑΟΚ από εύκολο τετ-α-τετ για γκολ, που δεν έγινε ποτέ επειδή η πάσα του Ντανιέλ Ποντένσε στον Ελ Κααμπί είναι κακή. Επειτα, η ειρωνεία, δίνει κόρνερ-δώρο ο ΠΑΟΚ στον Ολυμπιακό, και στη μετάβαση από το κόρνερ ισοφαρίζει. Γρήγορα ο Τσιφτσής, μακρινή ο Ζίβκοβιτς, γλίστρημα του Ορτέγα, γκολ ο Τάισον ενόσω ο προπονητής είχε προαποφασίσει να τον αποσύρει...και δεν πρόλαβε. Είναι αλήθεια ωστόσο, πέρα από την αλληλουχία των λεπτομερειών, ότι στο μεταξύ ο ΠΑΟΚ όλο και ανέβαζε την ποιότητα στον τρόπο που έπαιζε. Διαρκώς, στη ροή της μάχης, αυτοαναβαθμιζόταν. Μέσα από την αυτοαναβάθμιση, έχτιζε πίστη. Αλλη μία copy-paste μακρινή του Ζίβκοβιτς, ο μοναδικός Κωνσταντέλιας πήρε επάνω του τα υπόλοιπα, ανατροπή.
     
Ανατροπή, δίχως επιστροφή. Διότι, σε αντίθεση με τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας όπου πίεσε "ως το τέρμα" για να αποτρέψει την ήττα, στη Θεσσαλονίκη ο Ολυμπιακός δεν έβγαλε ισόποση, ή περίπου, ενέργεια. Οπότε, αντί να αποτρέψει, υπέστη την ήττα. Στην πραγματικότητα, στάθηκε τυχερός ότι ηττήθηκε με δύο-ένα και όχι με τρία-ένα. Δεν σημαίνει πάντοτε, ότι φέρνεις από τον πάγκο ένα Ταρέμι (...όταν ο Ταρέμι του αντίπαλου μάλιστα, στη συγκεκριμένη βραδιά, είναι ο Μύθου!) και οπωσδήποτε το καθαρίζεις. Αν ο αντίπαλος μπορεί να βάζει stop στον Ταρέμι στη σέντρα, όπως το έκανε ο Κένι εκεί όπου εκκίνησε η επίθεση για το τρία-ένα που δεν μέτρησε, αυτό είναι το πιο σημαντικό.
     
Ποδοσφαιρικά, είναι μία απλή νίκη του γκρουπ. Σε μάνατζμεντ συναισθημάτων, είναι μία σοβαρή επιτυχία του κλαμπ. Η ανάρτηση της Γοντσαρόβα μετά το Μπαλαίδος, η κίνηση του Σαββίδη αποβραδίς να πάει στην ομάδα, η de facto ευθυγράμμιση με το "σαν να έχει φτάσει Μάιος και είμαστε στη ζώνη υποβιβασμού" του Λουτσέσκου, όλη αυτή η ψυχραιμία...εν βρασμώ, απέδωσε. Σκέψη ότι μπορεί να βρεθεί προπονητής που θα το κάνει καλύτερα... από τον καλύτερο προπονητή που είχε ποτέ ο ΠΑΟΚ στα εκατό χρόνια ύπαρξης, είναι κραυγαλέα παραφροσύνη. Εάν ο ΠΑΟΚ απέπεμπε τον Ραζβάν, με μαθηματική ακρίβεια θα συνέβαινε ό,τι θα συνέβαινε και εάν ο ΠΑΟΚ είχε πωλήσει το καλοκαίρι τον ανεκτίμητο Ντέλια. Θα έβγαινε στο πρωτάθλημα, έκτος.