Τι πρέπει να κάνει ο ΠΑΟΚ για να μείνει στο παιχνίδι του πρωταθλήματος ως τον Γενάρη;

Δεν έχει σημασία αν λέγεται Λεβαδειακός, Παναιτωλικός, Μακάμπι Τελ-Αβίβ ή Αστέρας Τρίπολης.

Είναι τόσο χαμηλό το επίπεδο αυτοπεποίθησης στον Δικέφαλο του Βορρά που είναι αμφίβολο αν προκύπτει νικητής ακόμα και στο προπονητικό διπλό.

Γνωστά συμπτώματα

Είναι ένα συνηθισμένο μοτίβο των τελευταίων ετών. Αν ένα παιχνίδι στραβώσει απρόσμενα, τότε η ψυχολογία πέφτει στα Τάρταρα και συνήθως ακολουθεί ένα σερί αγώνων με άσχημα αποτελέσματα, απόρροια της πνευματικής κατάρρευσης.

Τα συμπτώματα κάθε φορά είναι πολύ διαφορετικά. Απέναντι στον Παναιτωλικό και την Μακάμπι Τελ-Αβίβ, για παράδειγμα η ομάδα του Λουτσέσκου δημιούργησε πολύ, αλλά σπατάλησε κλασικές ευκαιρίες, βλέποντας την εστία σαν κουμπότρυπα.

Στην Τρίπολη το σκηνικό ήταν πολύ διαφορετικό. Από το στείρο 0-0, πήγαμε σε παιχνίδι ροκ που έληξε 3-3, είχε διψήφιο αριθμό καρτών και θα μπορούσε να πάει σε οποιαδήποτε πλευρά, με τον ΠΑΟΚ να προηγείται με 1-3, αλλά να μην δείχνει σε κανένα σημείο του παιχνιδιού την σιγουριά, ότι θα φύγει νικητής από το «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

Σε ένα βρεγμένο και σχετικά βαρύ τερέν και μετά από ευρωπαϊκό παιχνίδι, οι παίκτες του ΠΑΟΚ έδειχναν ότι δεν πατάνε καλά. «Δώρισαν» ένα εύκολο γκολ από λάθος του Μεϊτέ στο ξεκίνημα, έδειξαν μεγάλη αμυντική ανασφάλεια τόσο σε στατικές φάσεις, όσο και σε συνθήκες τρανζίσιον, με τον Παβλένκα να έχει και πάλι μπόλικη δουλειά και τον Αστέρα να έχει ουκ ολίγες κλασικές ευκαιρίες.

Πρόγραμμα… φωτιά

Ακόμα και σε παιχνίδι που σκόραρε τρεις φορές (κόντρα στην ροή του ματς), ο Δικέφαλος έδειξε ότι δεν λύνει το πνευματικό του ζήτημα. Αυτό φάνηκε και μετά το 3-3, όταν ο ΠΑΟΚ ξύπνησε, βγήκε και πάλι μπροστά, πολιόρκησε, αλλά επέστρεψε στις… εργοστασιακές ρυθμίσεις των προηγούμενων παιχνιδιών, χάνοντας και πάλι τις ευκαιρίες με το τσουβάλι για να αποδράσει με το διπλό.

Κατά γενική ομολογία, η ομάδα του Ραζβάν Λουτσέσκου παίρνει πολύ λίγα στο τέλος με βάση το ποδόσφαιρο που παράγει. Αδικεί, τον εαυτό της, κατά το κοινώς λεγόμενο.

Και με το πρόγραμμα των τεσσάρων προσεχών παιχνιδιών να είναι «φωτιά» (Θέλτα εκτός, Ολυμπιακός εντός, ΑΕΚ εκτός, Λιλ εκτός) αντιλαμβάνεται κανείς ότι η σεζόν του σε Ελλάδα και Ευρώπη κρέμεται σε μία κλωστή.

Υπάρχει γιατρικό;

Έχει περάσει κι άλλες φορές στο παρελθόν τέτοια ζόρια ο ΠΑΟΚ. Δεν υπάρχει φάρμακο, ούτε μαγική συνταγή για να βγεις από μία τέτοια δίνη. Αρκεί μερικές φορές ένα καλό αποτέλεσμα για να ξεμπλοκάρει τα πάντα και να επαναφέρει ένα γκρουπ στον σωστό δρόμο.

Οι σχέσεις των παικτών δεν μοιάζουν να είναι κακές. Τόσο, στο δεύτερο, όσο και στο τρίτο γκολ στην Τρίπολη όλος ο πάγκος μπήκε μέσα και έγινε μία αγκαλιά με αυτούς που παίζουν, δείγμα ενότητας.

Η ενότητα είναι προαπαιτούμενο στον επαγγελματικό αθλητισμό για να μπορέσει κάποιος να επανέλθει στον ίδιο δρόμο.

Ούτε προκύπτει πως υπάρχει πρόβλημα σε φυσική κατάσταση ή σε πλάνο παιχνιδιού, αν υπήρχε ο ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να φτιάξει φάση.

Ατομική ευθύνη

Αυτό που φαίνεται ότι χρειάζεται είναι αρκετή δουλειά σε επίπεδο ατομικής προετοιμασίας / ψυχολογίας. Υπάρχουν πολλές σταθερές που φέτος παίζουν κάτω από τα συνηθισμένα τους στάνταρ (Ζίβκοβιτς, Κεντζιόρα, Μαντί Καμαρά), άλλοι που δεν έχουν προσαρμοστεί καθόλου, όπως ο Τέιλορ και κάποιοι που από το άγχος τους να δείξουν πράγματα, μπλοκάρουν (Γιακουμάκης, Ιβανούσετς, Κένι).

Τα ατομικά λάθη -πολλά εξ’ αυτών ανεπίτρεπτα για αυτό το επίπεδο- κοστίζουν ακριβά μέχρι στιγμής στον ΠΑΟΚ που αυτή τη στιγμή προσπαθεί να κρατηθεί από κάπου.

Αυτό θα μπορούσε να είναι η έλευση του Χρήστου Ζαφείρη, όμως αυτή απέχει ακόμα πολύ, ούτε είναι δίκαιο για τον Έλληνα μέσο να φορτωθεί με τόση πίεση και τέτοιες απαιτήσεις, πριν καν φορέσει τα ασπρόμαυρα.

Την λύση σε τέτοιες καταστάσεις την δίνουν πάντα οι μεγάλες προσωπικότητες, οι μεγάλοι παίκτες. Ο ΠΑΟΚ έχει τέτοιους στο ρόστερ του και τώρα είναι η ώρα να βγουν μπροστά για να τραβήξουν το κάρο από την λάσπη…