Όταν δεν το πιστεύεις εσύ ο ίδιος…

Κι όμως ο ΠΑΟΚ κατάφερε να μη κερδίσει στη Τρίπολη, έναν πιεσμένο Αστέρα που βρέθηκε να προηγείται και στο ίδιο ημίχρονο να χάνει με 1-3.

Τέσσερα παιχνίδια μεγάλων, βάζω και τον Άρη πέντε, είχαν την ίδια μορφή πάνω κάτω με τους θεωρητικά μικρούς να βγάζουν χαρακτήρα. Τελικά δεν κατάφεραν να κερδίσουν οι Θεσσαλονικείς. Οι υπόλοιποι, εύκολα – δύσκολα βρήκαν τον δρόμο.

Για τον ΠΑΟΚ ότι και να πεις είναι λίγο. Ξεκινά με δώρο στον αντίπαλο και βρίσκεται με την πλάτη στον τοίχο. Ο Κωνσταντέλιας έχει άλλη άποψη και αλλάζει το μομέντουμ του αγώνα. Εκεί πιέζεται ο Αστέρας, δίνει ένα πέναλτι που θα μπορούσε εύκολα να αποφύγει, μία ενέργεια του μικρού και ένα δεύτερο μεγάλο λάθος των γηπεδούχων, φέρνει το 1-3. Ακολουθεί φάση που ο Ντεσπότοφ βγάζει μόνους στο δεύτερο δοκάρι Καμαρά και Τάισον. Ο πρώτος, μαρκάρει τον δεύτερο και χάνεται το γκολ στην άδεια εστία. Το 1-4 δεν γίνεται ποτέ.

Αντ αυτού, ο ΠΑΟΚ με μέσο όρο ηλικίας στην 11άδα στα 30 πλας, καταφέρνει να δεχτεί γκολ στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου. Σε μία φάση που εύκολα μπορούσε να καθαρίσει, κάνει μία τρύπα στο νερό. Εκεί καταλαβαίνεις πως η βραδιά δεν θα πάει καλά.

Το κάνει χειρότερο στο δεύτερο ημίχρονο. Θεωρητικά το ελέγχει καλύτερα, αλλά δεν πηγαίνει για το γκολ. Μία προσπάθεια να το σβήσει από το 60΄. Δεν δέχεται φάσεις, δεν κάνει φάσεις, αλλά το παιχνίδι παραμένει στο γκολ. Και σε τέτοιες βραδιές, καραμπόλες σαν το γκολ της ισοφάρισης του Αστέρα δεν είναι απίθανο να εμφανιστούν στη ζωή μας. Για την ακρίβεια, νομοτελειακά θα έρθουν.

Μετά το 3-3 ο Λόβρεν δεν πέτυχε εστία μόνος του, ο Ντέλιας κουρασμένος από την προσπάθεια σε βαρύ τερέν δεν πήρε δύο τρεις αποφάσεις από αυτές που συνήθως παίρνει, ο Ιβάνουσετς αστόχησε για κάποια εκατοστά. Το γκολ δεν ήρθε ποτέ.

Ο ΠΑΟΚ είναι σε κρίση γιατί όταν δεν παίρνεις αποτελέσματα, δεν πιστεύεις σε αυτό που κάνεις. Οι δηλώσεις του Λουτσέσκου είναι επικοινωνιακής φύσεως, δεν αφορούν τη μάζα αλλά τα αποδυτήριά του. Μετά από τρία παιχνίδια που δεν είδε νίκη, πάει στη Θέλτα και υποδέχεται τον Ολυμπιακό. Μπορεί να γίνουν και πέντε.

Η ομάδα το παλεύει, αλλά είναι τόσα τα αβίαστα λάθη, τα κενά διαστήματα και τα δικαιώματα που δίνει, που ο προβληματισμός δεν γίνεται να μην υπάρχει.

Την ίδια στιγμή, δεν έχει ανοίξει και το ροτέισον όσο θα έπρεπε. Οι Ιταλοί ήρθαν για να δώσουν χαρακτηριστικά που έλειπαν και όχι για να είναι τέταρτες επιλογές. Πλην του Μεϊτέ όλοι όσοι ήρθαν είναι σε παραγωγικές ηλικίες αλλά ο μέσος όρος των αγωνιζόμενων είναι πάλι πολύ υψηλός.

Και χθες πάλι, ο Λουτσέσκου τραβάει αριστερά τον Ντέλια για να μπει ο Ιβάνουσετς, όμως αναγκάζεται στο δεκάλεπτο να το αλλάξει. Ενώ ξέρουμε καλά πως η καριέρα του Κροάτη στήθηκε κυρίως για την ικανότητά του να δημιουργεί παίζοντας πλάγια.

Δεν είναι εποχή για εμμονές, δεν είναι εποχή για ρίσκα. Πραγματικά αναρωτιέμαι πόσο χειρότερος θα είναι ο Μπιάνκο από τον Καμαρά που το μόνο που δίνει είναι η ελπίδα πως θα βγει για το γκολ, ενώ στη ροή του αγώνα είναι δυσλειτουργικός.

Προφανώς και ο ΠΑΟΚ θέλει γερό στομάχι αυτή τη περίοδο, όμως δεν κάνει και τίποτα για να σου δώσει δύναμη να τον στηρίξεις. Κάθε 90λεπτό, το μόνο που σου δίνει είναι ανεβασμένη πίεση και τίποτα περισσότερο.