Έχει δίκιο ο Λουτσέσκου

Ο Γιάννης Κωνσταντέλιας έχει φτάσει στο σημείο που κάθε του επαφή με τη μπάλα σταματά τη ροή του παιχνιδιού γύρω του. Είναι ο παίκτης που κάνει τον κόσμο να σιωπά για να τον δει και μετά να ξεσπά σε χειροκρότημα. Στη Λεωφόρο τον χειροκρότησαν οι φίλοι του Παναθηναϊκού, μια σπάνια ποδοσφαιρική στιγμή σε εποχές που οι αντίπαλες εξέδρες δύσκολα αναγνωρίζουν το ταλέντο του άλλου.

Πριν από ένα μήνα, περίπου, στην Αγιά Σοφιά, η προσποίησή του στον Στρακόσα έφερε στον νου στιγμές... Πελέ. Ένα βλέμμα, μια κίνηση, και ο κορυφαίος φέτος τερματοφύλακας της Super League έμεινε να κοιτάζει τη μπάλα και τον αέρινο Κωνσταντέλια να περνά. Τέτοια ισορροπία, τέτοια αυτοπεποίθηση, τέτοια ποδοσφαιρική μαγεία δεν συναντάς εύκολα.

Με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο, ο μεσοεπιθετικός του ΠΑΟΚ «έσπασε» τη μέση του Γέντβαϊ και σημείωσε ένα από τα ομορφότερα γκολ της σεζόν. Όπως θα έλεγε και ο αξέχαστος Φίλιππος Συρίγος, «μ’ ένα σπάσιμο της μέσης ο Νίκος Γκάλης έβαλε άλλο ένα πανέμορφο καλάθι». Στην περίπτωση του Κωνσταντέλια, το ίδιο σπάσιμο έγινε ποίηση στο χορτάρι.

Στα 22 του χρόνια, έχει καταγράψει πάνω από 100 συμμετοχές με την πρώτη ομάδα και αυτή τη στιγμή είναι ο πιο δημιουργικός ποδοσφαιριστής του Δικεφάλου. Τα στατιστικά του είτε μιλάμε για ασίστ, για επιτυχημένες ντρίμπλες, για κερδισμένα φάουλ, για συμμετοχή σε τελικές και γκολ, τον τοποθετούν σταθερά στους παίκτες εκείνους που καθορίζουν την εξέλιξη του αγώνα.

Ωστόσο, η πραγματική του αξία δεν αποτυπώνεται σε νούμερα. Τουλάχιστον όχι μόνο σ’ αυτά. Φαίνεται στα μικρά δευτερόλεπτα πριν από την πάσα, εκεί όπου ο «μέσος» ποδοσφαιριστής βλέπει έναν τοίχο κι εκείνος βλέπει διάδρομο. Στο πώς «σπάει» την ισορροπία του αντιπάλου με ένα άγγιγμα, στο πώς κουβαλάει τη μπάλα χωρίς να την κοιτάζει και στο πώς αλλάζει το κλίμα της κερκίδας κάθε φορά που σηκώνει κεφάλι.

Επιπλέον, ο Κωνσταντέλιας είναι πια «σημείο αναφοράς» για τους μικρούς φίλους του ΠΑΟΚ. Είναι ο παίκτης που κάνει τα παιδιά να ζητούν τη φανέλα του, ο ζωντανός λόγος που οι πιτσιρικάδες της Τούμπας πιστεύουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Ένας αετός με φτερά, που παίζει με αέρα, σιγουριά και ψυχή.

Όπως έγραψα και πριν λίγες μέρες, στη Νέα Τούμπα ο αρχηγός πρέπει να είναι εκείνος.

Και τώρα που πλησιάζουν τα δύο παιχνίδια της Εθνικής, είναι η κατάλληλη στιγμή να το (ξανα)πούμε καθαρά: ο Κωνσταντέλιας πρέπει να είναι βασικός σε κάθε ματς αυτής της ομάδας, όχι μόνο στα φιλικά ή στα αδιάφορα. Είναι ο ποδοσφαιριστής από τον οποίο πρέπει να αρχίζει η ενδεκάδα. Γιατί σε καμία σοβαρή εθνική του κόσμου δεν κάθεται ο κορυφαίος παίκτης της στον πάγκο να περιμένει το 60’ ή το 70’. Ο Κωνσταντέλιας πρέπει να ξεκινά, να εμπνέει, να οδηγεί. Αυτά, βεβαίως, από το... 2026 και το Nations League όσον αφορά το Εθνόσημο, διότι ο νεαρός χαφ έχει υποστεί θλάση και κάνει αγώνα δρόμου να τεθεί πάλι στη διάθεση του Λουτσέσκου.

Του Λουτσέσκου που έχει απόλυτο δίκιο, όταν λέει ότι «δουλειά των διαιτητών είναι να προστατεύουν παίκτες όπως ο Ντέλιας». Διότι τέτοιοι ποδοσφαιριστές δεν γεννιούνται κάθε μέρα κι όταν εμφανίζονται, πρέπει να τους φυλάς σαν θησαυρό. Δεν είναι υπόθεση μόνο του ΠΑΟΚ, είναι υπόθεση ολόκληρου του ελληνικού ποδοσφαίρου. 

Αν παραμείνει υγιής και συνεχίσει να δουλεύει με τον ίδιο ρυθμό, θα γίνει ο παίκτης που θα μας ξαναβάλει όλους να βλέπουμε το ποδόσφαιρο όπως παλιά: με συγκίνηση, με θαυμασμό, με εκείνο το παιδικό χαμόγελο που σου προκαλεί ένας αληθινός μάγος του γηπέδου. Αυτός είναι ο ποδοσφαιριστής που θα μας κάνει να αδειάζουμε τους δρόμους και να μαζευόμαστε σπίτι για να τον δούμε.

Κακά τα ψέματα, σε κάνει να θυμάσαι για ποιους λόγους αγαπάς το ποδόσφαιρο.