Forte e chiaro

Ένας στίχος που μοιάζει να γράφτηκε για εκείνον. Για τον Αλεσάντρο Μπιάνκο κάθε γκολ δεν είναι απλώς αριθμός, αλλά μήνυμα, στο πίσω μέρος του οποίου υπάρχει πάντα μια μορφή. Ο παππούς του. Κι εμείς στο ενδιάμεσο τον βλέπουμε να σηκώνει τα μάτια του στον ουρανό και να θυμίζει σε όλους πως το ποδόσφαιρο, όπως και η μουσική, δεν είναι ποτέ μόνο τέχνη ή άθλημα. Είναι τρόπος να μιλήσεις σε όσους δεν είναι πια εδώ, απαντώντας εμμέσως στον Capo Plaza, τον αγαπημένο του Ιταλό ράπερ που μιλά τη γλώσσα της γενιάς του.

Της αλήθειας, της απώλειας, της επιμονής, της πίστης στο αύριο.

Στα μάτια του Ιταλού χαφ του ΠΑΟΚ ο Capo Plaza δεν είναι απλώς ένας καλλιτέχνης, αλλά αποτελεί μία φωνή ταύτισης. Είναι εκείνος που τραγουδά τα ίδια συναισθήματα που ο ίδιος ζει μέσα στο γήπεδο. Και κάπως έτσι, το «Forte e Chiaro» (σ.σ δυνατά και καθαρά) γίνεται κάτι παραπάνω από τίτλος τραγουδιού. Γίνεται τρόπος ζωής. Ο ένας τραγουδά δυνατά και καθαρά για τη γενιά του κι ο άλλος παίζει δυνατά και καθαρά για μια φανέλα, για μια ιδέα, για έναν άνθρωπο που δεν βρίσκεται πια εδώ.

Οι θυσίες που δεν ξεχνιούνται

Κάθε διαδρομή έχει πίσω της μια σιωπηλή θυσία.

Ο Capo Plaza μιλά για τη μητέρα του, για τα δάκρυα που δεν είδε, αλλά τα κουβαλά μέσα του. Με τη σειρά του ο Αλεσάντρο κουβαλά τη φωνή ενός παππού που τον πίστεψε όταν κανείς άλλος δεν το έκανε. Η επιμονή, η σκληρή δουλειά, η αγάπη που δεν φαίνεται είναι τα καύσιμα εκείνων που προχωρούν χωρίς εγγυήσεις. Ο νεαρός μέσος των «ασπρόμαυρων» επισημαίνει διαρκώς πως επιθυμεί να κάνει τους γονείς του περήφανους, στηριζόμενος στις δικές του δυνάμεις και ξεπερνώντας δυσκολίες χωρίς να ζητά βοήθεια.

«Το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο με βοήθησε να αναπτυχθώ, έχω μάθει διάφορα πράγματα. Ποτέ δεν το είδα ως αρνητικό πράγμα και έζησα ένα πραγματικό όνειρο όταν ξύπνησα στη Φιορεντίνα. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να είσαι καλός στο να μην αποσπάται η προσοχή σου από άλλα πράγματα, έχω γνωρίσει λίγους τύπους που τα έχουν καταφέρει μέχρι το τέλος».

Αντέχοντας στο χάος

Η σύγχρονη γενιά δεν επιζητά απλώς να ζήσει, επιδιώκει να επιβιώσει. Σε έναν κόσμο που μεταβάλλεται ταχύτατα, ο Capo Plaza στέκεται όρθιος ανάμεσα σε «vipere», συμβολίζοντας τις δυσκολίες και την αμφισβήτηση. Αντ΄αυτού ο Αλεσάντρο αντιμετωπίζει αντίστοιχες προκλήσεις σε ένα διαφορετικό πεδίο, όπου η πίεση και οι προσδοκίες είναι συνεχείς. Και οι δύο επιλέγουν τη δυσκολία, καθώς μόνο μέσα από αυτήν αναδύεται η αλήθεια.

Από το campetto στα φώτα

Από τις αυλές, τα μικρά γήπεδα και τις πρώτες προσπάθειες μέχρι τις μεγάλες σκηνές και τα επαγγελματικά στάδια, το ταξίδι έχει τον ίδιο παλμό. Ο Capo Plaza ξεκίνησε με ελάχιστα, έχοντας πίστη πως μπορεί να ακουστεί, ενώ ο Αλεσάντρο με μια μπάλα και την ίδια ανάγκη. Να ακουστεί, όχι με λόγια, αλλά με έργα. Το «campetto» είναι το σύμβολο του ξεκινήματος, το σημείο μηδέν. Από εκεί ξεκινούν όλοι όσοι θέλουν να αποδείξουν πως ο δρόμος τους ανήκει.

Η ιστορία του Αλεσάντρο δεν άρχισε με μια μπάλα στα πόδια. Αντίθετα, ξεκίνησε με δύο τροχούς. Από πολύ μικρή ηλικία ήταν παθιασμένος με την ποδηλασία. Εκεί έβρισκε την ελευθερία, την αίσθηση ότι ο κόσμος «ξεδιπλώνεται» μπροστά του. Την ίδια στιγμή, η στρογγυλή «σφαίρα» που τόσο αγαπούσαν οι συνομήλικοί του τον άφηνε αδιάφορο, σχεδόν τον ενοχλούσε. Ένα τυχαίο απόγευμα, αποφάσισε να συνοδεύσει τον ξάδερφό του στη σχολή ποδοσφαίρου. Μια σύμπτωση, μια απόφαση της στιγμής. Κι όμως, εκείνη η μέρα έμελλε να αλλάξει τα πάντα. «Χτυπήθηκε» από το άθλημα, σαν να είχε βρει ξαφνικά ένα κρυμμένο κομμάτι του εαυτού του που αγνοούσε. Η μπάλα, που μέχρι τότε ήταν ξένη, έγινε οικεία. Στα μάτια του δεν φαινόταν πλέον απειλή, αλλά πρόσκληση. Ένας νέος κόσμος που ανοιγόταν.

«Το να βλέπω τον Κιέζα και τον Καστροβίλι να έχουν ξεκινήσει από το μηδέν και να διαγράφουν μία τόσο αξιοσημείωτη πορεία σε κάνει να καταλάβεις ότι το να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είναι ένα όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα, αλλά ταυτόχρονα σου δίνει επίσης την επίγνωση ότι για να φτάσεις εκεί ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, δύσκολος, γεμάτος θυσίες. Πρέπει πάντα να παίρνεις ένα… μάθημα από την κορυφή, να κλέψεις κάτι από αυτούς και να το εφαρμόσεις και στο δικό σου παιχνίδι». Κάποιοι τον συγκρίνουν με τον Μπαρέλα, ενώ εκείνος κοιτάζει τον Ντε Μπρόινε ως πρότυπο: «Είναι πάντα αποφασιστικός, όπως θέλω να είμαι κι εγώ».

Η σιωπή που μιλά

Η ουσία για εκείνους βρίσκεται στη σιωπή, υποστηρίζοντας ότι δεν είναι αναγκαίο να εκφράζεσαι με λέξεις για να γίνεις κατανοητός, αρκεί να ζεις με τρόπο που φανερώνει την παρουσία και την πρόθεσή σου. Ο Capo Plaza μιλά μέσα από τους στίχους του με αποφασιστικότητα χωρίς να αναζητά συμπόνοια, ενώ ο Αλεσάντρο αφήνει κάθε του κίνηση στο γήπεδο να αποδεικνύει την αξία του. Ο ατζέντης του, Μπέπε Γκάλι, μίλησε δημόσια με ξεκάθαρο τρόπο. Ο Μπιάκο αποδεικνύει ότι είναι ο καλύτερος μέσος της ομάδας. Ο παίκτης είναι πάρα πολύ καλά στη Μόντσα και εμείς είμαστε ήρεμοι. Πιστεύουμε ότι θα συνεχίσει να κινείται στα ίδια επίπεδα. Για μένα η εξέλιξή του δεν αποτέλεσε έκπληξη. Όταν νιώθεις την εμπιστοσύνη του προπονητή, παίζεις πάντα με πιο ελεύθερο μυαλό. Αυτό ακριβώς συνέβη με τον Μπιάκο».

Όσοι δεν είναι εδώ

Εδώ οι δύο κόσμοι συναντιούνται. Ο Capo Plaza γράφει για εκείνον που λείπει, για εκείνον που τον βλέπει από τον ουρανό. Ο Αλεσάντρο πανηγυρίζει γι’ αυτόν. Και οι δύο αφηγούνται το ίδιο πράγμα με διαφορετική γλώσσα. Ότι η απουσία μπορεί να γίνει δύναμη.

«Κάθε γκολ που θα σημειώνω στον ΠΑΟΚ θα είναι αφιερωμένο στον παππού μου που έχει φύγει από τη ζωή».

Από την απώλεια στη λάμψη

Τόσο ο ένας, όσο και ο άλλος δεν ζητά πια να τον δουν. Ζητά να τον καταλάβουν. Αν ο Capo Plaza είναι η φωνή μιας γενιάς που ζει χωρίς φίλτρα και εκφράζει τη νέα Ιταλία, ο Αλεσάντρο είναι η εικόνα της ίδιας γενιάς που παλεύει στο γήπεδο, πέφτει και ξανασηκώνεται. Και όταν σηκώνει το βλέμμα του, το κάνει δυνατά και καθαρά. Forte e chiaro. Για όλους εκείνους που δεν είναι πια εδώ, αλλά συνεχίζουν να του δείχνουν τον δρόμο.