Εκεί που ηρεμεί το μυαλό του…

Στην Αρκαδία ταξιδεύει ο ΠΑΟΚ προκειμένου να αντιμετωπίσει τον Αστέρα Τρίπολης και να φέρει εις πέρας μια απαιτητική αποστολή που ο ίδιος έθεσε στον εαυτό του.

Τα όσα προηγήθηκαν το τελευταίο δεκαήμερο κόντρα σε Λεβαδειακό, Παναιτωλικό και Μακάμπι Τελ Αβίβ, έχουν φέρει τον δικέφαλο νωρίς νωρίς μέσα στη σεζόν, σε μια θέση με μπόλικη πίεση.

Σαν ένας καθρέπτης να μπήκε μπροστά του μέσω των συγκεκριμένων αναμετρήσεων, προκειμένου να εντοπίσει έγκαιρα και να οχυρωθεί απέναντι στη μεγαλύτερη του αδυναμία.

Αυτή που γνώριζε από πέρυσι και που όσο παραμένει ζωντανή, ίσως να φαντάζει ικανή να τον φθείρει.

Τα ανεπιτυχή αποτελέσματα σε Ελλάδα και Ευρώπη, κατέστησαν σαφές πως το πρόβλημα δεν είναι η έλλειψη της γενικότερης ποιότητας (συγκριτικά πάντα και με τον ανταγωνισμό) ή η απουσία διάθεσης και δίψας.

Αυτό που και φέτος δείχνει να ταλανίζει το σύνολο του Ραζβάν Λουτσέσκου, είναι η αδυναμία να σπρώξει τη μπάλα στα δίχτυα. Ένα πρόβλημα που είναι πρωτίστως εκτελεστικό μιας και το σύνολο των τελικών προσπαθειών που δημιουργεί είναι κατά γενική ομολογία κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό.

Παράλληλα όμως, πάντα μπαίνει στην εξίσωση και η πνευματική δυσκολία που διακατέχει τους επιθετικούς της ομάδας. Η δουλειά ενός σέντερ φορ είναι να σκοράρει και όσο αυτό δεν συμβαίνει, τόσο μεγεθύνεται το πρόβλημα.

Μιλώντας με ονόματα, ο ΠΑΟΚ αποφάσισε να στηριχθεί και φέτος στον Φεντόρ Τσάλοφ ευελπιστώντας πως ο Ρώσος θα βρει σε μεγαλύτερο βαθμό τα πατήματα του ενώ έφερε στην Τούμπα τον Γιώργο Γιακουμάκη, έναν ποδοσφαιριστή με ισχυρό κίνητρο παρουσίας στο επερχόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική (αν και εφόσον προκριθεί) και με αγωνιστικά στοιχεία που ικανοποιούν (τουλάχιστον σε θεωρητικό βαθμό) τον προπονητή.

Κι αν για τον πρώτο οι ευκαιρίες που έχει πάρει για να δούμε τις πραγματικές του δυνατότητες δεν είναι και λίγες, για τον Κρητικό ίσως να είναι πολύ πρώιμο και ενδεχομένως άδικο να βγάλουμε από τώρα συμπεράσματα για το τι μπορεί να προσφέρει.

Όποια γνώμη κι αν έχουμε όμως για τους προαναφερθέντες, η επιπλέον πίεση και οι απόλυτες απόψεις δεν βοηθούν κανέναν. Αντιθέτως, η υπομονή (τουλάχιστον μέχρι τον Γενάρη) είναι μονόδρομος, ευχόμενοι πως η στήριξη πολλές φορές μπορεί να αναγάγει τον μέτριο σε καλό και τον καλό σε καλύτερο!

Κάπως έτσι, ελπίζουμε η παραπάνω κουβέντα να αρχίσει να κλείνει στο «Θεόδωρος Κολοκοτρώνης».

Πώς τα φέρνει η ζωή και η ομάδα καλείται συνεχώς να παίζει αγώνες μείζονος σημασίας στην Τρίπολη, είναι απορίας άξιο.

Σε μια δυσκολοκατάβλητη έδρα που τα τελευταία χρόνια, ο ΠΑΟΚ βρίσκει τον τρόπο να φεύγει με το τρίποντο και να την μετατρέπει στο προσωπικό του ησυχαστήριο.

Εκεί δηλαδή που καταφέρνει να ηρεμεί το μυαλό του, να παγώνει τον χρόνο, να κάνει το restart και να πάει παρακάτω.

Όλα αυτά και πολλά παραπάνω μπορεί να προσφέρει μια νίκη και φέτος στην έδρα του Αστέρα. Ας έρθει έστω και με μισό - μηδέν...