Η φετινή διαφορά φαίνεται στον… Λόβρεν!

Θα μπορούσε να είναι ένα διαδικαστικό, εύκολο, τυπικό 0-3. Ταυτόχρονα, όμως, δεν ήθελε και πολύ στο τέλος για να γίνει ένα τέλειο αυτοκτονικό 2-2. Ήταν θέμα μιας μικρής λεπτομέρειας. Ενός καλού χτυπήματος. Τόσο κοντά έφτασε.

Κι αυτό είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι είναι ένα άλλο πράγμα το αποτέλεσμα και εντελώς διαφορετικό η εικόνα στο γήπεδο. Το ύφος, το στιλ, τα μέτρα,  το πρέσινγκ, η ενέργεια, οι αυτοματισμοί.

Κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ σκορπίζει στους πέντε ανέμους λόγω εθνικών υποχρεώσεων, του παίρνει λίγο καιρό να έρθει στα ίσα του. Παθαίνει ένα μικρό jet-lag, το αμέσως επόμενο παιχνίδι είναι σχεδόν πάντα μουδιασμένο, νωθρό, ασύνδετο.

Αυτή τη φορά ήταν κάτι άλλο. Τα τρεξίματα από τα «γερόντια», όπως ο Τάισον, ο Μπάμπα ήταν τα πιο ανάλαφρα της σεζόν. Η συγκέντρωση και η συνοχή ήταν στο καλύτερο επίπεδο για φέτος. Ακόμα και η ανάγνωση των ειδικών συνθηκών.

Το τερέν στο ξεκίνημα είχε αρκετό νερό από το πότισμα της τελευταίας στιγμής. Φάνηκε από το πρώτο τάκλιν κιόλας, που σήκωσε… σπρέι. Ο Μάγκομεντ Οζντόεφ με το κοφτερό μυαλό «διάβασε» άμεσα την νέα συνθήκη που δεν θα κρατούσε για πολύ, όσο το γήπεδο θα πατιόταν.

Με μία πονηρή, ξυραφένια σέντρα, που πιθανώς να μην επιχειρούσε υπό άλλες συνθήκες, έβαλε όσο τεμπεσίρι χρειαζόταν ώστε η μπάλα να σκάσει στο κατάλληλο σημείο και να φέρει το γρήγορο 0-1, που πάντα απλοποιεί τέτοια παιχνίδια.

Λίγο αργότερα, με άριστη ανάγνωση του αντίπαλου build-up, έκανε με μία επαφή κόψιμο - κλέψιμο και ασίστ μαζί, υπενθυμίζοντας ότι το ποδοσφαιρικό του I.Q. είναι αυτό που μακιγιάρει υπέροχα τις αθλητικούς περιορισμούς που έχει το σώμα του.

Κι όμως, η διαφορά ανάμεσα στο πέρσι και στο φέτος μέχρι στιγμής, δεν κρύβεται στον Τσετσένο μέσο, ούτε καν στον οίστρο του Δημήτρη Πέλκα, ο οποίος παίζοντας σκάρτα 159 λεπτά στην σεζόν είναι πρώτος σκόρερ με τρία γκολ.

Κρύβεται στην διαφορετική εικόνα, κάποιου που ακούμπησε πολύ λίγες φορές την μπάλα στην «Λεωφόρο Αλεξάνδρας» και δεν ήταν καν καθοριστικός στην εξέλιξη του ματς.

Όλοι ξέρουμε τι μπορεί και τι δεν μπορεί να κάνει το κορμί του 36χρονου Ντέγιαν Λόβρεν. Αν το ποδόσφαιρο παιζόταν σε γήπεδα 5Χ5 ή 8Χ8, ο Κροάτης θα ήταν απροσπέλαστος όπως στα χρόνια της Λίβερπουλ.

Στο μεγάλο, το κανονικό γήπεδο, με τις μεγάλες διαστάσεις, ο Κροάτης παίζει περισσότερο με το μυαλό και την εμπειρία και λιγότερο με τα πόδια. Για να δείχνει καλός, «κανονικός», χρήσιμος πρέπει πρέπει η ίδια του η ομάδα να τον προστατεύει, να μην τον εκθέτει σε καταστάσεις όπου μοιάζει ευάλωτος.

Στην περσινή, προβληματική ομάδα, ο Λόβρεν αγωνίστηκε 9 φορές με την ασπρόμαυρη φανέλα. Στις 5, ο ΠΑΟΚ ηττήθηκε! Με αυτόν πίσω, ο Δικέφαλος έφαγε 13 γκολ, κράτησε μόνο μία φορά το μηδέν.

Ο Κροάτης έμοιαζε με πρόβλημα και σίγουρα όχι με λύση.

Φέτος, ο ΠΑΟΚ αμύνεται διαφορετικά. Είναι πολύ πιο επιθετικός στην πρώτη ζώνη άμυνας και εντυπωσιακός στο repress, στην ανάκτηση της μπάλας ψηλά. Τουτέστιν, λιγότερη δουλειά για τους πίσω.

Στα τρία πρώτα παιχνίδια πρωταθλήματος, ο Κροάτης έδωσε πολύτιμες ανάσες στο βασικό κεντρικό αμυντικό δίδυμο του Κεντζιόρα με τον Μιχαηλίδη, χωρίς να εκτεθεί ούτε μία φορά.

Παρότι έπαιξε το ίδιο ψηλά, στα ίδια μέτρα με πέρσι, δεν «έφαγε» ούτε μία φορά φάση στην πλάτη του. Τα αθροιστικά Xgoals των τριών πρώτων αντιπάλων του ΠΑΟΚ ήταν 0,24, 0,04 και 0,33. 

Το μοναδικό γκολ που δέχθηκε ήταν σε στατική φάση, από μία στιγμιαία αφηρημάδα σε προσωπικό μαρκάρισμα από τον Κένι. Συμβαίνει!

Αθροιστικά, οι φάσεις που έκαναν δεν ήταν ούτε για ένα γκολ. Αυτό σημαίνει αμυντική πρόοδο για μία ομάδα που είχε ως αχίλλειο πτέρνα πέρσι, το κάκιστο αμυντικό της τρανζίσιον.

Παρότι είναι ένα πιασάρικο θέμα, που πουλάει, το κύριο θέμα του ΠΑΟΚ και πέρσι και φέτος δεν ήταν μπροστά, δεν είναι ο σέντερ-φορ, είναι μία τόσο δουλεμένη ομάδα, που μπορεί να φέρνει πολλούς παίκτες σε φάση εκτέλεσης, δεν εξαρτάται από τα γκολ του φορ της, όσο ευπρόσδεκτα κι αν είναι αυτά.

Το μεγάλο ερωτηματικό ήταν (και πιθανώς να είναι ακόμα -θα δείξει), το αμυντικό τρανζίσιον, η ανασταλτική ασφάλεια με την γραμμή άμυνας στην σέντρα, το ποιοτικό βάθος στους στόπερ. 

Αν ο ΠΑΟΚ καταφέρει να πάρει 20-25 ποιοτικά παιχνίδια από τον Ντέγιαν Λόβρεν (χωρίς ακόμα να βάζουμε στην εξίσωση τον Αλεσάντρο Βολιάκο) θα είναι σαν να έχει κάνει μία ένεση ποιότητας, ένα upgrade στο σημείο που χρειαζόταν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού.