Απόστολος Σαββουλίδης: Αντίπαλος του ΠΑΟΚ; Ποτέ!

Γεννημένος το 1947, άρχισε να παίζει ποδόσφαιρο από ηλικία δέκα χρονών και πάντα ως τερματοφύλακας, μια και ήταν η θέση, που του άρεσε.

Ο ΠΑΟΚ τον απέκτησε το 1966 από τους Ακρίτες Συκεών, όπου ήδη είχε ξεχωρίσει στα δεκαεννέα του χρόνια. Η φήμη του είχε φθάσει μέχρι τον Πειραιά, ο Ολυμπιακός επιδίωξε να τον αποκτήσει, ενώ κι ο Ηρακλής είδε δείξει ενδιαφέρον. Οι Ακρίτες Συκεών αξίωναν από τον ΠΑΟΚ ένα μεγάλο χρηματικό ποσό για εκείνη την εποχή, αλλά ο Γιώργος Παντελάκης ήξερε πώς να χειριστεί τη μεταγραφή, έχοντας, βέβαια, ως «σύμμαχο» και τον ίδιο τον Σαββουλίδη, που από μικρός ήταν ΠΑΟΚτσής.

H καλύτερή του σεζόν στον ΠΑΟΚ ήταν η περίοδος 1971-72. Στη διάρκεια εκείνης της σεζόν κατάφερε να κρατήσει το μηδέν παθητικό σε έξι συνεχόμενα παιχνίδια πρωταθλήματος. Το ρεκόρ άρχισε να «τρέχει» από το εντός έδρας παιχνίδι της 17ης Οκτωβρίου 1971 με τον Απόλλωνα (3-0) και τερματίστηκε στις 12 Δεκεμβρίου 1971, όταν ο Δικέφαλος είχε γνωρίσει την εκτός έδρας ήττα από τον Φωστήρα με 1-0. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα ο ΠΑΟΚ είχε επιβληθεί διαδοχικά των Ολυμπιακού Βόλου (1-0 εκτός), Καβάλας (2-0 εντός), Ολυμπιακού Λευκωσίας (1-0), Πιερικού (3-0 εντός) και Πανιωνίου (1-0 εκτός).

Ο Σαββουλίδης πίστευε στις προλήψεις. Παραμονές εκείνης της σεζόν, ο ΠΑΟΚ είχε υποδεχθεί σε φιλικό παιχνίδι στην Τούμπα τη φημισμένη Νασιονάλ Μοντεβιδέο. Τερματοφύλακας των φιλοξενούμενων ήταν ο Βραζιλιάνος Μάνγκα, από τον οποίο ο Σαββουλίδης είχε ζητήσει τη φανέλα του. Ετσι κι έγινε, θεωρώντας εκ των υστέρων γούρικη τη φανέλα του λατινοαμερικάνου γκολκίπερ.

Τη προτελευταία αγωνιστική εκείνης της περιόδου ο ΠΑΟΚ έφερε εκτός έδρας 3-3 με τον Αρη κι ο Σαββουλίδης θα θυμόταν για πάντα εκείνο το ματς για μια εντυπωσιακή απόκρουση σε σουτ-ψαλίδι του Αλεξιάδη. Όπως θα θυμόταν και τον νοκ άουτ προημιτελικό αγώνα κυπέλλου με τον ίδιο αντίπαλο στο ίδιο γήπεδο τρεις ημέρες αργότερα. Ο ΠΑΟΚ έπαιρνε τη νίκη πρόκριση με 2-1, ο ίδιος όμως αποχωρούσε τραυματίας στο χέρι στο 72΄ (παραχώρησε τη θέση του στον Χατζηϊωάννου), με αποτέλεσμα να στερηθεί της παρουσίας του στο μετέπειτα τελικό της διοργάνωσης, όπου ο ΠΑΟΚ στέφθηκε για πρώτη φορά κυπελλούχος (2-1 τον Παναθηναϊκό).

Εχοντας κατακτήσει το πρώτο κύπελλο της ιστορίας του το 1972, ο ΠΑΟΚ ήταν ο εκπρόσωπος της χώρας μας στο κύπελλο κυπελλούχων της σεζόν 1972-73. Και η κλήρωση τον έφερε αντιμέτωπο με τη Ραπίντ Βιέννης. Πρώτο παιχνίδι, που ήταν και το παρθενικό της περιόδου, διεξήχθη στις 13 Σεπτεμβρίου 1972, με τον Σαββουλίδη να βοηθάει την ομάδα να αποσπά το 0-0. Η σεζόν, ωστόσο, όπως κι η αμέσως επόμενη (1973-74) τον βρήκε στη θέση του αναπληρωματικού γκολκίπερ, πίσω από τον Γιάννη Στέφα.

Το καλοκαίρι του 1974 ο ΠΑΟΚ αποκτούσε τον Ρενέ Ντεκ (πρώτος ξένος τερματοφύλακας στην ιστορία του ΠΑΟΚ) και ο Σαββουλίδης έπαιρνε το δρόμο για το Αγρίνιο (μαζί με τον Χρήστο Καλλιφούλη), όπου για δύο χρόνια θ’ αγωνίζονταν με τη φανέλα του Παναιτωλικού (την πρώτη σεζόν η τοπική ομάδα προβιβάστηκε στην Α΄ εθνική υπό τις οδηγίες του Γιώργου Χασιώτη, βετεράνου παίκτη του ΠΑΟΚ).

Η 7η Απριλίου 1976 ήταν η ημέρα, που ο Σαββουλίδης θα έπρεπε να εμφανιστεί ως αντίπαλος στην Τούμπα. Στον πάγκο του Παναιτωλικού βρίσκονταν ο Στέφαν Μπόμπεκ με προηγούμενη θητεία σε Παναθηναϊκό (κυρίως) και Ολυμπιακό. Ο Κροάτης τεχνικός είχε κάνει δεκτή την επιθυμία του Σαββουλίδη να μην αγωνιστεί κόντρα στον αγαπημένο του ΠΑΟΚ…

Αφού τερμάτισε την ποδοσφαιρική του καριέρα, ασχολήθηκε για σχεδόν δέκα χρόνια με την προπονητική. Μέχρι που αποσύρθηκε από τα γήπεδα, όχι όμως και από την Τούμπα, όπου βρίσκονταν επί μονίμου βάσεως παρακολουθώντας τον αγαπημένο του ΠΑΟΚ.