H ευκαιρία του Τάισον για τον «τελευταίο χορό»

Ένας τύπος που ήρθε από το μακρινό Ντόνετσκ και γεννήθηκε στην άλλη άκρη του Ατλαντικού στην μακρινή επαρχία του Ρίο Γκράντε ντο Σουλ, χιλιάδες χιλιόμετρα από την Τούμπα και τις ρίζες του ΠΑΟΚ, ήρθε για να δωρίσει στον Δικέφαλο εκτός από την κλάση του, ένα σύμβολο.

Αυτή η σφιγμένη γροθιά είναι ο ΠΑΟΚ. Είναι η δική του γροθιά κόντρα σε όλους και σε όλα. Είναι η δική του γροθιά στο κατεστημένο. Αυτή η γροθιά, είναι ο μοναδικός τρόπος που έχει να αντισταθεί, δεν έχει άλλον. Δεν μπορεί να έχει άλλον.

Φέτος, ένιωσε για τα καλά πως είναι να δέχεσαι κατάμουτρα αυτή τη γροθιά και να μην μπορείς να αντιδράσεις. Του επιβλήθηκαν από την ελληνική δικαιοσύνη περιοριστικοί όροι για να ασκήσει αυτό που αγαπάει περισσότερο από κάθε τι, σαν να αποτελεί απειλή για την δημόσια ασφάλεια!

Με εκείνη την εκδικητική αποβολή στο πρώτο παιχνίδι με την FCSB για μία συνηθισμένη διαφωνία σε ένα σφύριγμα, ένιωσε αυτό που τον διαλύει περισσότερο από κάθε τι, αυτό που πολεμάει με την συμβολική σφιγμένη του γροθιά μετά από κάθε γκολ : την έλλειψη σεβασμού. Την αδικία. Τη στοχοποίηση.

Διαλύθηκε. «Έσπασε» μέσα του, έγινε χίλια κομμάτια, σκέφτηκε ακόμα και να σταματήσει το ποδόσφαιρο.

Όχι, όμως. Έτσι θα έκανε την χάρη όσων θα ήθελαν να τον δουν παραδομένο, νικημένο. Δεν θα μπορούσε να γραφτεί έτσι ο επίλογος.

Ήρθε το ίδιο το ποδόσφαιρο για να διορθώσει αυτή την ανορθογραφία και να δώσει την ευκαιρία για έναν «τελευταίο χορό», όπως ο ίδιος τον θέλει.

Ο Τάισον δεν μπορεί να νικήσει τον χρόνο -είναι πατημένα 37. Ο ρόλος του θα είναι πια συμπληρωματικός. Επικουρικός.

Οι ιδέες και οι συμβολισμοί που κουβαλάει, όμως, μαζί του -αποτυπωμένα πια σε γκράφιτι στους τοίχους της Τούμπας- δεν έχουν ηλικία είναι αιώνια.

Την μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, μόνο τότε ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη! Και δεν θα πάψει ποτέ να υψώνει την γροθιά του για να το υπενθυμίζει σε όλους…