Ο λόγος του Πόντιου...

Ο κόσμος όλος, η συμπαντική ισορροπία στηρίζεται σε αντίρροπες δυνάμεις,. Σε δίπoλα. Σε διλήμματα. 

Έτσι ήταν πάντα. Έτσι είναι. Και έτσι θα είναι. 

Όλοι και όλα τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία στην σκακιέρα, κάθε κίνηση έχει την δική της σημειολογία, την δική της δυναμική, τα δικά της κρυφά μηνύματα, τίποτα δεν είναι τυχαίο και σε τυχαίο timing.

Αυτό που προκύπτει μετά τις καταιγιστικές εξελίξεις των τελευταίων ωρών στον ΠΑΟΚ είναι ότι μετά από 13 χρόνια εμφανίζεται για πρώτη φορά μια διαφορετική συνιστώσα στον Ιβάν Σαββίδη.

Με ονοματεπώνυμο, ταυτότητα, υπόσταση, κύρος, πορτοφόλι, μέγεθος και πλέον… αφήγημα. Ένα γήπεδο.

Στα 80ά γενέθλια του συλλόγου -όχι και πολύ μακριά χρονικά- το μεγάλο παράπονο όσων πορεύτηκαν μαζί του στην ιστορική του διαδρομή είναι πως ποτέ δεν βρέθηκε εκείνος ο ηγέτης με την οικονομική επιφάνεια, το κύρος, την δύναμη να ενώσει τις τύχες του, με τον ΠΑΟΚ και να απογειώσει την ομάδα.

Λίγο πριν τα 100ά γενέθλια, εντελώς ειρωνικά, ο Δικέφαλος έχει δύο billionaires να ασχολούνται ενεργά με την πάρτη του, μα το πρόβλημα είναι άλλο: κάθε ένας κοιτάζει στην δική του κατεύθυνση. 

Οι δυνάμεις όχι μόνο δεν είναι ομόρροπες, κάτι που θα δημιουργούσε μία τεράστια ώθηση, αλλά έχουν εντελώς αντίθετη φορά, το κλίμα μυρίζει πια έντονα «ψυχροπολεμικές» καταστάσεις.

Διαβάζοντας κανείς πολύ προσεκτικά την επίσημη τοποθέτηση του Ιβάν Σαββίδη, αντιλαμβάνεται ότι αποπνέει δύο διαφορετικά συναισθήματα. Παράπονο, αλλά και… (ποντιακό) πείσμα.

Ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ υπενθυμίζει ότι όλα αυτά τα χρόνια συνάντησε «εμπόδια και δυσκολίες» και ομολογεί δημόσια με παρρησία ότι υπήρξαν «αστοχίες». Ένα έντιμο mea culpa, που έχει την δική του ιστορική σημασία.

Χαρακτηρίζει «αδικαιολόγητη» την ανακοίνωση του ΑΣ και -δώστε σημασία σε αυτό- δηλώνει ότι όλο αυτό έγινε εν αγνοία του και πως όλο αυτό τον εξέπληξε (προφανώς αρνητικά).

Ο Σαββίδης προσπαθεί να υπενθυμίσει -σε όσους το λησμονούν- ότι βρίσκεται ήδη 13 χρόνια στην ηγεσία του ΠΑΟΚ, κάτι που ο ίδιος αποκαλεί «τιμή». 

Κάθε λέξη έχει την σημασία της.

Και τονίζει ότι από την πρώτη ημέρα της σύνδεσης του με τον Δικέφαλο υπήρξε «λογοτιμήτης». 

Ό,τι υποσχέθηκε, το έκανε πράξη. Άλλοτε, άμεσα και άλλοτε με την πάροδο του χρόνου. 

Μπορεί κατά καιρούς να ζορίστηκε, να πέρασε τις δικές του συμπληγάδες, να υπέφερε σε προσωπικό και επιχειρηματικό επίπεδο, να ήρθε σε σκληρές ρήξεις, μα ήταν / έμεινε εδώ ως πυλώνας και εγγύηση σταθερότητας.  

Και είναι αλήθεια και δεν χωράει αμφιβολία αυτό που τονίζει ότι «καταφέραμε τα περισσότερα απ’ όσα ονειρευτήκαμε», ο ΠΑΟΚ έζησε / ζει τα πιο ένδοξα χρόνια της ιστορίας του από πλευράς επιτυχιών / τίτλων / διακρίσεων / εκτοπίσματος.

Τονίζει συνεχώς την λέξη ενότητα, μιλάει για «σύμπνοια» και «ξεκάθαρη σχέση» με τον κόσμο και ουσιαστικά δεσμεύεται εκ νέου: «Είμαι αυτός που ξεκίνησε με πράξεις την ιδέα της Νέας Τούμπας και θα την ολοκληρώσω».

Όλα αυτά 15 μέρες μετά την αινιγματική / σιβυλλική διατύπωση του Κυριάκου Κυριάκου στην Έκτακτη Γενική Συνέλευση πως: «Η Νέα Τούμπα είναι μια δέσμευση του κ. Σαββίδη ότι στο μέτρο του δυνατού θα χρηματοδοτήσει αυτό το νέο γήπεδο. Το γήπεδο ανήκει στον ΑΣ ΠΑΟΚ, είναι ζήτημα του Ερασιτέχνη». 

Μία εμφανής αλλαγή ύφους, τουλάχιστον σε επίπεδο αποφασιστικότητας. 

Η τοποθέτηση του Ιβάν Σαββίδη καταλήγει με ένα ξεκάθαρο μήνυμα: «Σ΄ αυτό το εγχείρημά μου, αν κάποιος θέλει να συμμετάσχει μαζί μου, η συμμετοχή του είναι ευπρόσδεκτη». 

Με άλλα λόγια; Όποιος θέλει ας έρθει δίπλα μου. Αλλιώς, βρίσκεται απέναντι.

Μία μικρή -απαραίτητη- παρένθεση. Για να συνεχίσει να είναι βιώσιμος, λειτουργικός, πρωταγωνιστής και ιδεατά, αυτάρκης ο ΠΑΟΚ χρειάζεται νέο, σύγχρονο γήπεδο. Όχι αύριο, ούτε σήμερα. Χθες!

Διότι κάθε μέρα που περνάει τον αφήνει όλο και πιο πίσω σε επίπεδο αθλητικού επιχειρείν σε σχέση με τον εγχώριο ανταγωνισμό. Και αυτό θα πρέπει να είναι το βασικό μέλημα όλων. Η τάχιστη αποπεράτωση ενός ιστορικού έργου πνοής. 

Ο Ιβάν Σαββίδης αφήνει να εννοηθεί ότι οι εξελίξεις έτρεξαν πίσω από την πλάτη του. Δίχως να ρωτηθεί, αλλά και δίχως να ενημερωθεί, κάτι που μοιάζει με φάουλ.

Διότι ναι μεν η έκταση, το κτίριο, το γήπεδο, το προεδρικό διάταγμα για την Νέα Τούμπα ανήκει στον ερασιτέχνη, όμως τα τσιμέντα αποκτούν σημασία από τις ψυχές, τις ανάσες, τις καρδιές που χτυπάνε μέσα σε αυτά. Από τον κόσμο και την ομάδα που παίζει σε αυτό. Δεν μπορείς να αδειάσεις θεσμικά την ΠΑΕ σε ένα τέτοιο ζήτημα, ούτε να παρακάμψεις / προσπεράσεις.

Γιατί τέτοια μυστικοπάθεια; Γιατί να γίνουν όλα πίσω από την πλάτη του Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος εκτός από την ΠΑΕ, έχει ευεργετήσει στο παρελθόν ουκ ολίγες φορές και τα τμήματα του Ερασιτέχνη, άλλοτε δημόσια και άλλοτε μυστικά; 

Ο ΠΑΟΚ μεγάλωσε τόσο πολύ, που εμμέσως αποτελεί asset στην παγκόσμια γεωπολιτική σκακιέρα! Και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να εντάξει κανείς την «μάχη» δύο κροίσων για την Νέα Τούμπα. Ως μία οντότητα σε ένα μπλοκ αντίρροπων δυνάμεων με διαφορετική ατζέντα και στόχους. 

Μήπως η Τούμπα είναι το δέντρο και όχι το δάσος; Μήπως το κλειδί των εξελίξεων βρίσκεται μερικά χιλιόμετρα παραδίπλα στο λιμάνι, για το οποίο προκύπτει τους τελευταίους μήνες σωρεία δημοσιευμάτων και ασφυκτική πίεση, ώστε να φύγει από τα χέρια του νυν ιδιοκτήτη του;

Ο ΠΑΟΚ δεν είναι ένας απλός σύλλογος. Δεν είναι ένας ακόμα σύλλογος. Είναι ένα διαχρονικό αγκάθι, μία ακίδα που τσιμπάει και ενοχλεί. Το «διαίρει και βασίλευε», η αποδόμηση, η αποσταθεροποίησή του θα ήταν μία καλή και χρήσιμη εξέλιξη σε πολλούς. που τον είδαν να φτερουγίζει ψηλά τα τελευταία χρόνια και τον είδαν να πετάει ανεξέλεγκτος.

Προς το παρόν, αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές ο Δικέφαλος έχει να συγκρίνει δύο προφορικές δεσμεύσεις από δύο διαφορετικούς μεγιστάνες για την Νέα Τούμπα.

Η μία εξ’ αυτών από κάποιον που εδώ και 13 χρόνια έχει δώσει διαπιστευτήρια, έχει ιστορία, παρελθόν, προσφορά, με τα σωστά του και τα λάθη του, με τον τρόπο του, με την θεσμική του υπόσταση. Από κάποιον που υποσχέθηκε πως θα φέρει την χαρά. Και την έφερε…

Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ζούμε σε μία πολύ συγκεκριμένη χώρα, όπου οι γραφειοκρατικές καθυστερήσεις σε ανάλογα έργα είναι δεύτερη φύση (η ΑΕΚ γκρέμισε την παλιά Νέα Φιλαδέλφεια το 2003 και έκοψε την κορδέλα εγκαινίων μετά από 20 χρόνια, το γήπεδο στον Βοτανικό μοιάζει με σύγχρονο γεφύρι της Άρτας), από τις προφορικές δεσμεύσεις μέχρι την τελική υλοποίηση μπορεί να απέχουμε χρόνια ολόκληρα.

Οι… πιθανώς άκομψες επιλογές του Ερασιτέχνη φαίνεται ότι επιταχύνουν σκέψεις, δρομολογούν κινήσεις, εξελίξεις, δράσεις, αλλαγές, πιθανώς και εκπλήξεις.

Το χειρότερο που μπορεί να συμβεί στον ΠΑΟΚ είναι να διχαστεί: οι μισοί να πάνε από εδώ, οι άλλοι μισοί από εκεί. Θα μοιάζει με ιστορικό αυτογκόλ σε μία χρονιά ορόσημο.

Τα περισσότερα χαρτιά παραμένουν ακόμα κλειστά. Μέχρι να αποκαλυφθούν χρειάζεται σύνεση, σκέψη, φιλτράρισμα κάθε πληροφορίας / είδησης και αυτοσυγκράτηση, το θέμα είναι σύνθετο, πολυεπίπεδο και σίγουρα όχι μόνο ποδοσφαιρικό.

Την μεγάλη εικόνα ελάχιστοι είναι αυτοί που μπορούν να την δουν αυτή τη στιγμή…