Ο Βιεϊρίνια μπαίνει σε προσφορά δίπλα στον Γιώργο Κούδα

Θυμάμαι την πρώτη προπόνηση του σχετικά παχουλού τότε Άντρε στη Τούμπα. Θυμάμαι τα πρώτα παιχνίδια που ενθουσίασε, τον τραυματισμό του από τον Βιτόλο σα να ήταν χθες. Θυμάμαι την έλευσή του στο Άρνεμ μετά την αγορά του από τον ΠΑΟΚ και τον Σάντος να τον βάζει να τρέχει σα χαζός επειδή είχε παραπανίσια κιλά.

Θυμάμαι τη μέρα που έφυγε για ξένες πολιτείες, θυμάμαι την μέρα που επέστρεψε παρά τις προσπάθειες του Μίχελ να μην συμβεί αυτό.

Θυμάμαι τις αντιδράσεις του στο κλεμμένο πρωτάθλημα, τα γκολ του στο αήττητο, στους τελικούς, θυμάμαι να σηκώνει τρόπαια. Θυμάμαι τις κρίσιμες στιγμές που βγήκε μπροστά, θυμάμαι την ψυχραιμία που επέδειξε.

Θα θυμάμαι εννοείται πάντα τις επαφές του με τη μπάλα, αυτή η ερωτική σχέση, θα θυμάμαι τα τέλεια χτυπήματά του.

Θα θυμάμαι πάντα την ευκολία που έπαιζε παντού. Τι δεξιά, τι αριστερά, τι εξτρέμ, τι μπακ, ακόμα και στόπερ.

Το βασικό όμως που θα θυμάμαι πάντα, είναι το πως κόλλησε ένα παροπλισμένο ταλέντο της Πορτογαλίας που έφτασε να παίζει σε μία συνοικία του Οπόρτο, με τη φτωχομάνα. Σα να είναι προορισμένος ο ένας για τον άλλο. Σα να ήταν γραφτό ένα πράμα.

Το πως ο Πορτογάλος έγινε Έλληνας, το πως έκανε κτήμα του μία πόλη άγνωστη για αυτόν και στο τέλος της ημέρας κατάφερε να μπαίνει σε προσφορά, δίπλα στον Γιώργο Κούδα.